Ποια Ταινία Μόλις Είδατε;

[punky]

Αισθάνομαι υπόχρεος για τα ελληνικά!

Κι έχω σκάσει βέβαια, γιατί την ταινία ήθελα πολύ να τη δω. Με είχε κεντρίσει και το στόρυ και φυσικά η πρόσθετη αίγλη που προσδίδει το να είσαι κάπου δημόσια και να συζητάς για σινεμά και να καυχιέσαι ότι χθες είδες Τρίερ και όχι κάτι του συρμού. Δε μπορεί, μια-δυο γκομενάκια θα γυρίσουν από το δίπλα τραπέζι και θα σε κοιτάξουν με αυτό το "πάρε-με-τώρα" βλέμμα που έχεις βαρεθεί να συναντάς.

 

Anyway, ας μην μιλάω άλλο για μένα και κομπλάρετε οι υπόλοιποι, αυτό που θέλω να πω είναι ότι την αναζήτησα και την κατέβασα ψηφιακά την ταινία πριν λίγο καιρό αλλά μου βγήκε τζούφια και δεν έπαιζε η ρημάδα.

Με έβαλες στην πρίζα να την αναζητήσω ξανά.

[gsarig]

Εγώ πάλι περιμένω με αγωνία μια καλή κόπια του Zodiac (αλήθεια, αυτό πότε θα παιχτεί στους κινηματογράφους; ). Βρήκα κάτι που φαίνεται καλής ποιότητας, αλλά θα αν δεν το δω δεν το πιστεύω (έχοντας ήδη κατεβάσει καναδυό fake αρχεία και κάποια άλλα όπου η ποιότητα είναι άθλια).

 

ΥΓ: Το The Boss Of It All δεν είναι τόσο σπάνιο ;-)

[adi32]

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΡΑΣΤΩΝ

CONVERSATIONS WITH OTHER WOMEN

http://www.imdb.com/title/tt0435623/

 

τι το ηθελα ????

 

Πρόκειται για την σκηνοθετική επιλογή να γυριστεί όλη η ταινία σε split-screen, πράγμα που σημαίνει ότι η οθόνη διαιρείται σε ένα δεξιό και ένα αριστερό τμήμα και παρακολουθούμε ταυτοχρόνως δύο πλάνα σε παράλληλη δράση, συνήθως ένα πλάνο του άντρα και ένα της γυναίκας.

 

 

ειναι καταλληλο μονο αν εχεις ματια σαν του Αυλωνιτη που επαιζε το Γυλο

[zenso]

Μολις ειδα το Zodiac (καλη κοπια,ευτυχως. "Διαμαντι", ιφ ιου κατς μαη ντριφτ )

 

Διαβαζα πως ειναι η πρωτη ταινια που γυριζεται εξ'ολοκληρου με ενα-τελευταιας-τεχνολογιας μοντελο καμερας,τη Viper,η οποια προσφερει υψηλοτερη ευκρινεια εικονας.Για την ιστορια,ειχε επισης χρησιμοποιηθει εν μερει και στα Collateral/Miami Vice,του Michael Mann.Ταινιες οι οποιες θα μπορουσαν ευκολα να με εντυπωσιασουν μονο για την εικονα και τα χρωματα τους (ευτυχως ομως υπηρχαν κι αλλα,στο Collateral τουλαχιστον). Anyway

 

Περιμενοντας να δω κατι διαφορετικο απο τα Seven,The Game,και Fight Club -τα οποια εκτιμω ιδιαιτερα-δε με απογοητευσε καθολου.Περα απο τη φανταστικη εικονα της(μετανιωνω που δε περιμενα το dvd ωστε να τη δω τελειως ασυμπιεστη),βρηκα τους χαρακτηρες,τη πλοκη,την ατμοσφαιρα,το χιουμορ,και τον τροπο με τον οποιο καλυπτεται σεναριακα ενα μεγαλο χρονικο διαστημα,εξαιρετικα δεμενα μεταξυ τους,και δουλεμενα. No wonder why it took so long.

 

Με λιγα λογια,ασχετα απο το οτι θεωρω τον Fincher εναν απ'τους κορυφαιους αμερικανους σκηνοθετες(οπως και τον Mann,αν και αυτος ειναι σχεδον ευρωπαιος στο στυλ του!),η ταινια με ικανοποιησε και με το παραπανω.

Δεν εχει νοημα να τη βαθμολογησω,συμβατικα ομως,ενα 8.2

[fireflies]

Τίτλος Breaking and entering

Είδος:Κοινωνικό δράμα και καλά

Βαθμολογία: 1/5

Υπόθεση/Σχόλιο: Δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί συνέχισα να το βλέπω παρόλο που υπήρξαν πάνω από 10 σημεία στο πρώτο μισάωρο που είπα "Τέρμα, το κλείνουμε το dvd". Το σωστότερο βέβαια θα ήταν να μην είχα ξεκινήσει καν να το βλέπω, δεδομένου ότι ψιλοθυμόμουν ότι είναι του Anthony Minghella, που είχε κάνει τον Άγγλο Ασθενή και το Cold Mountain, τα οποία είναι το κινηματογραφικό ανάλογο των βιβλίων που διαβάζουν 80άρες Αμερικανίδες σε κρουαζιέρα στη Μεσόγειο.

Παρόλα αυτά, όχι μόνο το έβαλα, συνέχισα να το βλέπω, ακόμα κι όταν ο άντρας μου παραιτήθηκε και άνοιξε το PSP, ως ένδειξη διαμαρτυρίας σε έναν από τους άπειρους pretentious (μάλλον ούτε καν, wannabe pretentious θα ήταν η σωστή φράση) διαλόγους της ταινίας.

 

Το πρόβλημα βέβαια ξεκινάει από την ίδια την υπόθεση, που ούτε κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος θα μπορούσε να περιγράψει: Ο Jude Law (που για να το παίξει σαραντάρης αρχιτέκτονας έχει γκριζάρει λίγο τους κροτάφους) συζεί με την Robin Wright Penn (αυτή εδώ είναι το μόνο κάπως θετικό στοιχείο της ταινίας) και την δεκάχρονη (?) κόρη της τελευταίας, που έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, το οποίο δεν καθίσταται σαφές σε κανένα σημείο της ταινίας αν είναι απλή υπερδιέγερση ή Asperger's Syndrome ας πούμε.

Η Juliette Binoche μένει πιο πέρα, είναι Βόσνια πρόσφυγας μοδίστρα και ζει το δικό της δράμα: όχι μόνο είναι Βόσνια πρόσφυγας αλλά ο γιος της είναι μπλεγμένος σε μια εγκληματική ομάδα που επιδίδεται σε διαρρήξεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Περιμένετε όμως: τι σόι ψηφιδωτό αριστούργημα και ωδή στο χάος και την αποξένωση του σημερινού πολυπολιτισμικού Λονδίνου θα ήταν αν δεν εμπλέκονταν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες μεταξύ τους? Γι αυτό και ο γιος της Binoche δεν πάει να διαρρήξει κανά τυχαίο γραφείο, αλλά την εταιρεία του Jude Law. Αυτός με τη σειρά του, τον ακολουθεί, γνωρίζει τη Βόσνια μοδίστρα, και από κει και πέρα ξεκινά το δράμα. Να μην ξέχάσω και την απαραίτητη (αλλά εντελώς άσχετη με τη υπόθεση) πόρνη-με-τη-χρυσή-καρδιά, η οποία μιλάει με ρώσικη προφορά βεβαίως (multi culti δράμα είπαμε) και εμφανίζεται κάπου μέσα σ'όλα αυτά και μετά αίφνης την ξεχνάμε (κι ευτυχώς).

Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να περιγράφω την υπόθεση, αυτά που γίνονται (ιδίως στο τελευταίο μισάωρο) δεν γίνονται ούτε στο Φώσκολο, και το χειρότερο είναι ότι η ταινία είναι κάκιστα σκηνοθετημένη (ή στην καλύτερη περίπτωση γεμάτη ένα σωρό δήθεν ευρηματικές λήψεις του τύπου "στήνω την κάμερα πίσω από το ενυδρείο και έτσι οι ήρωες εκτός από προβληματισμένοι και βασανισμένοι, φαίνονται ΚΑΙ θολοί!!"), γεμάτη κλισέ και δήθεν βαθυστόχαστους διαλόγους, μεταξύ χαρακτήρων που είναι τόσο αδιάφοροι που δεν σε νοιάζει αν θα τους πατήσει λεωφορείο στην επόμενη σκηνή (μπορεί και να το εύχεσαι κιόλας). Το χειρότερο όμως είναι ότι είναι από αυτές τις ταινίες (που δυστυχώς είναι και αρκετά της μόδας τελευταία, (βλ. Crash, Babel κα), που περνιούνται για σοβαρές και βαθυστόχαστες, τη στιγμή που είναι επιφανειακές και προφανείς. Τουλάχιστον σε αντίθεση με τις άλλες 2 που ανέφερα, αυτή εδώ η συγκεκριμένη δεν νομίζω να ξεγέλασε κανέναν. Τόσο κακή είναι.

[porco_rosso21]

Οντως,το breaking and entering-που εκανα κ το λαθος κ τοδα στο σινεμα-ηταν αθλιο πραγματικα,χαλια ταινια....κριμα παντως γιατι τα 2 τελευταια του Μιγκελα δε βλεπονται,σε σχεση με τα θεικα ''αγγλο ασθενη'' κ ριπλευ....

[vlachaquito]

Τίτλος Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer

Είδος:Action

Βαθμολογία: 1/10

Υπόθεση/Σχόλιο: Epsaxna na vro mia mikrh tainioula (se diarkeia) giati exo kai diavasmata & epesa pano se ayto....

Oti kai na po einai ligo....drepomai pou to eida dld tetoia ahdia ...

Kai genika eimai tipos pou tou aresoun oi action heroes, p.x. to trito x-men to vrika fovero, mou aresei poly o batman (eidika to teleytaio htan para poly kalo) ante kai kana daredevil na perasei h ora.. Alla oxi etsi re paidia...

Apla mia apo tis xeiroteres tainies pou exo dei pote mou....

[vlachaquito]

Τίτλος The Contract

Είδος:Peripeteia (o theos na thn kanei)

Βαθμολογία: 3/10

Υπόθεση/Σχόλιο:

Katarxhn exo se megalh ektimish toys protagonistes morgan freeman kai cusak..Mexri ayth thn tainia..

To na po aisxos einai apla ligo..vareth, kai ftiagmenh xoris senario alla me copy/paste allon tainion, einai apla mia klassikh peripeteia mesa se dasos (xoris pyrkagia)pou mplekei o gnostos prohn astynomikos..

Sta tragelafika ths tainias h ptosh elikopteroy mesa sta dash & me toys epivates na vgainoun sooi kai avlaveis kai na trexoun amesos na kynhghsoun...

Epishs na prostheso oti eixa xronia na do tosous atalantoys ithopoioys mazemenoys kai makran oi xeiroteres ermhnies ton 2 protoklassaton onomaton..

Trash can all the way...

[vlachaquito]

Τίτλος Alatriste

Είδος:Istoriko

Βαθμολογία: 5/10

Υπόθεση/Σχόλιο:

 

Mia kai h varemara synexizei, eipa na do mia tainioula...

To alatriste einai mia istorikh tainia, metafora apo ta biblia tou Arturo Pérez-Reverte pou dihghte mesa apo ton hroa tou thn xrysh epoxh ths ispanias tou 17ou aiona, mexri thn parakmh ths ispanikhs aytokratorias.

O iroas mas 1 psiloegklhmatias misthoforos stratioths ensarkonete apo ton mortensen o opoios prospathei na milhsei ispanika me olh thn dynamh tou..

H tainia genika se vazei poly omorfa sto klima ths epoxhs, alla sigoura exei 1 megalo problhma..

Prospathontas na metaferoun ooola ta vivlia tou Pérez-Reverte me hroa ton alatriste(6 ton arithmo), mas vgazei mia tainia konta 2,5 oron pou merikes fores ginete tromera vareth..

H tainia sterhte drashs, eno h enosh pollon vivlion mazi mas kanei na xanoume ton mpousoula pano sthn -anyparkth- ypothesh me apotelesma ta polla xasmourita..

Sta thetika sigoura to poly kalo cast, h omorfh skhnh pros to telos me ton alatriste kai thn eromenh tou pou pethenei apo syfilh, h kataplhktikh fotografia alla kai mia kontra me 2 ferrari pou eida kato apo to spiti mou & diekopse thn varemara....

Sta arnhtika fysika h megalh ora, to prosperasma kapoion gegonoton pou xrhzane megalyterhs anaforas & genika mia "tsapatsoulikia" prospatheia na perasoun oooola ta vivlia mazi....Krima, tha mporouse na htan poly kalytero logo ths arketa gohteytikhs kai mysthrias epoxhs pou pragmateyete kai tou idiaitera petyxhmenou cast...

[capitan]

ΤΙΤΛΟΣ:Dark Water

ΕΙΔΟΣ: Θρίλερ(?), Δράμα(?)

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Walter Salles

ΒΑΘΜΟΣ: 5/10

ΣΧΟΛΙΑ:

Βάλτε 200γρ Ring, 3-4 σκηνοθετικά τρικ της Κατάρας, αραιώστε με νερό και ανακατέψτε με δραματική ιστοριούλα.

Πραγματικά έχω βαρεθεί τέτοιου είδους ταινίες. Φαντασματάκι θυμωμένο (και ντροπαλό φυσικά) στοιχειώνει πολυκατοικία σε στυλ ελληνικών 70s και κάνει τη ζωή δύσκολη σε μάνα και κόρη που μετακομίζουν εκεί. Η κόρη μάλιστα γίνεται και κολλητή του (αλίμονο...). Όλοι φυσικά νομίζουν ότι το κοριτσάκι έχει παραισθήσεις (εγώ γιατί ρε γαμώτο δεν είχα ποτέ μου φανταστικό φίλο όταν ήμουν μικρός?) και το περνάνε στο ντούκου. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Το ωραίο με αυτήν την ταινία είναι ότι προσπαθεί να είναι και δράμα ταυτόχρονα επαναλαμβάνοντας αυτονόητες μπούρδες καθ'όλη τη διάρκεια.

 

Δείτε τη αν σας αρέσει η Jennifer Connelly (like me) ή αν θέλετε συμβουλές για το πως ν'αντιμετωπίσετε διαρροές στο σπίτι σας.

 

ΥΓ: Προσέξτε μη πάθετε κανένα εγκεφαλικό από το εντελώς ξαφνικό και μη αναμενόμενο φινάλε.

[punky]

Μπράβο capitan, ωραίο review.

Αντιλαμβάνεσαι βέβαια, ότι θαυμάζουμε μόνο ότι μας μοιάζει.

Keep up the good work.

[gsarig]

Τίτλος: Den Brysomme Mannen (The Bothersome Man)

Είδος: Νορβηγική κουλτούρα

Βαθμολογία: 6/10

Υπόθεση/Σχόλιο: Επιτέλους γαμώ την τύχη μου, και μια καλή ταινία.

Όχι από αυτές που θα θες να δεις με παρέα. Ή που θα σου φτιάξουν τη διάθεση (ή έστω, θα στην αφήσουν ίδια).

 

Ένα λεωφορείο σταματάει σε ένα παλιό βενζινάδικο. Στη μέση του πουθενά.

Ένας ταλαιπωρημένος άντρας κατεβαίνει. Κάποιος τον υποδέχεται. Τον πάει στην πόλη. Του δίνει κλειδιά για ένα διαμέρισμα. Του λέει πως αύριο τον περιμένουν στην καινούρια του δουλειά. Ο πρωταγωνιστής δείχνει να μη θυμάται ή να μη ξέρει τίποτα για όλα αυτά.

 

Και η νέα του ζωή αρχίζει.

Σε μια εταιρεία που όλοι του χαμογελάνε και του λένε καλημέρα, αλλά σαν κάτι να λείπει. Είναι φιλικοί αλλά όχι εγκάρδιοι. Οι γυναίκες ανταποκρίνονται στις προτάσεις του για ραντεβού. Εύκολα, πολύ εύκολα. Αλλά και χωρίς ενθουσιασμό. Όλα είναι πολύ καθαρά. Στυλιζαρισμένα. Τακτοποιημένα.

 

Η ταινία αργεί λίγο να σε βάλει στο νόημα, αν δεν έχεις διαβάσει την υπόθεση πρώτα (όπως εγώ). Αλλά καλύτερα έτσι.

Παρουσιάζει μια πόλη, μια ζωή όπου όλα κυλάνε απροβλημάτιστα μεν. Αλλά χωρίς γεύση, χωρίς πάθος, χωρίς εξάρσεις. Το φαγητό, το σεξ, το καλό σπίτι, οι σχέσεις. Όλα είναι εύκολα να τα βρεις. Αλλά δεν έχουν ένταση και χρώμα. Κι ο μόνος που δείχνει να μην το αντέχει αυτό είναι ο πρωταγωνιστής.

 

Πέρα από την πολύ όμορφη μουσική και τη φωτογραφία της ταινίας (αν και σε αποχρώσεις του γκρι), ξεχώρισα δυο σκηνές. Η πρώτη δείχνει κάποιον που πιθανόν έχει αυτοκτονήσει, πηδώντας από το παράθυρο του γραφείου του. Κι έχει καρφωθεί στα κάγκελα κάτω στο δρόμο. Και το συνεργείο του δήμου, προσπαθεί να τον ξεκαρφώσει από τα κάγκελα με μια απάθεια (λάθος ούτε απάθεια θα το έλεγα), λες και αλλάζουν αφίσα σε διαφημιστικό πλακάτ.

 

Η άλλη είναι μια σκηνή διαλόγου με το αφεντικό του πρωταγωνιστή.

 

- Όλα εντάξει;

- Φαίνεσαι ανήσυχος. Πολλή δουλειά;

- Μου λείπουν πολλά πράγματα, Hevard.

- Τα νέα φωτιστικά ήρθαν.

- Μου λείπει το να βλέπω παιδιά.

 

Πέρα από τη μουσική, τη φωτογραφία αλλά και το ίδιο το σενάριο, ξεχώρισα τις ερμηνείες όλων. Ισορροπούσαν εξαιρετικά οι συμπεριφορές που επιδείκνυαν, ανάμεσα σε κάτι που είναι ψυχρό και απόμακρο αλλά ταυτόχρονα φιλικό. Ότι ακριβώς φαντάζομαι ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης.

 

Σόρρυ για το μακροσκελές ποστ. Αλλά τα λόγια δε φτάνουν για να μεταδώσουν τη δύναμη που είχε η εικόνα. Και ξέρω πως δεν σας έχω μπάσει καν σε αυτό που πραγματεύεται η ταινία. Αλλά τότε θα πρέπει να γράψω ακόμη πιο πολλά.

 

Δεν λέω πως θα ενθουσιαστεί όποιος τη δει.

Μα αξίζει να βλέπει κανείς και κάτι διαφορετικό, που καμιά φορά απαιτεί κάτι παραπάνω από εμάς στην παρακολούθησή του.

 

Όπως ήταν και το Tideland που είδα πριν κάνα δίμηνο. Που δεν κάθομαι να γράψω λέξη για αυτό. Η ταινία γαμάει, σε ταξιδέψει, σε θλίβει και σε συνθλίβει. Και το κοριτσάκι που σηκώνει ΟΛΟ το βάρος της ταινίας επάνω της, δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας.

 

Ουφ, θέλω να ανάψω τσιγάρο...

 

Επαναφέρω αυτό το σχετικά παλιό post του punky, για να πω κι εγώ πως η συγκεκριμένη τανία ήταν όντως πάρα πολύ καλή. Μόνη μου ένσταση στα παραπάνω, ότι εγώ δεν θα της έβαζα μόνο 6/10, αλλά τουλάχιστον 8,5-9. Την βρήκα άψογη από κάθε άποψη. Η φωτογραφία της είναι πάρα πολύ καλή, οι ερμηνείες όλες εξαιρετικές, ενώ έχει ωραία μουσική και εμπνευσμένο σενάριο. Στα συν της ταινίας, επίσης, ότι έχει κάποιες δυνατές σκηνές που μένουν, όπως

 

 

η σκηνή όπου ο ήρωας, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές του να αυτοκτονήσει στις ράγες του τραίνου, παλεύει να σταθεί στα πόδια του και να βαδίσει προς το φως

 

 

Συνήθως βρίσκω ελαττώματα και ψεγάδια ακόμα και σε ταινίες που μου αρέσουν - για τη συγκεκριμένη όμως δεν μπορώ να βρω τίποτα αρνητικό Αξίζει να την ανακαλύψετε, πιστεύω.

 

Και για να μην κάνω διπλά posts, ας προτείνω κι εγώ μία:

 

Τίτλος: Frailty

Είδος: Θρίλερ / Τρόμου

Σκηνοθέτης: Bill Paxton

Πρωταγωνιστούν: Bill Paxton, Matthew McConaughey

Βαθμολογία: 5,5/10

Υπόθεση: Ο Φέντον αφηγείται σ' έναν πράκτορα του FBI ότι ο αδελφός του Άνταμ, που μόλις αυτοκτόνησε, ευθύνεται για μια σειρά εγκλημάτων, τα οποία έγιναν κατά παρότρυνση του χήρου πατέρα τους. Ο τελευταίος πίστευε ότι μιλούσε με τον Θεό και είχε εντολή να εξολοθρεύσει ανθρώπους-δαίμονες.

Σχόλιο: Η ταινία είναι πολύ καλογυρισμένη και ατμοσφαιρική και παίζει μέχρι το τέλος με τις αμφιβολίες σου για το αν τελικά πρόκειται για ψυχολογικό ή για μεταφυσικό θρίλερ. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου το τέλος χαλάει αρκετά όλη την προηγούμενη προσπάθεια, γιατί επιλέγει τη λύση της "απρόβλεπτης" ανατροπής - που μόνο απρόβλεπτη δεν είναι τελικά.

 

 

πιο συγκεκριμένα, η ταινία στο τέλος το γυρίζει στο μεταφυσικό και αποκαλύπτεται ότι ο ήρωας είναι πράγματι απεσταλμένος του Θεού και τα θύματά του πραγματικοί δαίμονες.

 

 

 

Προσωπικά, θα προτιμούσα οι αμφιβολίες να παρέμεναν μέχρι το τέλος και να μη δινόταν απάντηση στο αν όσα διηγείται ο ήρωας είναι αληθινά ή όχι, ενώ και το μεταφυσικό στοιχείο θα προτιμούσα να υπαινίσσεται μόνο. Σε αυτή την περίπτωση, πιστεύω πως θα είχαμε ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ των τελευταίων χρόνων, γιατί πραγματικά ήταν ταινία με προοπτικές.

 

Πάντως, όσοι ψάχνουν για ένα θρίλερ της προκοπής (είδος που σπανίζει τελευταία), αξίζει σίγουρα να δουν το Frailty - ίσως, μάλιστα, κάποιοι να ενθουσιαστούν κιόλας...

[punky]

Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός με τις βαθμολογίες μου.

Αλλά μετά την 7η Σφραγίδα νομίζω ότι ο κινηματογράφος δεν έχει πολλά να μου πει.

Μετά το Identity των ξεδοντιάρικων X Ray Spex, η μουσική για μένα έχει κλείσει.

Και μετά τη Μαρία, ο έρωτας είναι αγγαρεία.

Μάλλον είμαι πιο μονογαμικός και από τον Lucifer τελικά.

[fireflies]

Τίτλος: Half Nelson

Είδος: Κοινωνικό δράμα-με-ναρκωτικά

Βαθμολογία: 4/5

Υπόθεση Σχόλιο: Η ιστορία ενός χαρισματικού - πλην όμως drug addict - καθηγητή ιστορίας σε σχολείο της Νέας Υόρκης, και η ιδιόμορφη σχέση του με μια 13χρονη μαθήτριά του.

 

Προτιμώ να περιγράψω κάπως έτσι την υπόθεση, και όχι ως: "ένας χαρισματικός καθηγητής ιστορίας, το πρωί πάει στη δουλειά και το βράδυ μεταμορφώνεται σε τζάνκι" (κάτι τέτοιο πάνω κάτω είχα διαβάσει για την υπόθεση της ταινίας πριν την δω).

Γιατί παρόλο που τα ναρκωτικά παίζουν μεγάλο ρόλο στην ταινία, θεωρώ πως μιλάει περισσότερο για ένα σωρό άλλα πράγματα: την έλλειψη πατρικού προτύπου στην παιδική-προεφηβική ηλικία, την ματαιότητα και την παραίτηση, την ευφυία που δεν χωράει σε δυο δωμάτια και, πάνω από όλα, την απόγνωση και την ανάγκη για affection. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή στόμφου, ούτε στο σενάριο ούτε στις ερμηνείες ούτε πουθενά. Και μιας και τα ναρκωτικά έχουν βαρύνουσα σημασία εδώ, να πω επίσης ότι είναι από τις πιο ρεαλιστικές ταινίες που έχω δει γύρω από το θέμα: με τον βασικό ήρωα functioning ναρκωμανή και όχι ρεμάλι-της- κοινωνίας και οπωσδήποτε-χαμένο-κορμί, όπως συνήθως παρουσιάζονται τα τζάνκιζ σε διάφορα σενάρια.

 

Παρά το όχι και τόσο ευχάριστο θέμα, η ταινία σε κάνει να θέλεις να την ξαναδείς από την αρχή. Και μετά να μιλήσεις γι'αυτήν, ώσπου ανακαλύπτεις ότι δεν ξέρεις τι να πεις, γιατί υπάρχουν μια δυο σκηνές, που λένε τα πάντα, ή τουλάχιστον ό,τι πρέπει να ειπωθεί. Με άλλα λόγια, πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω πχ για την σκηνή στο crack house και για το ύφος του Ryan Gosling την στιγμή που κάνει νοήμα στη μικρούλα φίλη του. Περιττό επίσης να πω για την ερμηνεία του ότι είναι ό,τι πιο αβίαστο και heartbreaking έχω δει εδώ και χρόνια. Του συγχωρώ προκαταβολικά οποιαδήποτε σαβούρα-ταινία επιλέξει στο μέλλον. Δεν ξεχνιέται αυτός ο συνδυασμός σοφίας και παραίτησης, με τίποτα.

[giomah]

συμφωνώ απόλυτα με την παραπάνω κριτική

επιπροσθέτως τονίζω μια άλλη προβληματική που θέτει η ταινία σε σχέση με την θέση ενός ιδεαλιστή καθηγητή - ανθρώπου στο συντηρητικό χρεοκοπημένο παιδαγωγικό σύστημα της Αμερικής αλλά και γενικότερα στην αμερικανική κοινωνία. Μέσα απ αυτή την μικρή επανάσταση ο πρωταγωνιστής συνθλίβεται οδηγείται στην πτώση , το περιθώριο. Τελικά γεννιέται το ερώτημα αν είναι δυνατός ο επαναπροσδιορισμός των ανθρωπίνων αξιών στην Αμερική του σήμερα μέσα από μια ουσιαστική πολύπλευρη ανάγνωση της ιστορίας η αν κάθε τέτοια προσπάθεια καταλήγει σ ένα τοίχος. Ποια είναι άραγε η δυναμική των ιδεών σ ένα ακραία καπιταλιστικό - υλιστικό, συντηρητικό - ¨πατριωτικό¨ περιβάλλον.