The Fountain

[the_end]

μια γενική απάντηση για να μην πήξω στα quotes.

αρχικά, το θέμα (βαθέως ή ρηχού δεν έχει σημασία) "νοήματος" δεν το ανέφερα εγώ. αυτό που έκανα ήταν απλά να πω τη γνώμη μου για τα "βαθιά νοήματα" του requiem. και ναι, συμφωνώ ότι το θέμα δεν είναι το βαθυστόχαστο του νοήματος. αλλιώς θα μου άρεσε το fountain περισσότερο

σχετικά με το requiem σαν ολότητα. το πρόβλημά μου είναι ότι δε με άγγιξε. πολύ απλά και τελεία και παύλα. αυτό ίσως έγινε επειδή ο Aronofski προσπάθησε να το κάνει με το ζόρι(imho πάντα) αλλά με λάθος τρόπο. δηλαδή και στο oldboy ο Chan-Wook Park σε εκβιάζει αλλά το καταφέρνει και με το παραπάνω. ούτε έχω πρόβλημα γενικώς με το επιθετικό μοντάζ, αν ήταν έτσι δε θα μου άρεσε το π για παράδειγμα.

 

και λίγο πιο ειδικά.

 

kai gia mena to stixima pou petixe h tenia htan to eksis aplo kai ta tautoxrona diskolo pragmataki..

 

h texni tis briskete sto na thiksi ena toso lepto thema me tetio tropo oste na min sou dimiourgisi oute gia mia stigmi tin periergia na anakalipsis auto ton kosmo (trabontas omos ton theati paralila na ton parakolouthisi me amioto endiaferon) se antithesi me ales tainies pou oso kai na prospathoun den mporoun na ksefigoun apo auto to tripaki esto kai gia ligo.. (blepe trainspoting klp klp)

 

ti allo thes file the_end gia na apodextis to enxirima os epitiximeno apo koinimatografikis plaibras , texnikis artiotitas kai..."nohmatos" ?

 

τις ηθικοπλαστικές/διδακτικές ταινίες τις θεωρώ κατά βάση αποτυχημένες. μαγκιά ενός σκηνοθέτη είναι να φτιάξει ένα έργο που δε θα κουνάει το δάχτυλο στο θεατή με σκοπό να τον συνετίσει. αυτό δεν πάει μόνο στο requiem, απλά το αναλύω λιγάκι μιας και το ανέφερες. πάντως δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου και δύσκολα θα το σχολίαζα από μόνος μου.

το θέμα είναι να αγγίξεις το θεατή. με (για) μένα τουλάχιστον ο Aronofski απέτυχε.

 

ceridwen φαντάζομαι ότι αν έβλεπα στο σινεμά το requiem θα ένιωθα αντίστοιχα με σένα. ή αντίστοιχα με τον Malcolm McDowell στο clockwork orange:P

 

 

Για την ακρίβεια: Είναι ανάγκη όλες οι ταινίες να μην είναι Lynch.

 

θα συμφωνήσω κι εγώ. για τους αντίθετους λόγους βέβαια αλλά θα συμφωνήσω

 

 

 

ps: περί χαμένου στοιχήματος. ο Aronofski έχει κάνει 3 ταινίες απ'τις οποίες πραγματικά μου αρέσει μόνο η πρώτη του. να με συμπαθάτε αλλά με 1/3 δε μπορώ παρά να απογοητευτώ.

 

ps2: το trainspotting είναι καλό παράδειγμα για σύγκριση με το requiem. αντίστοιχη θεματολογία, τραβηγμένη απ'τα μαλλιά κινηματογραφική αφήγηση, πολύ έντονο sountrack. ε, το trainspotting το θεωρώ διαμαντάκι.

[The_Judas]

 

 

ps: περί χαμένου στοιχήματος. ο Aronofski έχει κάνει 3 ταινίες απ'τις οποίες πραγματικά μου αρέσει μόνο η πρώτη του. να με συμπαθάτε αλλά με 1/3 δε μπορώ παρά να απογοητευτώ.

 

ps2: το trainspotting είναι καλό παράδειγμα για σύγκριση με το requiem. αντίστοιχη θεματολογία, τραβηγμένη απ'τα μαλλιά κινηματογραφική αφήγηση, πολύ έντονο sountrack. ε, το trainspotting το θεωρώ διαμαντάκι.

 

Για τον Danny Boyle που σκηνοθέτησε το Trainspotting δεν λες αν είναι υπερτιμημένος ή όχι... Δημιούργησε μήπως καλύτερες ταινίες από τον Aronofsky?

 

Εμένα προσωπικά δεν με ικανοποίησε πλήρως ούτε το Trainspotting ούτε το Ρεκβιεμ με βάση το hype και την δημοσιότητα που τους δόθηκε αλλά δεν μπορώ να πω οτι είναι κακές ταινίες.

 

Περισσότερο μου άρεσε το Fear and Loathing in las Vegas του Gilliam :twisted:

Από Aronofsky προτιμώ το 3.14 και το Fountain.

[the_end]

Για τον Danny Boyle που σκηνοθέτησε το Trainspotting δεν λες αν είναι υπερτιμημένος ή όχι... Δημιούργησε μήπως καλύτερες ταινίες από τον Aronofsky?

 

Εμένα προσωπικά δεν με ικανοποίησε πλήρως ούτε το Trainspotting ούτε το Ρεκβιεμ με βάση το hype και την δημοσιότητα που τους δόθηκε αλλά δεν μπορώ να πω οτι είναι κακές ταινίες.

 

Περισσότερο μου άρεσε το Fear and Loathing in las Vegas του Gilliam :twisted:

Από Aronofsky προτιμώ το 3.14 και το Fountain.

 

χμμμμ, υπερτιμημένο δε θα τον έλεγα τον Boyle. όχι τώρα που έχουμε 2007. μάλλον ξεχασμένος είναι η κατάλληλη λέξη.

πάντως ναι, πιστεύω ότι έκανε καλύτερες* ταινίες απ'τον Aronofsky, τουλάχιστον οι 4 του που έχω δει.

για το trainspotting τα είπα, το shallow grave είναι αρκετά καλό, το Life less ordinary είναι πολύ ευχάριστο και το 28 days later βλέπεται.

πάντως τις ταινίες του Boyle δεν τις είδα με τη σειρά κι όπως βλέπεις δεν έχω δει όλο το έργο του.

για το hype, νομίζω αφορούσε περισσότερο το trainspotting ως ταινία και λιγότερο τον ίδιο τον Boyle. έχω την αίσθηση δηλαδή ότι το όνομα Aronofski ακούστηκε πολύ περισσότερο όταν βγήκε το requiem σε σχέση με το όνομα Boyle όταν βγήκε το trainspotting.

 

 

*όπου καλύτερες βάλε "θα τις ξανάβλεπα πολύ πιο εύκολα σε σχέση με του Aronofsky". μη συγκρίνουμε και τελείως ανόμοια πράγματα.

[Ceridwen]

ceridwen φαντάζομαι ότι αν έβλεπα στο σινεμά το requiem θα ένιωθα αντίστοιχα με σένα. ή αντίστοιχα με τον Malcolm McDowell στο clockwork orange:P

 

Έτσι ακριβώς! Μη σου πω ότι είχα και νοητά μανταλάκια στα μάτια, γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω.

 

Νομίζω ότι είναι κρίμα να το συγκρίνεις με το μάτριξ (στ αλήθεια με πληγώνεις ) γιατί ενώ το μάτριξ είναι η βίβλος της αμπελοφιλοσοφίας και του κηρύγματος, ο Α. χειρίζεται το θέμα με τακτ και με σεβασμό χωρίς κραυγές και χοντράδες. (στο ρεκβιεμ όχι τοσο) Και επειδή έχω μια αλλεργία στο μελό, και στην προσπάθεια να σε κάνουν με το ζόρι να συγκινηθείς, εδώ συγκινήθηκα χωρ'ις να έρθω σε καμία αμηχανία. Μου φαίνεται οτι σε αυτό εχει μεγάλο λόγο ο Χιου Τζάκμαν. (πάλι καλά που δεν έπαιζε ο Μπραντ Πιτ, μπορεί να είχα τελείως διαφορετική άποψη για την ταίνια.)

Μου άρεσε ο τρόπος που λειτουργούν οι τρεις ιστορίες

 

Ο τομ δίνει μια χαμένη μάχη (που είναι μαστ για oποιονδήποτε self-respecting τραγικό ήρωα), με τον κονκισταδόρ γίνεται εικόνα, είναι ο πιο πρωτόγονος εαυτός του άρα και πιό βίαιος και τέλος ο γιόγκι, ως πιο ολοκληρωμένος, δέχεται το αναπόφευκτο. 'I'm going to die'. Ή όπως λέει στο All that jazz, I ACCEEEEPT!!

 

 

Άνετα, μαζί με το All that jazz, είναι οι αγαπημένες μου ταιν'ιες γι αυτό το θέμα και μπορεί και γενικά..

 

Α, να προσθέσω κάτι απο μια κριτική που είχα διάβασει που παρόλο που το κράζει μου φάνηκε πολύ αστεία

The thing is, Izzy has come to accept that she's dying and is rather looking forward to it. There's lots of sonorous violin music to underline the wisdom of this, though it doesn't keep Tom from poncing about doing tai chi and yoga in a desperate attempt to find her a cure. :-D

[the_end]

Έτσι ακριβώς! Μη σου πω ότι είχα και νοητά μανταλάκια στα μάτια, γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω.

 

Νομίζω ότι είναι κρίμα να το συγκρίνεις με το μάτριξ (στ αλήθεια με πληγώνεις ) γιατί ενώ το μάτριξ είναι η βίβλος της αμπελοφιλοσοφίας και του κηρύγματος, ο Α. χειρίζεται το θέμα με τακτ και με σεβασμό χωρίς κραυγές και χοντράδες. (στο ρεκβιεμ όχι τοσο) Και επειδή έχω μια αλλεργία στο μελό, και στην προσπάθεια να σε κάνουν με το ζόρι να συγκινηθείς, εδώ συγκινήθηκα χωρ'ις να έρθω σε καμία αμηχανία. Μου φαίνεται οτι σε αυτό εχει μεγάλο λόγο ο Χιου Τζάκμαν. (πάλι καλά που δεν έπαιζε ο Μπραντ Πιτ, μπορεί να είχα τελείως διαφορετική άποψη για την ταίνια.)

 

το ότι μου θύμισε το Matrix δεν είναι κακό εξ'ορισμού. βασικά το(τα) Matrix μου αρέσουν πάρα πολύ(μαχαίρι στην καρδιά?). απλά έχοντας φτάσει στο 20λεπτο θυμήθηκα ότι κάπου έχω ξαναδεί τέτοιο καταιγισμό συμβόλων.

για το τακτ και τον σεβασμό θα συμφωνήσω απόλυτα. ίσως να δείχνει και ωριμότητα από πλευράς Aronofski. αλλά έμεινε στις καλές προθέσεις. το τακτ και ο σεβασμός δεν έκαναν το τρικ για μένα. δυστυχώς.

[fireflies]

^ Τρομερή βελτίωση, αν μη τι άλλο, όμως, σε σχέση με το Requiem, που αν δεν είχε και κανά δυο αξιοπρεπείς εσωστρεφείς στιγμές, θα ήταν ο ορισμός της δημαγωγίας, ή στην χειρότερη περίπτωση, ένα καλογυρισμένο afterschool special για τα ναρκωτικά.

 

Και κάτι ακόμα σε σχέση με τα νοήματα, που αναφέρθηκαν πιο πάνω: εννοείται πως δεν είναι ανάγκη μία ταινία να έχει περίπλοκα, "βαθιά" και "σοβαρά" νοήματα, (ούτε καν ξέρω τι σημαίνει αυτό), όταν όμως ο σκηνοθέτης σε αρπάζει από τα μούτρα για να σε βομβαρδίσει με μηνύματα του τύπου "τα ναρκωτικά είναι κάτι κακό-αν εθιστείτε, η ζωή σας θα γίνει κόλαση", που αρμόζουν σε κοινωνική προσφορά του ΑΝΤ1 ξεπερνάει τα όρια της δηθενιάς και γίνεται γραφικός.

Δηλ. δεν μπορεί να μην σε κάνει να σκεφτείς, μας τα παν κι άλλοι και με καλύτερο, πιο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό τρόπο (και δεν εννοώ τα σποτάκια, εννοώ ταινίες με παρεμφερή θεματολογία).

 

Επειδή όμως αδυνατώ να κρίνω τους σκηνοθέτες βάσει στατιστικών ή της τελευταίας τους ταινίας, πρέπει να πω ότι βρίσκω πως το Fountain έχει ακριβώς τις αρετές που έλειπαν από το Ρέκβιεμ- σχεδόν μου έδωσε την εντύπωση ότι διόρθωσε τα λάθη του (ωριμότητα ίσως, που είπατε και πιο πάνω). Απ'ό,τι ίσως θα χετε καταλάβει δεν είμαι και τόσο φαν του Αρονόφσκυ, παρόλα αυτά, στο Fountain συγχώρησα την κάθε παραμικρή υπερβολή, για δύο λόγους:

Πρώτα απ'όλα, θεωρώ ότι είναι απολύτως ειλικρινής η προσπάθειά του.

Έτσι του βγήκε η αγωνία για το θέμα : Με δέντρα, με κονκισταδόρ, με λουλούδια να φυτρώνουν μέσα από παλτά, με μπάλες στο διάστημα κλπ. Δεν μπορώ ποτέ να ειρωνευτώ ή να προσπεράσω κάποιον που ψάχνει (έστω και με τόσο μπαρόκ υπερβολές) τρόπο να εκφράσει την αγωνία του θανάτου. Και μια και η ceridwen το ανέφερε πιο πάνω, το να λέει κάποιος για το Fountain ότι είναι αποτυχημένο, είναι περίπου (λέω, περίπου) σα να λέει για το All that Jazz "ρε, τι είναι αυτά ρε, αυτός ήταν στο νοσοκομείο ετοιμοθάνατος και οι άλλοι χορεύανε γύρω γύρω ρε". Κοινώς, είναι άλλο πράγμα το "χμμ δεν μου άρεσε/ δεν μου είπε τίποτα/ δεν την κατάλαβα" και άλλο το "αποτυχημένη".

Εν πάση περιπτώσει.

 

Ο δεύτερος λόγος είναι πιο προσωπικός: ένας σκηνοθέτης που βάζει τον πρωταγωνιστή στο τέλος της αναζήτησης να λέει με ανακούφιση και χωρίς ψευτοσπαραγμούς και καραγκιοζιλίκια, " I'm gonna die", αφήνοντάς σε να αντιληφθείς (χωρίς να στο κουνάει μπροστά στα μούτρα, όπως δυστυχώς έκανε στο ρέκβιεμ) ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη σοφία, είναι κατά τη γνώμη μου άδικο να κρίνεται με όρους "χαμένο στοίχημα", "υπερεκτιμημένος" και "αχ, αν έτσι είναι οι σκηνοθέτες σήμερα, πού πάει ο κιν/φος, ένας Ντράγιερ μας χρειάζεται κλπ".

Και προσωπικά, λίγο με ενδιαφέρει αν σε 20 χρόνια το Fountain θα θεωρείται η νέα "Περσόνα" (που δεν θα θεωρείται), ή αν θα τον θυμάται το ελληνικό ή το βιετναμέζικο κοινό, ή αν θα περιλαμβάνεται στα βιβλία των 3 ευρώ "100 ταινίες που πρέπει να δείτε". Και αλίμονο αν έβλεπα ταινίες ή άκουγα μουσική με αυτό το σκεπτικό.

Μου αρκεί (είπαμε, εμένα προσωπικά) που στην τέχνη συνολικά έχουν υπάρξει τέτοιες (έστω και σκόρπιες) στιγμές διαύγειας και ιδιοφυίας, που έστω και για ένα βράδυ στο σινεμά/ στο θέατρο/ στη συναυλία/ στην πινακοθήκη με έκαναν να κλάψω, και που τις ανακαλώ πού και πού.

Νομίζω εκεί είναι το όλο πόιντ, έτσι κι αλλιώς.

[izerman76]

κρίμα. ο Aronofsky μάλλον έγινε το μεγάλο χαμένο ταλέντο του αμερικάνικου σινεμά. απ'το εξαιρετικό ντεμπούτο, στο υπερφίαλο και ρεσιτάλ-επιδειξιομανίας requiem και τώρα στο fountain. όχι κακή τανία, σίγουρα ενδιαφέρουσα, αλλά εγώ περίμενα κάτι παραπάνω.

οπτικά εξαιρετική(στο σινεμά φαντάζομαι θα'ταν πολύ όμορφη εμπειρία) και με αρκετά ωραία μουσική(δεν τρελάθηκα πάντως), με καλούτσικες ερμηνείες(αν και σπάνια με απασχολεί αυτό) και....και αυτά από θετικά.

ευτυχώς που δεν ακολούθησε το οπτικό μοτίβο του requiem γιατί θα'τρωγε πολύ θάψιμο, αντιθέτως από ακροβασίες και ηλίθια παιχνιδάκια στο μοντάζ είχαμε ελάχιστα.

από κει και πέρα δεν έχουμε ακριβώς αρνητικά. μάλλον μια μέτρια κατάσταση, καλών και μεγαλεπήβολων προθέσεων με επιεικώς αμφισβητούμενα αποτελέσματα.

από δραματουργικής πλευράς(αρρώστια, απώλεια, κτλ.) δεν τα πάει καλά ο Darren παρότι το πρωταγωνιστικό ζεύγος προσπαθεί τίμια και χωρίς υπερβολές. για κλάματα, βουρκώματα και τα συναφή δεν το συζητώ καν (εντάξει, είμαι λιγάκι γομάρι αλλά όχι και εντελώς αναίσθητος). πιθανόν να ήθελε λίγη περισσότερη ανάπτυξη το όλο θέμα. αλλά το κυρίως πιάτο είναι η φιλοσοφία.

η οποία για κάποιο λόγο συνεχώς μου'φερνε στο μυαλό το matrix. όχι θεματολογικά προφανώς, αλλά ως συνοθύλευμα φιλοσοφικών απόψεων, προεκτάσεων και μοτίβων. δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό το δρόμο που διαλέγει ο σκηνοθέτης, μάλλον ευπρόσδεκτος είναι, αλλά η απλοϊκότητα είναι σαφώς μεμπτή. και δυστυχώς είναι αναμενόμενη και αναπόφευκτη. πώς να καταφέρεις να συνδυάσεις υπαρξιακό δράμα και φιλοσοφική αναζήτηση με ολίγη από κυνήγι-χαμένου-θησαυρού/μυστικού-ala-indiana-jones? κι όλα τα παραπάνω μέσα σε μιάμιση ωρίτσα.

πώς να τα καταφέρεις ε? ε, ο Aronofsky μια χαρά το κατάφερε στο π γι'αυτό άλλωστε τα περί χαμένου ταλέντου στην αρχή του post.

πάντως αυτό που μάλλον μου κάνει τη χειρότερη εντύπωση είναι η απουσία ρυθμού και δεσίματος στην ταινία(και στο requiem τα ίδια). το αποτέλεσμα είναι ολίγον φλου. και ο Aronofsky δε φαίνεται ικανός να δραματουργήσει επαρκώς. στο requiem το έκανε με τη βοήθεια του μοντάζ(και απέτυχε οικτρά). εδώ προσπάθησε να το κάνει με γήινο τρόπο(ανθρώπινο) αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να με κερδίσει ως θεατή.

 

εν κατακλείδι, μακάρι να μπορούσα να πω ότι περιμένω ανυπόμονα την επόμενη ταινία του Aronofsky. μάλλον για χαμένο στοίχημα μου μοιάζει. σαν τον Shyamalan ένα πράμα. πυροτέχνημα...

μακάρι να διαψευστώ πάντως, δεν τους βρίσκεις και κάθε μέρα τους σκηνοθέτες με αυτές τις προοπτικές και το ταλέντο. και ειδικά στην αμερική.

 

Και μόνο η αναφορά της ιστορίας στη Νότια Αμερική ως "κυνήγι-χαμένου-θησαυρού/μυστικού-ala-indiana-jones" δείχνει ότι δεν προσπάθησες να καταλάβεις αυτά που θέλει να πει η ταινία. Η ιστορία αυτή είναι ουσιαστικά η απεικόνιση του βιβλίου που γράφει η Ρέιτσελ Βάις, και πραγματεύεται την προσπάθεια συμφιλίωσης της με τον θάνατο. Προφανώς υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί - η αρρώστεια ως Ιερά Εξέταση π.χ. - αλλά όταν ασχολείσαι με τέτοιο θέμα κάτι τέτοιο είνια αναγκαίο. Το τέλος του βιβλίου το γράφει ο Χιού Τζάκμαν, και η κατάλληξη της ιστορίας δείχνει ότι ο χαρακτήρας του ενώ τελικά αποδέχεται τον θάνατο, δεν μπορεί ακόμη να δεχτεί το θάνατο ως κάτι το τελειωτικό, και προτιμά να τον θεωρήσει ως την αρχή κάτι άλλου (πάλι ο συμβολισμός της τελευταίας σκηνής με το δέντρο).

 

Και καλό θα ήταν όταν κάνεις κριτική μιας ταινίας που προσπαθεί να ασχοληθεί (πετυχημένα ή όχι) με τόσο σοβαρά θέματα που έχουν απασχολήσει τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, να είσαι λίγο πιο συγκεκριμένος, και να μην αρκείσαι σε αφορισμούς του στυλ "καλούτσικες ερμηνείες(αν και σπάνια με απασχολεί αυτό)" ή γενικότητες του στύλ "από δραματουργικής πλευράς(αρρώστια, απώλεια, κτλ.) δεν τα πάει καλά ο Darren".

 

Όσο για την απλότητα που αναφέρεις, εγώ θεωρώ προτέρημα ενός σκηνοθέτη να μπορεί να μεταφέρει στον θεατή σημαντικές έννοιες με όσο πιο λιτό τρόπο γίνεται (σε αντίθεση πχ με την Έβδομη Σφραγίδα, που καλή ήταν για την εποχή της, αλλά αν χρειάζεται να απαγγείλει δέκα σελίδες Κίρκεγκορ και άλλες τόσες Χάιντεγκερ για να αναπτύξει το θέμα της, το έχει χάσει το παιχνίδι - για να μην αναφερθώ σε συμβολισμούς εκεί).

 

Α, και +1000 fireflies.

 

P.S.

@ the_end: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το Requiem.

[fireflies]

Χίρχεγκορ ρε Izerman, όχι Κίρκεγκορ!

 

@the_end,

καλά όλα τα άλλα (όπως ήδη είπα και στο προ-προηγούμενο ποστ μου και ανέλυσα στο προηγούμενο, διαφωνώ με όσα λες για την ταινία, αλλά αντιλαμβάνομαι το διαφορετικό point of view, στο κάτω κάτω δεν συγκινούμαστε όλοι από τα ίδια πράγματα, ούτε θα πρεπε κιόλας), αλλά απορώ κι εγώ: το "κυνήγι-χαμένου-θησαυρού/μυστικού-ala-indiana-jones" πού το είδες?

[the_end]

Και καλό θα ήταν όταν κάνεις κριτική μιας ταινίας που προσπαθεί να ασχοληθεί (πετυχημένα ή όχι) με τόσο σοβαρά θέματα που έχουν απασχολήσει τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, να είσαι λίγο πιο συγκεκριμένος, και να μην αρκείσαι σε αφορισμούς του στυλ "καλούτσικες ερμηνείες(αν και σπάνια με απασχολεί αυτό)" ή γενικότητες του στύλ "από δραματουργικής πλευράς(αρρώστια, απώλεια, κτλ.) δεν τα πάει καλά ο Darren".

 

δεν καταλαβαίνω τη μετάβαση απ'το πρώτο μισό της παραγράφου στο δεύτερο. ελπίζω να μην εννοείς ότι σχολίασα τις ίδιες της φιλοσοφικές θεωρήσεις που περιέχει η ταινία.

κατά τ'άλλα, η αλήθεια είναι ότι από ένα και μόνο post ίσως έχεις δίκιο να με θεωρείς αόριστο στην κρίση μου. αλλά:

α) ερμηνείες: είναι ο τρόπος που βλέπω σινεμά. δεν εστιάζω στην ερμηνεία ενός ηθοποιού, μ'ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. όχι ότι δε μπορώ να διακρίνω αν κάποιος παίζει καλά, αλλά είναι απ'τα τελευταία που θα σχολιάσω.

όπως και να'χει πάντως δεν καταλαβαίνω ποιος ο αφορισμός. μου άρεσαν οι ερμηνείες, τι άλλο να πω?

β)δραματουργία: πολύ απλά, δε με άγγιξε η ταινία. το είπα πολλές φορές. και παρόλο που δε με άγγιξε αναγνωρίζω την προσπάθεια του Aronofski να προσεγγίσει διακριτικά και χωρίς υπερβολές του χαρακτήρες του.

οπότε και πάλι δεν τίθεται θέμα αφορισμού νομίζω.

γενικά μιλώντας, αν ήθελα να'μουν πολύ συγκεκριμένος θα κατέληγα σε post ποταμό, κάτι το οποίο θέλω να αποφύγω (κι όχι μόνο εγώ, φαντάσου κάθε παιδί εδωμέσα ν'αρχίζει να αναλύει πρώτα όλη την κοσμοθεωρία του ώστε να προχωρήσει στην ίδια την κριτική).

η συζητησούλα καλύτερα νομίζω σε σχέση με τα μανιφέστα

 

Όσο για την απλότητα που αναφέρεις, εγώ θεωρώ προτέρημα ενός σκηνοθέτη να μπορεί να μεταφέρει στον θεατή σημαντικές έννοιες με όσο πιο λιτό τρόπο γίνεται (σε αντίθεση πχ με την Έβδομη Σφραγίδα, που καλή ήταν για την εποχή της, αλλά αν χρειάζεται να απαγγείλει δέκα σελίδες Κίρκεγκορ και άλλες τόσες Χάιντεγκερ για να αναπτύξει το θέμα της, το έχει χάσει το παιχνίδι - για να μην αναφερθώ σε συμβολισμούς εκεί).

 

P.S.

@ the_end: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το Requiem.

 

η 7η σφραγίδα νομίζω είναι κακό παράδειγμα. τουλάχιστον όταν μιλάς μαζί μου. μια χαρά λιτή είναι η 7η και ταυτόχρονα απίστευτα συμπυκνωμένη.

πάντως δε μίλησα για απλότητα αλλά για απλοϊκότητα στην προσέγγιση.

 

 

@fireflies & izerman76:

εντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολικός και άδικος στο σχόλιο για indy.

θα μπορούσα να καταφύγω στην ηλιθιότητα "γιατί να το κάνει έτσι?". απλά όμως, έτσι όπως χειρίζεται αυτό το aspect της ταινίας δε με συγκινεί.

 

έτσι κι αλλιώς για μένα αυτό που μετράει είναι ο τρόπος. γι'αυτό και ακρογωνιαίο λίθο μιας ταινίας θεωρώ το σκηνοθέτη.

γι'αυτό άλλωστε κι έχω αναφέρει τόσες φορές το όνομα Aronofski.

[john1987]

Παιδια δεν ξερω,ισως να ειχα δει και το Requiem for a dream σε πολυ μικρη η ηλικια,αλλα το fountain μου φανηκε κλασεις πανω.

 

Βασικα,το requiem μπορει να με εκανε να ψιλο-φρικαρω με καποιες καταστασεις,αλλα κατα βαση δε με αγγιξε/συγκινησε καθολου,κατι που το πετυχε το fountain....

 

Επισης,θεωρω το fountain πιο ψαγμενη ταινια γενικα,και απο θεμα συμβολισμων/νοηματων και απο πλευρας σκηνοθεσιας/φωτογραφιας.

[momotis]

Εθιξες κατι το οποιο λεει πολλα.

Σε ποια ηλικια και φαση της ζωης σου βλεπεις τετοιες ταινιες οπως το ρεκβιεμ.

Ως γνωστο τα βιωματα του καθενος εχουν αλλη απηχηση μεσα του οταν βλεπει καποια ταινια που ισως εχει σχεση με αυτα.

Η εννοια του να αντιλαμβανομαστε το τι βλεπουμε ειναι εφαμιλλη και το κατα ποσο εχουμε γνωση του αντικειμενου αυτου.

Οχι μονο σε ταινιες με ναρκωτικα,φυλακες,πολεμους,τρομοκρατια ακομα και σε προσωπικες συναισθηματικες με θεμα την απιστια,την αποπλανηση,το ψεμα.

Με λιγα λογια ενας ΚΕΡΑΤΑΣ (lol) θα αγανακτησει,θα βρισει οταν βλεπει ταινια με θεμα την απιστια,ενω ενας που δεν εχει βιωμα τετοιο ισως το περασει στα ψιλα γιατι απλα η ερωμενη ειναι σα την monica.

Και μην ξεχναμε οτι ταινιες με ναρκωτικα,βια και σεξ παντα πουλανε περισσοτερο ιδιως οταν ειναι ωμες οπως στο requiem.

Γιαυτο λοιπον οταν παει καποιος φυλακη στην αμερικη και δει εναν ισοβιτη να βγαζει τη τσεπη εξω,αν εχει δει το prison break θα καταλαβει τι τον περιμενει ..

Aσχετo:tbag και τα μυαλα στα καγκελα!

[errorone]

Μολις χθες ειδα την ταινια και ηταν πραγματικα αριστουργηματικη!!

Το ρεκβιεμ το θεωρω την αγαπημενη μου προσωπικα ταινια,αλλα θεωρω ανουσιο να τις συγκρινουμε.

[rose123]

πάντως και στις δύο(ρεκβιεμ,fauntain) ένα ψυχοπλακωμα το έχεις στο τέλος.και μετά για κανένα 2ωρο σκέφτεσαι μόνο την ταινία...

[Em_Zed]

Είναι τώρα μερικές μέρες που γυρνάει στο μυαλό μου η ταινία, μάλλον πρέπει να την ξαναδώ. Και όσο περισσότερο την σκέφτομαι, έχω μερικές απορίες

 

Μπορούμε να πούμε ότι οι 3 ήρωες

είναι το ίδιο πρόσωπο - ψυχή ανα τους αιώνες, τύπου μετενσάρκωση; Ή απλά η κάθε ιστορία είναι συμπληρωματική - επεξηγηματική της άλλης, απλά με τον ίδιο ηθοποιό;

 

 

Με βάση το παραπάνω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι

είναι ο λόγος που στην σκηνή που ο κονκισταδορ στέκεται μπροστά στον τύπο μάγια και εκείνος του λέει οτι δεν μπορεί να περάσει, ξαφνικά γίνεται ο γιόγκι; Επειδή οι 3 χαρακτήρες είναι αλληλένδετοι; Αλλά γιατί τον είπε master/teacher, αν θυμάμαι καλα.

 

[fireflies]

Em Zed

στο πρώτο που ρωτάς, τείνω προς το ότι

η μία ιστορία είναι συμπληρωματική της άλλης. Πάντως σίγουρα δεν είναι "η ίδια ψυχή ανά τους αιώνες κλπ", όπως λίγο πολύ παρουσιαζόταν στο τρέιλερ, το οποίο βρήκα παραπλανητικό

.

 

Βάσει αυτού, στα υπόλοιπα που ρωτάς, νομίζω πως ναι και ναι.

 

Έχω καιρό που το έχω δει,

περίπου στο σημείο που ρωτάς είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης του τι "πρέπει" να συμβεί και γι'αυτό, λίγη σημασία έχει ποιος από τους 3 χαρακτήρες είναι

.

 

Για το master/teacher ούτε εγώ θυμάμαι λεπτομέρειες.