Αμερικανιες και αλλες ιστοριες....

[marantonis]

Ειπα να ανοιξω μια συζητηση επι του θεματος. Τι ειναι τελικα Αμερικανια? Ολοι λιγο πολυ ξερουμε αλλα αφου δεν υπαρχει ορισμος καθενας το εμηνευει οπως θελει. Γιατι καποιους ενοχλουν? Εμενα μου φαινεται λιγο ακυρος αυτος ο χαρακτηρισμος και εχω επιλεξει να μην τον χρησιμοποιω. Για πειτε και σεις...

[Sellers]

Τις ίδιες απορίες έχουμε...

[KaizerSoze]

Ολες οι GodBlessAmerica ταινιες με το ηρωικο παλικαρι που αφου γαμαει με την βοηθεια του γκαφατζη παραγιου(ο οποιος ειναι 50-50 να πεθανει) 35,000 κακους Αραβες στο τελος πηδαει και το πανεμορφο γκομενακι-επιστημονισα(σε ολες αυτες τις ταινιες οι κομαντος και οι γυναικες επιστημονες ειναι πανεμορφοι/πανεμορφες, χμ...just like real life, huh?), ειναι το συνολο των ταινιων που σε κανει να πιστευεις οτι τελικα οι ΑΜερικανοι κατελαβαν ολους τους λοφους του Βιετναμ και πως αν εισαι Ρεηντζερ δεν παιζει να πεθανεις ποτε, οσες σφαιρες και να σου ριξουν(εσυ αντιθετα αφηνεις κοσμο αναισθητο με μια μπουνια αν ειναι τσιρακι ή μετα απο 20' μπουνιδι αν ειναι ο τελικος κακος)

 

Ο ορος Αμερικανια ΚΑΚΩΣ χρησιμοποιειται υποτιμητικα για την ιδια την ταινια παρα μονο εαν αφορα την πρωτοτυπια και την αληθοφανεια της. Σε οποιοδηποτε αλλο τομεα (πχ παραγωγη, ενταση, δραση, αγωνια, πλοκη, ακομα και φωτογραφια) οι "ΑΜερικανιες' ειναι συνηθως πολυ υψηλων στανταρντ. Την επομενη φορα που καποιος θα πει "Δεν μου αρεσε, ειναι Αμερικανια" ας φροντιζει να μην κοτσαρει και ενα "Να, το ΚονΑιρ ηταν καλη περιπέτεια Ή ο Βραχος ηταν καλη περιπετεια". Και αυτα τα 2 ηταν Αμερικανιες.

[MsquitoPrincess]

Σε αυτά που είπε ο KeizerSoze να προσθέσω ότι το παλικάρι σώζει σε πολλές των περιπτώσεων τον πλανήτη,

ενώ πάντα στο τέλος ξεκινάει να τον χειροκροτάει ένας με αργά παλαμάκια και ο ένας γίνεται όλη η αίθουσα.

[livewire]

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διαφωνήσουν, αλλά θεωρώ ΠΕΛΩΡΙΑ Αμερικανιά τους πύρινους λόγους που βγάζουν διάφοροι δικηγόροι/πολιτικοί/μαφιόζοι/αστυνομικοί, κρατάνε κανα 10λεπτο και συνήθως χαρίζουν υποψηφιότητες για Όσκαρ.

 

Πρωταθλητές βέβαια σ'αυτό το κολπάκι οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι κ.κ. Πατσίνο, Ντε Νίρο και τα ρέστα.

[gpapava]

Τρέχεις να προλάβεις την κοπέλα σου η οποία φεύγει με το αεροπλάνο σε πολιτείες μακρινές. Την πετυχαίνεις τελευταία στιγμή πριν επιβιβαστεί και της λες πόσο πολύ την αγαπάς. Μετά ανταλάσσετε ένα φιλί με γλώσσα και όλοι σας κοιτάνε και σας χειροκροτούνε κουνώντας το κεφάλι με ευχαρίστηση...

 

Προπονητής baseball ο οποίος είναι φωνακλάς και έχει φουσκομένο το ένα μάγουλο και φτύνει συνέχεια επειδή μασάει καπνό...

 

Made in America, fuck yeah!

[zenso]

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διαφωνήσουν, αλλά θεωρώ ΠΕΛΩΡΙΑ Αμερικανιά τους πύρινους λόγους που βγάζουν διάφοροι δικηγόροι/πολιτικοί/μαφιόζοι/αστυνομικοί, κρατάνε κανα 10λεπτο και συνήθως χαρίζουν υποψηφιότητες για Όσκαρ.

 

Κυρίως γιʼαυτές τις καταστάσεις (αλλά όχι μόνο –το ίδιο ισχύει και για σκηνές δράσης) προσθέτω και τη μουσική υπόκρουση,η οποία αποτελεί παράδειγμα χαρακτηριστικής αμερικανιάς,imo.Κάθε φορά,ίδια κλίμακα,ίδιες ακολουθίες νοτών,πιασάρικες μελωδίες για να συγκινήσουν –σε συνδυασμό με αυτούς τους πύρινους λόγους.

 

Hans Zimmer,Howard Shore,John Williams και όλοι αυτοί οι άνθρωποι-συνθεσάϊζερς για τους οποίους πολλές φορές αναρωτιέμαι αν χρειάζονται περισσότερο από 5 λεπτά για να συνθέσουν κομμάτια γιʼαυτές τις σκηνές (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν έχουν γράψει και σπουδαία πράγματα).

 

Άλλωστε υπάρχουν και ένα σωρό μπάνκες ήχων τύπου hollywood sounds,fχ κλπ οι οποίες περιέχουν αυτά τα διαολεμένα synth που παίζονται πάντα.

 

Βρίσκω πως έχει καταντήσει τόσο μονότονο όσο και η χρήση απότομων ήχων μετά από ησυχία για να τρομάζει κανείς σε θρίλερς (ή μάλλον,για να ξαφνιάζεται).

 

Παρʼόλα αυτά παραδέχομαι οτι ακούγοντας,ας πούμε,τη μουσική του Βράχου,αισθάνομαι λιγάκι πιο σκληρός

[raven3x7]

 

Ο ορος Αμερικανια ΚΑΚΩΣ χρησιμοποιειται υποτιμητικα για την ιδια την ταινια παρα μονο εαν αφορα την πρωτοτυπια και την αληθοφανεια της. Σε οποιοδηποτε αλλο τομεα (πχ παραγωγη, ενταση, δραση, αγωνια, πλοκη, ακομα και φωτογραφια) οι "ΑΜερικανιες' ειναι συνηθως πολυ υψηλων στανταρντ. Την επομενη φορα που καποιος θα πει "Δεν μου αρεσε, ειναι Αμερικανια" ας φροντιζει να μην κοτσαρει και ενα "Να, το ΚονΑιρ ηταν καλη περιπέτεια Ή ο Βραχος ηταν καλη περιπετεια". Και αυτα τα 2 ηταν Αμερικανιες.

ROFL

[twistovios]

Εγώ ρωτάω το εξής:

 

Όλοι εσείς που δεν σας αρέσουν οι αμερικανιές, τι πάτε και τις βλέπετε?

 

Εγώ ας πούμε τρελαίνομαι για 'αμερικανιές'.

 

Δράση, εφέ, σώζω τον κόσμο, σκοτώνω χιλιάδες, κερδίζω και την γκόμενα, το καλύτερό μου.

 

Πάει καιρός τώρα που βαρέθηκα να βλέπω τάχα μου και καλά ψαγμένες ταινίες, ή ταινίες με νόημα, κοινωνικό μήνυμα και τέτοιες μπαρούφες.

 

Άντε και τις είδα και ψυχοπλακωθήκατε και προβληματιστήκατε, σάμπως θα αλλάξει η ζωή σας, ή μήπως θα κάνετε τίποτα για αυτό που μόλις είδατε??

 

Δεν θέλω να βλέπω άλλα κοινωνικά, τα βαρέθηκα. Μου αρκεί η κανονική ζωή. Στο σινεμά θέλω να βλέπω αμερικανιές να χαλαρώνω. Και χαζοκωμωδίες, και love story και τέτοιες χαζομάρες.

 

Έχω δει βλακείς και βλακείες τον τελευταίο καιρό.

 

Από το 'Μόναχο' και το Zodiac, μέχρι το No country for old men(μόνο ο Bardem διασώζεται), το There will be blood (και πάλι μόνο ο Lewis αξίζει) και το Assassination of Jesse James.

 

Στην ίδια κατηγορία και τα Children of Men και Little Miss Sunshine, Sin City και Grindhouse, από το να πάω να τις δω προτιμώ να κάτσω να διαβάσω για τους ποιητές της Αναγέννησης.

[twistovios]

@KaizerSoze

 

Θα μου πεις δηλαδή πως ο μονόλογος του Pacino στο 'Δικηγόρος του διαβόλου' δεν σου άρεσε?? Δεν είναι μόνο το τι λέει, αλλά πως το λέει, οι μορφασμοί, οι χειρονομίες, ο τρόπος που γελάει, ο τρόπος που κοιτάει, ο τρόπος που περπατάει.

 

Δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούν να κάνουν τέτοιο μονόλογο και αυτό τα λέει όλα. Αν μπορούσαν θα έκαναν και άλλοι.

 

Πες μου έναν που θεωρείς πως έπρεπε να πάρει άγαλμα τα τελευταία 5 χρόνια.

 

Ακόμα και ο Rusell Crowe στο μονομάχο, πήρε το Oscar(άγια για εμένα) για τις σκηνές που μιλάει μόνος του, όπως όταν βγάζει το κράνος στην αρένα και μιλάει στον καίσαρα.

[KaizerSoze]

@KaizerSoze

 

Θα μου πεις δηλαδή πως ο μονόλογος...

Παρτο αλλιως, ο limewire εγραψε για τους μονολογους, οχι εγω

[The_Judas]

 

Άντε και τις είδα και ψυχοπλακωθήκατε και προβληματιστήκατε, σάμπως θα αλλάξει η ζωή σας, ή μήπως θα κάνετε τίποτα για αυτό που μόλις είδατε??

 

Με αυτή την λογική κανένας άνθρωπος, δεν θα έπρεπε να κάνει τίποτα στην ζωή του.

 

Το ζήτημα είναι οτι οταν μιλάμε για ταινίες, αναφερόμαστε σε μια μορφή τέχνης και αναλόγως πρέπει να κρίνεται.

 

Οπως και ο γιατρός ή ο οποιοσδπήποτε επιστήμονας κρίνεται με βάση την ποιότητα της δουλειάς του και οχι με βάση το πόσο ευχάριστος ή αστείος είναι, έτσι πρέπει να κρίνουμε και τους καλλιτέχνες.

[twistovios]

Sorry Kaizer, κεκτημένη ταχύτητα.

 

Judas, δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο.

 

Δεν είπα να μην κάνεις τίποτα. Είπα πως δεν χρειάζεται να δω μια ταινία για να κάνω κάτι. Εγώ σου απευθύνω το ανάλογο ερώτημα. Εσύ που βλέπεις, κάνεις??

 

Εγώ ας πούμε είμαι φιλόζωος. Δεν χρειάζεται να πηγαίνω να βλέπω ταινίες που βασανίζουν ζώα για να προβληματίζομαι.

 

Το Ματωμένο διαμάντι το είδες? Και τι έγινε? Πήγες να βοηθήσεις? Ή μήπως δεν πρόκειται να αγοράσεις ποτέ ξανά κόσμημα? Ή μήπως θα κοιτάς να δεις από που προέρχεται το διαμάντι που πας να αγοράσεις? Τίποτα από τα παραπάνω.

 

Προσωπικά θέλω να θεωρώ τόσο τη μουσική όσο και τον κινηματογράφο-θέατρο πρωτίστως ως ένα είδος διασκέδασης και ψυχαγωγίας και μετέπειτα ως ένα είδος τέχνης. Ακριβώς επειδή υπάρχουν και ταινίες όπου η σχέση τους με τον όρο τέχνη περιορίζεται στα σκηνογραφία και στο make-up, αρνούμε να αποκαλέσω τις ταινίες που βλέπω τέχνη, έτσι όπως το εννοείς.

 

Εξάλου ποιος μας είπε πως η τέχνη είναι για να μας προβληματίζει και όχι για να μας διασκεδάζει?? Σημεία των καιρών... Ψάχνουμε να βρούμε νόημα εκεί που δεν θα έπρεπε και χάνουμε το πραγματικό νόημα.

 

Έτσι και στη μουσική, έχω βαρεθεί τους τάχα έντεχνους που τάχα θέλουν να πουν κάτι, και στην πορεία ξεχνάν τι θέλουν να πουν. Χίλιες φορές Χατζηγιάννης, που ξέρει ποιος είναι και δεν το παίζει τίποτα. Εκτός κι αν θέλει ο Μάλαμας να κάτσει να μας εξηγήσει τα τραγούδια του ένα προς ένα.

 

Ο γιατρός και οι επιστήμονας, είναι ατυχέστατα παραδείγματα, μιας και τα επαγγέλαματα τους, άλλωστε το λέει και η λέξη, έχουν να κάνουν με επιστήμη, όχι τέχνη.

 

Άλλο τέχνη, άλλο επιστήμη. Το πρώτο είναι υποκειμενικό, το δεύτερο είναι αντικειμενικό.

 

Πάω στο γιατρό γιατί πονάω. Όταν πάω σινεμά, δεν πάω με σκοπό να προβληματιστώ. Πάω με σκοπό να ψυχαγωγηθώ.

 

Μη μου πεις πως ξεκίνησες ποτέ να πας σινεμά λέγοντας 'Έχω μια απίστευτη όρεξη να προβληματιστώ σήμερα...'

[slipknot]

Και γιατί να πρέπει μόνο να προβληματίζεσαι ή μόνο να γελάς ? Μπορείς να τα κάνεις και τα 2.Αν χρειάζεσαι μια ταινία για να προβληματιστείς,τότε έχεις πρόβλημα.Απλά ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο με το οποίο ο καθένας μπορεί να εκφραστεί με όποιο τρόπο θέλει.Μια κοινωνική ταινία,δεν σε "ρίχνει" ψυχολογικά πάντα.Απλά καλό είναι να βλέπεις που και που και τέτοιες ταινίες,να σε ξυπνάνε.

[livewire]

Χίλιες φορές Χατζηγιάννης, που ξέρει ποιος είναι και δεν το παίζει τίποτα.

 

Εδώ παρακαλώ να κάνουμε όλοι ένα pause για να αφουγκραστούμε το βάθος και τη βαρύτητα της παραπάνω δήλωσης, να σταυροκοπηθούμε και κατόπιν, αν θέλουμε, πατάμε το resume και συνεχίζουμε την προβολή του αγαπημένου μας American Pie vol.13

 

EDIT

Ο λόγος του έντιτ, το γεγονός ότι τα ποστ δεν είναι στραγάλια.

 

Οπότε, απαντώντας στον από κάτω, να ξεκαθαρίσω ότι πίνω την κόκα κόλα σαν νεράκι και καταπίνω τα τσίζ σαν τον Πόλντο. Όλα κι όλα.

 

...καλός μπαγλαμάς είμαι κι εγώ νυχτιάτικα