Υγεία

[Cue]

Τις τελευταίες μέρες με ταλαιπώρησε μία λοίμωξη αναπνευστικού (ιογενής) και κολικός νεφρού, (τρελός συνδυασμός, λέω να παίξω Joker) με σταθερά 39 πυρετό και δύσπνοια.

 

Απλά ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου σχετικά με το τι έμαθα/είδα αυτές τις μέρες.

 

Καταρχήν να πω ότι δεν είμαι fan των νοσοκομείων και γενικά τους γιατρούς τους θεωρώ ότι χειρότερο σαν "ράτσα". (ακολουθούν οι δικηγόροι, αν και αυτούς τους σέβομαι ως ένα βαθμό)

 

Στο νοσοκομείο όπου πήγα για να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις, είδα διάφορες φυσιογνωμίες. Τον νευρολόγο με το απαθές ύφος να πηγαίνει πάνω κάτω στον διάδρομο χωρίς να κάνει κάτι, την νοσοκόμα να βαράει τις ενέσεις με μία έκφραση στο πρόσωπό της "την επόμενη ένεση θα την ρίξω στον εαυτό μου", τον ακτινολόγο να βγάζεις τις ακτινογραφίες την μία μετά την άλλη σαν να κόβει τις φέτες του ζαμπόν, την γιατρό να έχει βάλει το μοτεράκι και να ακολουθεί την "πεπατημένη".

 

Δεν θέλω να ακουστώ ισοπεδωτικός και σίγουρα τα μάτια αυτών των ανθρώπων έχουνε δει πολλά και πλέον έχουν αυξημένο το επίπεδο της αναισθησίας. Απλά μου κάνει εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ζητήματα υγείας με τέτοια "ευκολία". Για να το ανάγουμε λίγο σε hardware, έναν υπολογιστή ανοίγουμε για να αλλάξουμε μία κάρτα και προσέχουμε μη στάξει ο ιδρώτας, μήπως δεν έχουμε καλή μόνωση, μην σπάσουμε κανένα πυκνωτή.

 

Τελικά μου χορηγήθηκαν 2 αντιβιώσεις, 1 χάπι για το στομάχι και 1 για τον κολικό.

 

Οι αντιβιώσεις ανά 12ωρο και με 1 ώρα διαφορά. Πριν ξεκινήσω να τις πάρω, πήρα το χάπι για το στομάχι και έφαγα μία σούπα φιδέ με 1 φρυγανιά αν και ήθελα πολύ να φάω μισό κιλό παϊδάκια, ο υψηλός πυρετός δε μου το επέτρεψε. Με αποτέλεσμα περίπου 1 ώρα μετά την 2η αντιβίωση να οδηγηθώ στην πορσελάνινη λεκάνη του μπάνιου μου να της δείχνω τον εσωτερικό μου κόσμο.

 

Το καλύτερο όμως ήταν αμέσως μετά όταν συνειδητοποίησα πως τα δάχτυλα των χεριών μου είχαν κλείσει σαν τανάλια και όσο και να προσπαθούσα δε μπορούσα να κάνω την παραμικρή κίνηση ενώ οι πόνοι ήταν φριχτοί. Το σώμα μου είχε μουδιάσει ολόκληρο. Ένοιωθα σαν το Neo την στιγμή που τον έβγαζαν από το Matrix.

 

Τηλέφωνο στο 166, καλέστε στο Νοσοκομείο. Η νοσοκόμα στο τηλέφωνο με μία απάθεια "δε δίνουμε συμβουλές μέσω τηλεφώνου πρέπει να έρθετε εδώ" μου έδωσε το κίνητρο να πάω μέχρι εκεί να της δώσω τα εναπομένοντα 16 χαπάκια αντιβίωσης.

 

Τελικά μετά από κανά 20' χαλάρωσαν τα δάχτυλα μου από μόνα τους.

 

Κάτι που έμαθα για τις αντιβιώσεις, το οποίο πιστεύω πολλοί δε το γνωρίζουν, είναι ότι δεν στις χορηγούν για την καταπολέμηση του ιού, αλλά για πρόληψη μη τυχόν και κατά την διάρκεια που οργανισμός σου παλεύει να τον καταπολεμήσει σε χτυπήσει κανένα αδέσποτο μικρόβιο.

 

Σήμερα πάντως είμαι πολύ καλύτερα.

[Alexandrosc2]

Άντε περαστικά να είναι εύχομαι και σιδερένιος!!!

[Lucifer]

Δεν θέλω να ακουστώ ισοπεδωτικός και σίγουρα τα μάτια αυτών των ανθρώπων έχουνε δει πολλά και πλέον έχουν αυξημένο το επίπεδο της αναισθησίας. Απλά μου κάνει εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ζητήματα υγείας με τέτοια "ευκολία".

 

Με τη μικρή μου εμπειρία στον τομέα, μπορώ να σου πω 2 πράγματα.

 

1) Αν δεν αντιμετωπίσεις τον άλλο ως οργανική μηχανή αλλά με συναισθηματισμό, τι πιθανότερο είναι αυτό το συναίσθημα να σου βγει ως κάτι αρνητικό (άγχος, φόβος, πανικός ευθύνης) στην πορεία και να του προκαλέσεις λιγότερο καλό από το αν τον έβλεπες ψυχρά.

 

2) Αν δεν τον αντιμετωπίσεις ως 314 το 4 (θάλαμος, κρεββάτι) αλλά ως κ. Παπαδόπουλο, απλώς θα τις κόψεις. Έχουν πεθάνει άνθρωποι μπροστά μου που την προηγούμενη μου λέγανε πως περνούσαν τα νιάτα τους στην Κέρκυρα και θέλανε να με κεράσουν καφέ στο κυλικείο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με είχαν στείλει για μια αγγαρεία στο θάλαμο λευχαιμικών. Βγαίνοντας μου λέει η προϊσταμένη "Τη μάσκα τη φόρεσες για να μπεις ε?" (για να μην τους κολλήσω τπτ, καθώς δν έχουν ανοσοποιητικό ουσιαστικά) και όταν απάντησα καταφατικά παίρνω την απάντηση "Καλά, όχι ότι παίζει ρόλο, σε 4 μέρες θα έχουν πεθάνει όλοι". Εκείνη τη στιγμή φρίκαρα λίγο, αργότερα όμως συνειδητοποίησα πως δν φρίκαρα με το γεγονός αλλά με τον τρόπο που ειπώθηκε. Θεωρούσα λογικό να πεθάνει ένας θάλαμος, μια στατιστική, αλλά δεν είχα τα @@ να το ακούσω χύμα. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως αν θες να βοηθάς ανθρώπους, πρέπει να ξεχνάς πως είσαι και ο ίδιος.

[thes1os]

Καταρχήν να πω ότι δεν είμαι fan των νοσοκομείων και γενικά τους γιατρούς τους θεωρώ ότι χειρότερο σαν "ράτσα".

 

Να'σαι καλά. Ευχαριστούμε πολύ. Φαντάζομαι όλοι εκεί μέσα που πήγες θέλαν το κακό σου και κάνανε το πάν για να μή γίνεις καλά, αλλά εσύ τα κατάφερες.

 

Δεν θέλω να ακουστώ ισοπεδωτικός και σίγουρα τα μάτια αυτών των ανθρώπων έχουνε δει πολλά και πλέον έχουν αυξημένο το επίπεδο της αναισθησίας. Απλά μου κάνει εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ζητήματα υγείας με τέτοια "ευκολία".

 

Διαφορετικά έχεις την κατάθλιψη στο τσεπάκι στους πρώτους κιόλας μήνες. Μια ζωή ολόκληρη ασχολείσαι με καρκίνους. Γνωρίζεις ανθρώπους που τους έχεις ασθενείς επι μήνες και μετά πεθαίνουν. Το λές εσύ στην γυναίκα του που ζήσανε μαζί μια ολόκληρη ζωή, στην κόρη του, στον γιό του, χειρότερα λες στην μάνα ότι ο γίος έχει καρκίνο και άλλα ευχάριστα. Οι φίλοι σου σου τηλεφωνούν συχνά να σου πούν μόνο προβλήματα υγείας. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα. Και εσύ τώρα μου λές πήγες με ίωση και κολικό νεφρού και οι γιατροί ήταν απαθείς? Πλάκα κάνεις.

 

Τηλέφωνο στο 166, καλέστε στο Νοσοκομείο. Η νοσοκόμα στο τηλέφωνο με μία απάθεια "δε δίνουμε συμβουλές μέσω τηλεφώνου πρέπει να έρθετε εδώ" μου έδωσε το κίνητρο να πάω μέχρι εκεί να της δώσω τα εναπομένοντα 16 χαπάκια αντιβίωσης.

 

Έτσι πρέπει. Έπραξε πολύ σωστά. Συμβουλές απο τηλέφωνο και μετά εσύ να πάθαινες κανα "κακό", και όλοι να βρίσκανε τον μπελά τους επειδή κάνανε το λάθος να σου δώσουν συμβουλές απο το τηλέφωνο.

 

 

Κάτι που έμαθα για τις αντιβιώσεις, το οποίο πιστεύω πολλοί δε το γνωρίζουν, είναι ότι δεν στις χορηγούν για την καταπολέμηση του ιού, αλλά για πρόληψη μη τυχόν και κατά την διάρκεια που οργανισμός σου παλεύει να τον καταπολεμήσει σε χτυπήσει κανένα αδέσποτο μικρόβιο.

 

Ναι, έτσι είναι τααντιβιοτικά είναι για τα μικρόβια, όχι για τους ιούς. Προστατεύουν απο επιλοίμωξη όσο ο προσωπικός σου στρατός είναι απασχολημένος με τον ιό.

[Cromb]

Η απάθεια και η ψυχρότητα στα περιστατικά είναι απαραίτητη σε έναν γιατρό και μπορεί να κερδίσει χρόνο και ζωές.Δε πρέπει να σου κάνει εντύπωση.Επίσης τα περσσότερα περιστατικά ρουτίνας που αντιμετωπίζουν είναι απλά-ψιλοβαρετά γι αυτούς και σημαντικά μόνο για τον ασθενή. Σα να κάνεις ένα φορματ σε κάποιον που δε ξέρει. Σε σένα θα είναι άλλη μια απλή διαδικασία και για τον άλλον σημαντική και θαυμαστή εργασία.

 

Περαστικά σου.

[palawiaris]

Περαστικά και όλα να πάνε καλά.Και εγώ είμαι ελεύθερος υπηρεσίας από τους καλούς γιατρούς που υπάρχουν ανα τον κόσμο,εδώ και 6 εβδομάδες.Περνάω την πιο τεμπέλικη φάση της ζωής μου.6 εβδομάδες καθισιό και πάμε για καμιά δεκαριά γιατί έπεσα σε χειρούργο-μηχανικό αυτοκινήτων.Άντε περαστικά

[TonyMontana]

εγώ θεωρώ (καθώς και μια έρευνα σχετική που κάπου διάβασα πρόσφατα) πως ο γιατρός πρέπει να είναι κοντά στον ασθενή και ψυχολογικά. Δεν είπα να δεθεί μαζί του αλλά να του δώσει να καταλαβει πως ενδιαφέρεται. Ο ασθενής έτσι έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στο γιατρό και δεν αποκρύπτει τι αισθάνεται σκεφτόμενος πως ο γιατρος θα τον γειώσει βοηθωντας έτσι και τις 2 μεριές...

 

σχετική ταινία με τον ρομπιν γουϊλιαμς περιγράφει κάπως αυτό το είδος γιατρών που δυστυχώς είναι η μειοψηφία...

 

τέλος πολλές φορές ο λόγος αυτής της αντιμετώπισης δεν είναι η αποφυγή της συναισθηματικής φορτισης αλλά το γεγονός οτι πολλοί γιατροί βλέπουν τον ασθενή ως "φράγκα" και σκέπτονται αντε αλλοι 10 τέτοιοι και το πήραμε το καινούργιο σκάφος...

[Cue]

thes1os και μόνο που έκανες quote την κάθε μου παράγραφο για να την σχολιάσεις λέει πολλά. Μάλλον χτύπησα κάποιο νεύρο πάνω στην απροσεξία μου.

 

Ξανά διάβασα το post μου μήπως ήταν κάπως έντονο το ύφος μου αλλά δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο. Εσκεμμένα μάλιστα έβαλα και μία δόση χιούμορ.

 

Προφανώς είσαι του κλάδου και για αυτό το πήρες πατριωτικά. Αν ξαναδιαβάσεις το μήνυμά μου πιστεύω θα παρατηρήσεις ότι το resume έχει να κάνει με το πως οι γιατροί (όπως τους είδα με τα δικά μου μάτια φυσικά) αντιμετωπίζουν τα προβλήματα υγείας που έχουν οι ασθενείς (όχι εγώ συγκεκριμένα με τον κολικό για να μη μου ξανά πετάξεις το μπαλάκι) με περισσή ευκολία όπως o βοσκός τα πρόβατα.

 

Για το τηλέφωνο μιας και το σχολίασες, αυτό που περίμενα ήταν κάποιες στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες, (παίξτε του 1-2 μπατσάκια να έρθει στα καλά του) όχι την πλήρη γνωμάτευση.

[Freakster]

Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως αν θες να βοηθάς ανθρώπους, πρέπει να ξεχνάς πως είσαι και ο ίδιος.

 

Aυτη ειναι πολυ μεγαλη κουβεντα.

 

Εγω καθομαι και κλαψουριζω τοσες μερες που θα πρεπει να αρχισω να περναω ωρες στη κλινικη, σε χαλια καταστασεις και δε συνειδητοποιησα αυτο που λες.

 

 

Δε γαμ.., θα σφιξω τα δοντια και θα μπουκαρω.

 

thanx m8

[thes1os]

εγώ θεωρώ (καθώς και μια έρευνα σχετική που κάπου διάβασα πρόσφατα) πως ο γιατρός πρέπει να είναι κοντά στον ασθενή και ψυχολογικά. Δεν είπα να δεθεί μαζί του αλλά να του δώσει να καταλαβει πως ενδιαφέρεται. Ο ασθενής έτσι έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στο γιατρό και δεν αποκρύπτει τι αισθάνεται σκεφτόμενος πως ο γιατρος θα τον γειώσει βοηθωντας έτσι και τις 2 μεριές...

 

Σωστό, σωστότατο. Αλλά άλλο το ένα και άλο το άλλο, όπως λές. Αλλά σαν άνθρωπος με συναισθήματα που έχεις και 'σύ το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν γίνεται να είσαι πάντα έτσι. Δεν μπορείς να απαιτείς έναν ισχυρό υπερυπολογιστή στην διάγνωση, έναν ψυχρό επεγγελματία στα επέιγοντα και έναν συναισθηματικό φίλο ταυτόχρονα. Κάπου το γλυκό θα δέσει στο ενδιάμεσο.

 

 

τέλος πολλές φορές ο λόγος αυτής της αντιμετώπισης δεν είναι η αποφυγή της συναισθηματικής φορτισης αλλά το γεγονός οτι πολλοί γιατροί βλέπουν τον ασθενή ως "φράγκα" και σκέπτονται αντε αλλοι 10 τέτοιοι και το πήραμε το καινούργιο σκάφος...

 

Πολλοί, ναι. Δεν λέω. Αλλά όχι και όλοι στο ίδιο τσουβάλι... Να κάνουμε την συζήτηση "all time classic"? -> Υπάρχουν καλοί και κακοί παντου...

 

@ CUE: Δεν έχεις άδικο στο 2ο ποστ, απλά εγώ σαν άνθρωπος έχω κάνει πολλές θυσίες για να γίνω γιατρός (δεν είμαι ακόμη, τελειώνω οσονούπω, αλλά έχω περισσότερη προσωπική εμπειρία απο ότι θα είχα αν ήμουν απλά φοιτητής) αλλά αυτό που εισπράτω συχνά είναι απαξία επι πλέον της αβεβαιότητας για το μέλλον. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ προσωπικά απλά εξηγώ και εγώ τον λόγο της ευερεθιστότητάς μου.

[Ceridwen]

Σέβομαι και θαυμάζω απεριοριστα τους γιατρούς, αν και δεν καταλαβαίνω ποιός επιλέγει να κάνει κατι τέτοιο. Δεν πρέπει να είναι στα καλά τους. Πρέπει κάτι να έχει συμβεί ή στους ίδιους ή σε κάποιον δικό τους και να θέλουν να το διορθώσουν ή να το αποτρέψουν. Σαν να χρωστάν κάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο δύσκολο επάγγελμα.

Μια φορά, ήμουν στα έκτακτα περιστατικά, και έφεραν έναν γέρο σε άθλια κατάσταση. Τον είχαν βρει μετα από 3 μέρες, που είχε πέσει στο σπίτι. Η γιατρός προσπαθουσε να του μιλήσει, αυτός δεν είχε όλη την ώρα τις αισθήσεις του. Τον φώναζε με το όνομα του. Και όταν ήρθε ο γιός του, έξαλλη, του έβαλε τις φωνες, του είπε Πώς τόλμησατε να τον αφησετε μόνο του και να μην ενδιαφερθειτε τόσες μερες;

Περιττό να πω ότι ήμουν σε μια γωνιά πανικοβλητη (γιατι εγώ είχα πάει για ένα γελόιο λόγο), με ύφος 'όταν μέγαλώσω, θέλω να γίνω έτσι' και απορούσα πως μπορεί κάποιος να ενδιαφερθει τόσο για έναν άγνωστο. Αλλά όπως είπα, δεν παν καλά.

[TonyMontana]

Σέβομαι και θαυμάζω απεριοριστα τους γιατρούς, αν και δεν καταλαβαίνω ποιός επιλέγει να κάνει κατι τέτοιο. Δεν πρέπει να είναι στα καλά τους. Πρέπει κάτι να έχει συμβεί ή στους ίδιους ή σε κάποιον δικό τους και να θέλουν να το διορθώσουν ή να το αποτρέψουν. Σαν να χρωστάν κάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο δύσκολο επάγγελμα.

Μια φορά, ήμουν στα έκτακτα περιστατικά, και έφεραν έναν γέρο σε άθλια κατάσταση. Τον είχαν βρει μετα από 3 μέρες, που είχε πέσει στο σπίτι. Η γιατρός προσπαθουσε να του μιλήσει, αυτός δεν είχε όλη την ώρα τις αισθήσεις του. Τον φώναζε με το όνομα του. Και όταν ήρθε ο γιός του, έξαλλη, του έβαλε τις φωνες, του είπε Πώς τόλμησατε να τον αφησετε μόνο του και να μην ενδιαφερθειτε τόσες μερες;

Περιττό να πω ότι ήμουν σε μια γωνιά πανικοβλητη (γιατι εγώ είχα πάει για ένα γελόιο λόγο), με ύφος 'όταν μέγαλώσω, θέλω να γίνω έτσι' και απορούσα πως μπορεί κάποιος να ενδιαφερθει τόσο για έναν άγνωστο. Αλλά όπως είπα, δεν παν καλά.

 

εγώ ξέρω γιατρούς που έγιναν ή προσπαθούν να γίνουν καθαρά για λόγους οικονομικούς ή λόγους prestige. όσοι τα καταφέρνουν κατά την γνώμη μου είναι και οι χειρότεροι γιατροί.

 

άλλη κατηγορία είναι αυτοί που το γιατριλίκι τρέχει στην οικογένεία πχ είναι ο μπαμπάς ή ο θείος οποτε ας μην πάει χαμένο το πελατολόγειο... αυτοί έχουν στοιχεία της πρώτης κατηγορίας (οικονομικό) και είναι και λίγο περισσότερο "ψυχροί" μιας και απο μικροί έχουν πάρει γραμμή.

 

τρίτη κατηγορία είναι αυτοί που ήθελαν απο μικροί να βοηθήσουν τους ανθρώπους και τελικά σπούδασαν την επιστήμη της ιατρικής. είναι συνήθως πιο κοντά στον ασθενή και τους συναντάς συχνότερα στους "γιατρούς χωρίς σύνορα". επίσης τείνουν να είναι πιο ενημερωμένοι και ξενερώνουν με τους συναδέφλους τους που τα "τσεπώνουν" στην πρώτη ευκαιρία.

 

τελευταία κατηγορία -κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι οι γιατροί που όντως γαμάνε και δέρνουν σαν επιστήμονες - συνδυάζουν την ψυχρότητα που απαιτείται με την σωστή επαφή με τον ασθενή και φυσικά πληρώνονται ανάλογα μιας και έχουν ΘΕΤΙΚΑ αποτελέσματα σχεδόν πάντα. Ενημερώνονται διαρκώς και συμμετέχουν σε σεμινάρια όχι για να παρουν το δώρο της φαρμακευτικής εταιρίας αλλά για να μάθουν κάτι παραπάνω.

 

δυστυχώς όπως και όλα τα άλλα επαγγέλματα εν έτη 2007 "σαπίζουν" έτσι συμβαίνει και με τους γιατρούς. δύσκολα βρίσκεις καλούς γιατρούς πλεόν.

 

τέλος προσωπικά σαν ασθενή με ενδιαφέρει ο γιατρός να είναι όσο ψυχρός θέλει αρκεί να αντιλαμβάνεται το μορφωτικό μου επίπεδο* και να με ενημερώνει με λεπτομέρειες για το τί έχω και να μπορεί να κάνει σωστη διάγνωση και να δώσει σωστή θεραπεία.

 

*υπάρχουν ασθενείς που δεν έχουν τελειώσει ούτε το δημοτικό οπότε δεν είναι εύκολο να τους αναλύσεις γιατί τα μιτοχόνδρια σταματούν να λειτουργούν σε έναν καρκίνο και δεν ξεκινούν την διαδικασία της απόπτωσης.. καποιος όμως που ασχολείται ελαφρώς και αντιλαμβάνεται 5 πράγματα παραπάνω ή διαβάζει μερικά άρθρα θέλει ο γιατρός του να του εξηγεί περισσότερα.