Edgar Alan Poe

[frenzy]

Για τον βίο του Poe θα συμφωνίσω.Τα έργα του τώρα...δέν έχω διαβάσει πολλές ιστορίες(ποιήματά του καθόλου) του Poe, αλλά απο τις λίγες που διάβασα απλά δεν με έκανε να νιώσω όπως ένιωθα διαβάζοντας Lovecraft.Βέβαια το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό.

 

O Lovecraft είναι cult ο Poe κλασικός. Η τέχνη είναι πάντα υποκειμενική

 

 

Αυτά τα κλισέ δεν είναι σιχαμερά;

 

[Directx]

μπορειτε εδω αν θελετε να συγκετρωσετε τις αγαπημενες σας ιστοριες απο τον καλυτερο( κατα τη γνωμη μου ) ποιητη του κοσμου.Τον χαρακτηριζω ποιητη γιατι οπως ηδη ξερετε ετσι ηθελε να τον χαρακτηριζουν καθως πολλες φορες ντρεποταν γιατι εγραφε πεζα.

 

"Η ποιηση για μενα δεν ειναι σκοπος ,ειναι παθος και τα παθη θα πρεπει να ειναι σεβαστα"

 

Οι αγαπημενες μου ιστοριες του ειναι

 

Ο οικος των Ωσερ

Αμμοντιλαδο

 

 

και φυσικα η συλλογη ποιηματων Το Κορακι (και αλλα πολλα αλλα αυτα μου εχουν μεινει αρκετα)

 

Κάποτε διάβασα τα άπαντα και των δυο μεγάλων του τρόμου και της «παράξενης» λογοτεχνίας - ακολουθούν τα έργα που έχουν μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μου (δίχως να πρόκειται οπωσδήποτε για τα πιο γνωστά τους πάντως)..

 

Από Poe, με διαφορά τη «Βερενίκη» (ατμοσφαιρικά μακάβριο, συνειδητοποιείς σταδιακά τι έχει γίνει, και το φινάλε σε στοιχειώνει για πάντα) , ύστερα τον «Χρυσό Σκαραβαίο» (υπόδειγμα αναλυτικής σκέψης), το «Σύστημα του Δρ. ΠΙΣΣΑ & Καθηγητή ΦΤΕΡΑ» (ελαφρό ή τουλάχιστον λιγότερο μακάβριο από τον «Σαλταπήδα») και το «Οι Δολοφονίες της Οδού Μόργκ» (ο «παππούς» του Sherlock Holmes).

 

*Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το φιλολογικό πρόβλημα των έργων του.

 

Από Lovecraft, και εδώ με διαφορά «Η Μουσική του Έριχ Ζαν» (ατμοσφαιρικό, ένα ανείπωτο ταξίδι στα «εδάφη της αναζήτησης» δίχως να μπαίνουμε στον Ονειρικό κόσμο όμως), το «Μια γκραβούρα στο σπίτι» (μακάβριο, με τρόμο που χτίζεται σταδιακά όπως στην Βερενίκη του Poe κατά την γνώμη μου), το «Χέρμπερτ Γουέστ - Ο Αναζωογονητής» (τρόμος & περιπέτεια) και τέλος από τις πρώιμες ιστορίες του «Το Κτήνος στην Σπηλιά» (απάνθρωπη τραγικότητα) -δίχως βέβαια να απορρίπτω τα μεγάλα και γνωστά κλασσικά του έργα όπως «Τα βουνά της τρέλας» ή «Ο Τρόμος στο Ντάγουιτς» που είναι σαφώς πιο γνωστά.

 

*Αξίζει εδώ να συμπεριλάβω και το δοκίμιο του Lovecraft σχετικά με τον «Υπερφυσικό Τρόμο στην Λογοτεχνία», μάλιστα το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους αναζητούν το περίφημο Necronomicon (θα μάθουν επιτέλους από πού το εμπνεύσθηκε ο Lovecraft)

 

Υ.Γ.

Οι τίτλοι των έργων δόθηκαν όπως είναι από την έκδοση που διαθέτω, έχω συναντήσει διχογνωμίες για το πώς πρέπει να αποδοθούν ορισμένοι από αυτούς στα Ελληνικά (Το μεταφραστικό πρόβλημα).

[AliceKtn]

Αγαπημενο μου απο Ποε ειναι το Πηγαδι και το εκρεμμες.Μπρρρ.

[livewire]

Mιας και μιλάμε για Poe, ορίστε μια υπέροχη μελοποίηση του

 

"The Lake"

 

Οι στίχοι:

 

ελαφρώς αλλαγμένοι σε σχέση με το πρωτότυπο κάπου στη μέση

 

In youth's spring, it was my lot

To haunt of the wide earth a spot

To which I could not love the less

So lovely was the loneliness

Of a wild lake, with black rock bound

And the tall trees that towered around

 

But when the night had thrown her pall

Upon that spot as upon all

And the wind would pass me by

In its stilly melody

 

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

 

Yet that terror was not fright

But a tremulous delight

And a feeling undefined

Springing from a darkened mind

Death was in that poisoned wave

And in its gulf a fitting grave

For him who thence could solace bring

To his dark imagining

Whose wildering though could even make

An Eden of that dim lake

 

But when the night had thrown her pall

Upon that spot as upon all

And the wind would pass me by

In its stilly melody

 

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

My infant spirit would awake

To the terror of the lone lake

 

Springing from a darkened mind

So lovely was the loneliness

In youth's spring, it was my lot

In its stilly melody

An Eden of that dim lake

An Eden of that dim lake

Lone, lone, lonely...

 

[VOLKANA]

Γεια χαρά παιδιά! Τον Πόε τον έμαθα πριν καμιά δεκαρία χρόνια από τα μυθιστορήματα του Λαβκραφτ με τον οποίο είχα και έχω πάθος. Νομίζω ότι από τα αγαπημένα που είναι φυσικά το κοράκι το οποίο χάνει πολύ στην ελληνική μετάφραση και ο χρυσός σκαραβέος. Φυσικά δεν μπορώ να πω ότι τα έχω διαβασει όλα... Επιφυλάσομαι

[frenzy]

ΤΩΡΑ! Με αυτό τον αέρα όποιος δεν έχει διαβάσει πολύ θα το ευχαριστηθεί!

[Directx]

Με σιγανή μουσική υπόκρουση στο background το "Οι σοβαροί κλόουν" του Σιδηρόπουλου...

[gsarig]

Μπράβο στον τοπικ σταρτερ γιατί ο Poe ήταν ο δεύτερος συγγραφέας που διάβασa (μετά τον μικρό πρίγκιπα του de Saint Exupery) και το Οι Περιπέτειες του Αρθουρ Γκόρντον Πυμ που προαναφέρθηκε. Το κοράκι όντως μόνο στα αγγλικά διαβάζεται και όντως είναι εκπληκτικό έργο.

Πολυαγαπημένο μου (το διαβάζω κάθε χρόνο) "tell-tale heart" - "η καρδιά που αποκαλύπτει" και φυσικά το απίστευτο "murders in the Rue Morgue" "τα εγκλήματα της οδού Μοργκ" που δημιούργησε όλη την αστυνομική λογοτεχνία που γνωρίζουμε σήμερα.

 

Επίσης απίστευτο είναι ένα αμφιλεγόμενο δοκίμιο που έγραψε για την συγγραφή ποιημάτων (μου διαφεύγει ο τίτλος) στο οποίο περιγράφει τη μέθοδο με την οποία - όπως ισχυρίστηκε- έγραψε το κοράκι.

 

And (his) soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted — nevermore!

 

Ξέρω ότι ξεθάβω λίγο το topic, αλλά δεν πειράζει, μιας και έτσι κι αλλιώς το θέμα του είναι κάπως μακάβριο

 

"Η φιλοσοφία της σύνθεσης" λέγεται το δοκίμιο και το έχω βρει σε μια έκδοση του Κορακιού από τις εκδόσεις Άγρα. Πράγματι έχει ενδιαφέρον, γιατί από ότι θυμάμαι, ο Πόε απομυθοποιεί κατά κάποιον τρόπο το Κοράκι, προσπαθώντας να αποδείξει πως δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας "υπερβατικής" έμπνευσης, αλλά καρπός μεθοδικής, "ψυχρής" δουλειάς που αποκλειστικό στόχο έχει τη συγκίνηση του αναγνώστη.

 

Κατά τα άλλα, η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πύμ είναι από τις πιο ευχάριστες και διασκεδαστικές ιστορίες που έχω διαβάσει και συμφωνώ με κάποιο προηγούμενο post, ότι είναι ίσως η καλύτερη αρχή για κάποιον που δεν έχει διαβάσει Πόε.

 

Πάντως, η αγαπημένη μου ιστορία είναι μάλλον ο Οίκος των Άσερ.

 

Α, και για όσους ενδιαφέρονται, υπάρχει κι ένα ελληνικό τραγούδι αφιερωμένο στον Πόε, από τον Α. Ιωαννίδη:

 

[KaizerSoze]

10 bones στο Pokey στο facebook σε οποιον μου θυμισει(για να μην τρεχω στην βιβλιοθηκη) τον τιτλο της ιστοριας που περιγραφει την (πραγματικη αν θυμαμαι καλα) παθηση του που δεν ειχε σημαδια ζωης και φοβος του ηταν μην τον θαψουν ζωντανο και σε εκεινη την ιστορια περιγραφει αυτο ακριβως το σκηνικο

 

Δεν εχω κανενα ειδος κλειστοφοβιας αλλα οταν την διαβαζα εκανα σαν ασθματικος, προσπαθουσα να παρω ανασα και δεν μπορουσα, θυμαμαι ενω ξαναδιαβασα πολλες του ιστοριες αυτην ποτε δεν μπορεσα να την ξαναδιαβασω

[Sellers]

Πρέπει να λες το The Premature Burial

 

Δεν έχω λογαριασμό στο facebook.

[KaizerSoze]

Πω, αυτο ειναι...Τι ηθελα και το θυμηθηκα. Ειδικα απο το σημειο που αρχιζει και περιγραφει την φαση που ξυπναει στο φερετρο...την τυχη μου μεσα, νομιζεις οτι σου τελειωνει το οξυγονο

 

ΥΓ. Δεν εχεις facebook?Και πως ζεις?