Αποσπάσματα κειμένων - ποιημάτων

[kyriakh]

Οσο Μπορείς

 

''Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θες

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις

μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες

 

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία,

ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική''

 

Κ. Καβάφης

 

λατρεμένο....!!!

 

---------- Προσθήκη στις 08:30 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 08:29 ----------

 

Η πόλις - Κ. Καβάφης

 

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.

Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

 

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

[kyriakh]

Οσο Μπορείς

 

''Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θες

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις

μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες

 

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία,

ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική''

 

Κ. Καβάφης

 

λατρεμένο....!!!

 

---------- Προσθήκη στις 08:30 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 08:29 ----------

 

Η πόλις - Κ. Καβάφης

 

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.

Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

 

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

[Lucifer]

...υποψιασμένη ερώτηση : Τί ώρα σηκώνεσαι κάθε μέρα...;

 

Συνήθως κατά τις 10-11. Αλλά μπορεί να έχω κοιμηθεί 5-9 το απόγευμα και να κοιμηθώ στις 4 και να ξυπνήσω στις 7 το πρωί και μετά να ξανακοιμηθώ 3-5 και μετά να κοιμηθώ κατά τις 2 τη νύχτα και να ξυπνήσω και 2 το μεσημέρι φάση.

 

Αυτές τις μέρες.

[Lucifer]

...υποψιασμένη ερώτηση : Τί ώρα σηκώνεσαι κάθε μέρα...;

 

Συνήθως κατά τις 10-11. Αλλά μπορεί να έχω κοιμηθεί 5-9 το απόγευμα και να κοιμηθώ στις 4 και να ξυπνήσω στις 7 το πρωί και μετά να ξανακοιμηθώ 3-5 και μετά να κοιμηθώ κατά τις 2 τη νύχτα και να ξυπνήσω και 2 το μεσημέρι φάση.

 

Αυτές τις μέρες.

[washcloud]

...αφού η απάντηση δεν ήταν απαρέγκλιτα

>[url="http://www.youtube.com/watch?v=eZbtAFq7dP8"]06:00[/url]

παίρνω τις υποψίες μου πίσω

[washcloud]

...αφού η απάντηση δεν ήταν απαρέγκλιτα

>[url="http://www.youtube.com/watch?v=eZbtAFq7dP8"]06:00[/url]

παίρνω τις υποψίες μου πίσω

[Lucifer]

-Δε μου λες' date=' γιατί η βροχή μας φέρνει μεγαλύτερη όρεξη για κρασί; ρωτάει ο Βαλεντίνο γεμίζοντας τα ποτήρια. Έχω τη γνώμη πως θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

-Αγελαίο ένστιχτο, Βαλεντίνο. Ό,τι γίνεται με τα κοπάδια που το 'να ζώο τραβάει τ' άλλο. Το υγρό τραβάει το υγρό, όπως η άβυσσο τραβάει την άβυσσο.

-Ίσως. Μα έχω προσέξει ακόμα πως κατούραγα πιο συχνά τις μέρες που 'βρεχε. Είναι, τουλάχιστο καταπληκτικό.

-Κατουράς πιο πολύ γιατί πίνεις πιο πολύ. Που το βλέπεις λοιπόν το καταπληχτικό;

Ο Βαλεντίνο συμφωνάει με ένα ύφος σα να ένοιωσε μεγάλη ανακούφιση:

-Πολύ σωστά. Δε μου 'χε περάσει καθόλου απ' το μυαλό. Και οι πόλεμοι; Γίνονται πιο πολλοί πόλεμοι, γιατί γεννιούνται περισσότερα παιδιά;[/quote']

 

Ο Μαύρος Οβελίσκος, 1956

[washcloud]

...τώρα πλάκα τον κάνει ο Βαλεντίνος, ε;

[Lucifer]

Σαν τον Ινιέστα όταν περνάει τον Αβραάμ.

[Sellers]

Προσγείωση. Βρέχει. Τι άλλο...

 

Θα συνεχίσει να βρέχει και τις πέντε μέρες που θα μείνω στην Αγγλία. Τα πρωινά, ο ξάδελφος υποτίθεται ότι κατεβαίνει στο πανεπιστήμιο κι εγώ τριγυρνάω στο Λονδίνο, και το απόγευμα μαζί στις παμπ όπου κολυμπάμε σε θάλασσες μπύρας μαζί με μεθυσμένους εγγλέζους που το επόμενο πρωί θα κάνουν ότι δεν σε ξέρουν.

Συνειδητοποιώ πόσο απαραίτητη είναι στην ζωή των άγγλων η έννοια ''Παρασκευή βράδυ στην παμπ'' και ξαφνικά χαμογελάω, γιατί θυμάμαι, στο τραγούδι ''Not now, John'', τον Roger Waters να ρωτάει: ''Σε παρακαλώ, που είναι το μπαρ;'' σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες.

Και το βράδυ αργά, στο σπίτι, με μια μπύρα στο χέρι και άλλες δέκα να περιμένουν τη σειρά τους στο ψυγείο (ηδονή!), ο ξάδελφος μονολογεί για την κοπελιά με την οποία μόλις χώρισε, κι εγώ δίνω τον καλύτερο μου εαυτό για να τον παρακολουθήσω...

 

''Καλά, πήγες πέντε μέρες στο Λονδίνο και δεν μας έφερες ούτε μια φωτογραφία να δούμε;''

 

Είναι πολύ πιο ωραίο όμως. Πολύ πιο ωραίο απο εμένα δίπλα στο Big Ben φωτογραφημένο απο χαρούμενους γιαπωνέζους τουρίστες. Είναι να πας κάπου και να γίνεις μέρος μια άλλης, ξένης καθημερινότητας, έστω και για λίγο. Τα μνημεία θα είναι πάντα εκεί...

 

Κωστάκης Ανάν, απο το βιβλίο ''...και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες''

[Lucifer]

Ωραίος. Αυτό με τα μνημεία μου έφερε στο μυαλό χαμογελάκι Οσάμα βέβαια.

[Lucifer]

Before the explorers' date=' the Rub al Khali had been a blank space on the map of the world. After them, it remained so.

 

Its very name, given to it by the Bedu, the desert nomads who’d lived for unnumbered centuries in the deserts of the Arab Peninsula, meant: The Empty Quarter. That they, familiar with wildernesses that would drive most men insane, should designate this place empty was the most profound testament to its nullity imaginable.

 

But amongst those Europeans for whom names were not proof enough, and who had, from the beginning of the nineteenth century, gone looking for places to test their mettle, the Rub al Khali rapidly acquired legendary status. It was perhaps the single greatest challenge the earth could offer to adventurers, its barrenness unrivalled by any wasteland, equatorial or arctic.

 

Nothing lived there, nor could. It was simply a vast nowhere, two hundred and fifty thousand square miles of desolation, its dunes rising in places to the height of small mountains, and elsewhere giving way to tracts of heat-shattered stone large enough to lose a people in. It was trackless, waterless and changeless. Most who dared its wastes were swallowed by it, its dust increased by the sum of their powdered bones.

 

But for that breed of man - as much ascetic as explorer -who was half in love with losing himself to such an end – the number of expeditions that had retreated in the face of the Quarter’s maddening absence, or disappeared into it, was simply a spur.

 

Some challenged the wasteland in the name of cartology, determined to map the place for those who might come after them, only, to discover that there was nothing to map but the chastening of their spirit. Others went looking for lost tombs and cities, where fabled wealth awaited that man strong enough to reach into Hell and snatch it out. Still others, a patient, secretive few, went in the name of Academe, seeking verification of theories geological or historical. Still others looked for the Ark there; or Eden.

 

All had this in common: that if they returned from the Empty Quarter- even though their journey might have taken them only a day’s ride into that place - they came back changed men. Nobody could set his eyes on such a void and return to hearth and home without having lost a part of himself to the wilderness forever. Many, having endured the void once, went back, and back again, as if daring the desert to claim them; not content until it did. And those unhappy few who died at home, died with their eyes not on the loving faces at their bedside, nor on the cherry tree in blossom outside the window, but on that waste that called them as only the Abyss can call, promising the soul the balm of nothingness.

[/quote']

 

Weaveworld και η πιο ασύλληπτη περιγραφή τοποθεσίας που 'χω διαβάσει.

[Sylvia88]

...το πιο αγαπημένο μου είναι του Νίκου Καρούζου,απόσπασμα από "Νεότερος"

 

"...Αισθάνομαι τυχερός

αφού δεν έχει δεύτερη ζωή να αλλάξουμε

και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.

Σύντροφε ουρανέ,

άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια

κοιτάζω το σώμα βρίσκω το όνειρο

πάει και η αγάπη χάνεται

σαν το νερό στην πέτρα.

Τι είναι πια ένα δέντρο,τι είναι τα ασημένια φύλλα;

Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι..."

 

 

Επίσεις ένα του Νικηφόρου Βρεττάκου

 

"Λυπημένο τραγούδι της νιότης μου"

"Είμαι κι εγώ

μια μικρή λεπτομέρια

μέσα στην τραγική

ιστορία του σύμπαντος.

Τα κύτταρά μου διεχώρισα

σε άπειρα πολλοστημόρια

για να τ' αγαπήσω όλα

όσα κινούνται στη γη,

όσα στων θαλασσών τα βάθη αναπαύονται

κι όσα στ' αχανή μού διαφεύγουν.

Μα δε βρέθηκε τίποτε

μέσα στ' άπειρα πλάσματα

μιαν αχτίδα του ήλιου

να μου βάλει στο μέτωπο.

Χάνομαι τόσο νωρίς

στη γλαυκή απεραντοσύνη

γιατί δε μ' αγάπησε τίποτε...."

 

'Ενα απόσπασμα από το ημερόλογιο εξορίας του Γιάννη Ρίτσου

 

"...Εδώ τα αγκάθεια είναι πολλά-

αγκάθεια καστανά,κίτρινα αγκάθεια,

σε όλο το μάκρος της μέρας,ως μέσα στον ύπνο.

Οταν περνούν το συρματοπλεγμα οι νύχτες

αφήνουν μικρά κουρέλια από την φούστα τους...

Τα λόγια που μας φάνηκαν όμορφα κάποτε,

χάσαν το χρώμα τους σαν το γιλέκο του γέρου στο σεντούκι

σαν ένα λιόγερμα σβησμένο στα τζάμια.

Οι άνθρωποι περπατάνε με τα χέρια στις τσέπες

η κάποτε χειρονομούν σαν να διώχνουν μια μύγα

που ξανακάθεται στο ίδιο μέρος πάλι και πάλι

στα χείλη του άδειου ποτηριού η πιο μέσα,

σ'ένα σημείο απροσδιόριστο και επίμονο

όσο και η άρνησή τους να το αναγνωρίσουν..."

 

 

και τέλος ένα του Κωστή Παλαμά,απόσπασμα από "μία πίκρα"

 

"...Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,

δεν γνώρισα κι άλλη:

Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη

και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο

κοντά μου και πάλι

τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,

μια πίκρα μεγάλη,

και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα

της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου

και ποια ανεμοζάλη,

που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,

πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στ' ακρογιάλι;..."

 

 

Ohh Jesus

[Lucifer]

Από εκείνη τη μέρα ο Μερσώ άρχισε να αφοσιώνεται στη Μάρθα. Την είχε γνωρίσει μερικούς μήνες πριν. Τον είχε εντυπωσιάσει η ομορφιά και η κομψότητά της. Σε ένα πρόσωπο κάπως πλατύ αλλά κανονικό υπήρχαν χρυσά μάτια και χείλια τόσο τέλεια βαμμένα ώστε να μοιάζει σαν κάποια θεά με φτιασιδωμένο πρόσωπο. Η έμφυτη βλακεία που γυάλιζε μέσα στα μάτια της υπογράμμιζε περισσότερο το αλαργινό και ασυγκίνητο ύφος της.

Ως τώρα' date=' κάθε φορά που ο Μερσώ δενόταν με μια γυναίκα με τις πρώτες χειρονομίες που δεσμεύουν, έχοντας συνείδηση της ατυχίας που θέλει να εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο η αγάπη και ο πόθος, σκεφτόταν τον χωρισμό πριν ακόμα σφίξει το πλάσμα αυτό στην αγκαλιά του. Η Μάρθα όμως ήρθε σε στιγμή που ο Μερσώ λυτρωνόταν από όλα, ακόμα και από τον εαυτό του. Την έγνοια για την ελευθερία και ανεξαρτησία δε μπορεί να τη διανοηθεί κανείς παρά μόνο για κάποιον που ζει ακόμα με ελπίδα. Για το Μερσώ, τίποτα δεν είχε πια σημασία εκείνο τον καιρό.[/quote']

 

Από τον Ευτυχισμένο Θάνατο.

[Lucifer]

[mp3]http://www.fileden.com/files/2008/7/23/2016027/brady.mp3[/mp3]

 

Ο Φρένζυ διαβάζει Καρυωτάκη, χουαχοαυχαχαα