Πώς έγινες οπαδός της ομάδας σου?

[geovard]

Γειά χαρά.

Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε εδώ πως γίναμε φίλοι,φίλαθλοι,οπαδοί της ομάδας πού αγαπάμε,καί να καταδειχτεί περίτρανα η ρήση, ότι γυναίκα αλλάζεις αλλά ομάδα ποτέ!

(Μη διστάσετε να πείτε τον οποιοδήποτε λόγο ακόμη καί αν ο φίλος σας σας κέρασε παγωτό καί ασπαστήκατε την ομάδα του)

 

Καί λέω τη δική μου ιστορία.

1971 μικρό παιδάκι εγώ τότε μη γνωρίζοντας τίποτα από αθλητισμό γενικά,περνώντας έξω από το σπίτι ενός νεαρού αστυνομικού πού ήταν καί συγγενής μου είδα μαζεμένο κόσμο πού άκουγε αναμετάδοση από το ράδιο τον αγώνα Ερυθρός Αστέρας-ΠΑΟ 4-1.Εγώ πρόσεξα τον εκνευρισμό τού Κώστα τού αστυνομικού με ένα σωρό αποτσίγαρα κάτω(Ήταν έξω στην αυλή καί το τασάκι κάτω σπασμένο!) καί να βρίζει διάφορα με μάτια σχεδόν βουρκωμένα.Σκέφτηκα λοιπόν ότι γιά να κάνει έτσι αυτός κάτι σπουδαίο πρέπει να γίνεται.Άκουσα τούς υπόλοιπους να λένε γιατί ρε γμτ να μας νικήσουν οι Γιουγκοσλάβοι καί από τότε υποστηρίζω τον ΠΑΟ.Το είδα πατριωτικά το θέμα!

[Lucifer]

Εμένα κάποτε μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου μια κάρτα διαρκείας του Ολυμπιακού. Έτσι αποφάσισα πως δεν θα είμαι Ολυμπιακός. Η αδερφή μου από μικρή υποστήριζε Παναθηναϊκό. Δεδομένο λοιπόν ήταν πως δεν θα γινόμουν ούτε βάζελος. Η ΑΕΚ δε μου άρεσε ποτέ γιατί δεν ήταν ούτε στον χρυσό δικομματισμό του Ελληνικού ποδοσφαίρου (άρα όχι μεγάλη για τα γούστα μου) αλλά δεν ήταν και καμιά κατεστραμμένη τοπική ομαδούλα που θα 'χε πλάκα να υποστηρίζω. Οπότε δεν γούσταρα μετριότητες. Αποφάσισα λοιπόν βάσει της καταγωγής μου να είμαι Αιολικός. Μετά μεγαλώνοντας, οι Μυτιλινιοί πατριώτες μου, μου έμαθαν πως είναι να διψάς για γενοκτονία, οπότε πέταξα στα σκουπίδια μου την πίστη στον Αιολικό και κράτησα τις παραλίες.

 

Πλέον, έχω βρει την ομάδα και τους οπαδούς που αγαπάω.

ΑΕΛ. Σύστημα 0-0-11 και οπαδοί που κάνουν Σφακιά και Σητεία να φαίνονται κοριτσόπουλα.

[revil]

Μεχρι το 97 ημουν ολυμπιακος αλλα δε με ενοιαζε και ιδιεταιρα.απλα ελεγα ολυμπιακος.τοτε ομως πορωθηκα με το μπασκετ και αρχισα να υποστηριζω πιο πολυ την ομαδα.

[KaizerSoze]

Ποδοσφαιρο Ελλαδα

 

Μητσος.Με λενε και Δημητρη,δεν θελει και πολυ.Το πεναλτυ στα πουλια στο κυπελλο με ΑΕΚ με 40,000 κοσμο να φωναζει Μητσαρα βαζελα βγαλε την φανελα με βουρκωνει καθε φορα που το θυμαμαι

 

 

Ποδοσφαιρο Ευρωπη

 

Γιουναιτεντ.Ηταν ο πατερας μου και ποτιστηκα απο μικρος,εποχες Πολ Ινς και Μπραιαν ΜακΛερ,ε τωρα πουμαστε στα πανω μας θα αλλαξω?Εδ δεν αλλαξω οταν τρωγαμε φαπες.Και στο φιναλε,οπως ελεγε και ο επιστατης μου στο Λιντς "There is only one United,mate.The Red Devils".Περιττο να πω οταν πηγα στο Τραφορντ και τραβαγα με καμερα το ρολοι που εχει σταματησει την ωρα του δυστυχηματος του Μοναχου πηγα να παθω εμφραγμα στα 25 μου.Αυτο το γηπεδο εχει πολλα "φαντασματα" στον αερα γυρω του,ακομα και 3 η ωρα το βραδυ νιωθεις οτι υπαρχουν 60,000 "παρουσιες" γυρω σου

 

Μπασκετ ΝΒΑ

 

Πατρικ Γιουινγκ,Τσαρλς Οκλευ,Αντονυ Μεησον,Τζον Σταρκς,Ντερεκ Χαρπερ,Τσαρλς Σμιθ και τα υπολοιπα παιδια.Η πιο σκληρη για να την νικησεις ομαδα που γνωρισε το ΝΒΑ.Ακομα και οταν χαναμε ο αντιαπαλος ενιωθε τετοια εξαντληση που εχανε τα επομενα 2 ματς. Η ΜΟΝΗ ΟΜΑΔΑ που απο 8 στην περιφερεια εφτασε τελικο ΝΒΑ

[Επισκέπτης]

Είμαι γέννημα-θρέμα της Λάρισας αλλά η καταγωγή μου είναι από τη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου, αλλά και όλη μου η οικογένεια ήταν ΠΑΟΚ. Εγώ λοιπόν από αντίδραση ήμουν Άρης , μόνο στο μπάσκετ όμως (βλέπε Γκάλης, Γιαννάκης κτλ). Στην ουσία μόνο μπάσκετ έβλεπα τότε, οπότε μόνο εκεί είχα ομάδα με την οποία αισθανόμουν δεμένος. Ποδόσφαιρο δεν έβλεπα, παρά μόνο όταν με πήγαινε ο πατέρας μου στο Αλκαζάρ να δω την ΑΕΛ. Μέσα μου πάντως νόμιζα ότι ήμουν Θεσσαλονικιός. Οπότε πίστευα ότι και η ομάδα μου έπρεπε να είναι από Θεσσαλονίκη. Είπαμε, τον ΠΑΟΚ τον πρόλαβαν άλλοι, για να έχουμε και λίγο καυγά στο σπίτι, εγώ Άρης.

 

Από το ποδόσφαιρο όμως, δε έχω περιέργως καμία ανάμνηση από την ομάδα του Άρη. Θυμάμαι μόνο την ομάδα της ΑΕΛ (την οποία υποστήριζα, αλλά όχι με πολύ πάθος). Μου έχουν μείνει όμως στιγμές όπως η πτώση από την Α' Εθνική (που την άκουσα από το ραδιόφωνο) ή και κάποιοι παίχτες και κάποιοι αγώνες (όχι δε θυμάμαι το πρωτάθλημα, ήμουν 3-4 χρονών).

 

Όταν στα 17 μου πηγα Θεσσ για να σπουδάσω, διαπίστωσα κάτι που δεν υποπτευόμουν ποτέ. Ότι στην πραγματικότητα ήμουν Λαρισαίος. Το ποδόσφαιρο με είχε κερδίσει και ολοκληρωτικά μέχρι τότε (ενώ αντίστοιχα το μπάσκετ είχε σβήσει τελείως για μένα), οπότε άρχισα να παρακολουθώ την ΑΕΛ στην άνοδο της από την Γ' στην Α' εθνική. Κόλλησα με τους φιλάθλους και τη νοοτροπία τους (δεν το πίστευα ότι υπήρχαν 1000-1500 φιλάθλους ακόμα και σε παιχνίδια της Γ' εθνικής) και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το παιχνίδι και την ομάδα.

 

Όλη αυτή η πορεία μέσα από τα δύσκολα με έκανε να δεθώ απίστευτα με την ομάδα (πιο πολύ και απ'ότι αγαπούσα τον Άρη στο μπάσκετ). Και απολαμβάνω απίστευτα αυτό το εκπληκτικό κλίμα στο Αλκαζάρ, που ποτέ δε γιουχάρουμε τους παίχτες μας. Πάντα σεβασμό σε όσους φοράνε τα βυσσινί. Πολύ συχνά μου έχει τύχει να γίνει καυγάς επειδή κάποιος φώναξε για έναν παίχτη μας κάτι άσχημο και γυρίσαν αμέσως όλοι κατά πάνω του να του επιτεθούν (λεκτικά φυσικά)! Απολαμβάνω το "στις χαρές και στις λύπες κοντά" γιατί ξέρω ότι είναι πραγματικότητα. Απολαμβάνω να βλέπω το φαινόμενο να ξεκινάει το παιχνίδι, εμείς να τραγουδάμε, να δεχόμαστε γκολ στα 5 πρώτα λεπτά (όπως ας πούμε από το Αιγάλεω) και αντί να παγώνουμε, να ξεκινάμε να τραγουδάμε πολύ πιο δυνατά, λες και είμασταν εμείς αυτοί που βάλαμε το γκολ. Και απολαμβάνω να βλέπω τους παίχτες να το εισπράτουν αυτό και να παθιάζονται ώστε ν'ανατρέψουν το αποτέλεσμα. Απολαμβάνω την αντίδραση της πλειοψηφίας των φιλάθλων όταν κέρδιζει δίκαιο πέναλτυ μια ομάδα στο Αλκαζάρ (το Αιγάλεω για παράδειγμα φέτος) να λέει σε μια μειοψηφία που διαμαρτύρεται στο διαιτητή "Σταματήστε να μας ντροπιάζετε με τις διαμαρτυρίες. Ήταν πράγματι πέναλτυ" (αυτό είναι πραγματικά απίστευτο φαινόμενο. Δε νομίζω να συμβαίνει αλλού στην Ελλάδα). Απολαμβάνω το χειροκρότημα στο τέλος του κάθε αγώνα στους παίχτες, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Η προσπάθεια χειροκροτείται πάντα (δε μου έχει τύχει να μην έχει ξεσκιστεί η ομάδα μέσα στο Αλκαζάρ. Πάντα τα δίνουν όλα οι παίχτες). Απολαμβάνω που στις κερκίδες υπάρχουν πολλά παιδιά και γυναίκες (κάποιες από τις οποίες έχουν έρθει και μόνο για το χαβαλέ, πολύ απλά γιατί κάθε αγώνας της ΑΕΛ στην πόλη μας, αποτελεί κοινωνικό γεγονός).

 

Τι άλλο να πω; Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες της εβδομάδας, είναι να πηγαίνω με τους φιλάθλους που αγαπάω, να παρακολουθώ την ομάδα που αγαπάμε.

 

Ποδόσφαιρο Ευρώπη: ο πατέρας μου διάλεξε τη Γιουβέντους και εγώ επειδή δεν ήθελα να του πάω περισσότερο κόντρα (ήδη τον είχε πειράξει που έλεγα Άρης αντί για ΠΑΟΚ) και ήθελα να βλέπουμε και κανέναν αγώνα που να υποστηρίζουμε τον ίδιο, έγινα και εγώ. Αργότερα έμαθα ότι την είχε διαλέξει επειδή φορούσε ασπρόμαυρα όπως ο ΠΑΟΚ και με πείραξε κάπως. Αλλά ήταν αργά πλέον.

 

Μπάσκετ NBA: LA Lakers. Γιατί όταν όλοι έλεγαν "Jordan Jordan και Bulls" εγώ έπαιζα το παιχνίδι Lakers vs Celtics και γνώριζα τον Magic Johnson. Η ομάδα δεν ήταν στα πάνω της εκείνο τον καιρό, οπότε δε με πείραζε να την διαλέξω (δες παρακάτω).

 

Γενικός κανόνας: υποστηρίζω πάντα την πιο αδύναμη στα χαρτιά ομάδα, γιατί βρίσκω πολύ πιο συγκινητικό το συναίσθημα της ανατροπής των προγνωστικών (έστω και όταν αυτό συμβαίνει πολύ αραία), παρά το μουντό συναίσθημα "έπρεπε να κερδίσουμε και κερδίσαμε". Κατα συνέπεια οι ομάδες που αντιπαθώ είναι οι Μιλαν, Ιντερ, Ρεαλ, Μπαρτσελόνα, Τσέλσι κοκ.

[revil]

Για ποιο λογο αντιπαθεις την Ιντερ?:D

[Mystirios]

Κατ'αρχήν απο μικρός θυμάμαι οτι ήμουνα ολυμπιακός επηρεασμένος απο το περιβάλλον μου και τα άλλα πιτσιρίκια στη γειτονιά αν και αυτές οι αναμνήσεις σβήστηκαν με τα χρόνια(και καλά έκαναν )

 

Όταν ο Άρης ήταν στα πάνω του στο μπάσκετ τον συμπάθησα ιδιαίτερα οπότε και γύρισα σε Άρης αν και αθηναίος και ακόμα τον συμπαθώ ιδιαίτερα (στο μπάσκετ).

 

Κάπου δημοτικό καταστάλαξα δε θυμάμαι πως στο παναθηναικό.Μου πήγαινε και μου πάει πιο πολύ το πράσινο στο μάτι.

[Socratis_g]

Πιτσιρίκι θυμάμαι τον εαυτό μου είχε κάτσει ο Παο. Δεν ξέρω ίσως να μου άρεσε το χρώμα. Πάνε πολλά χρόνια δεν θυμάμαι.

Το 1996 Manchester United, γιατί μου είχε πάρει τα μυαλά μια γκόμενα αγγλίδα.

Και οταν η Manchester United πήρε το πρωρταθλητριών και απέκλεισε την ΙΝΤΕΡ άδικα, Παρατήρησα ότι η Ιντερ είναι η μόνη ομάδα που έχει χώσει τόσο χρήμα και δεν έχει καταφέρει κάτι γιατί την πνίγουνε!!

Απο τότε ΙΝΤΕΡ βαμένος!!!!!Βαμένος θα ήμουν και Παο αλλά με τα χάλια του Ελληνικού ποδοσφαίρου και το βλακα προεδρο....

Στο μπασκετ : ΠΑΟ ο Αυτοκράτορας! Προσκηνώ!!!!!

 

Φίλε Manuel αυτό που γράφεις για τις ομάδες που αντιπαθείς δεν ισχύει για την ΙΝΤΕΡ!!

[Kandinsky]

Πλέον, έχω βρει την ομάδα και τους οπαδούς που αγαπάω.

ΑΕΛ. Σύστημα 0-0-11 και οπαδοί που κάνουν Σφακιά και Σητεία να φαίνονται κοριτσόπουλα.

 

Έτσι εξηγούνται όλα.....:twisted:

[punky]

Όλη η οικογένεια είναι Ολυμπιακοί. Βαμένοι.

Γήπεδο με πήγε πρώτη φορά στη ζωή μου, η γιαγιά μου.

Ζωσμένη 3 κασκόλ του γάβρου.

Σε παιχνίδι κυπέλου Ολυμπιακού - Εθνικού

Πρέπει να ήταν πριν 25-27 χρόνια.

 

Έγινα Εθνικός, γιατί με κερνάγαν ναρκωτικά στη Φοντάνα οι Πινέζες.

[The_player]

Εγινα Παοκ.Ο Αδερφος μου απο την μια που με επηρρεαζε...Αλλα και στη Βεροια ολος ο περιγυρος σου ειναι Μαυρος..!!! Λιγο και η καλη κατασταση που ηταν ο Παοκ την δεκαετια του 80...πρωταθλημα το 85!!! Ολα αυτα βοηθησαν...

[akpe]

ΑΕΚ -> Καταγωγή από Μικρά Ασία (Αρτάκη)

 

nuff said

[kattistt]

Μεγαλωσα καποια χρονια με τους παππουδες μου...

Ο παπους μου ηταν Παναθηναικος... Ετσι μικρη και εγω ακολουθησα τις αποψεις τις παππου και εως σημερα...(εδω και 17 χρονια) παραμενω Παναθηναικος...

 

Καλα μην φαντασετιτε οτι θα με δειτε να τα σπαω στο γηπεδο...!

 

Αλλη αγαπημενη μου ομαδα (οχι λογω παικτων, αλλα λογω παιχνιδιου) ειναι η Real Madrid της Ισπανιας!

 

[djapal]

Ένα περίεργο πράγμα... όλοι είναι Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚ. Ακόμα και από τα Κατσικοχώρια να είναι ο άλλος, θα σου πετάξει την ατάκα.. "ε μα φυσικά Ολυμπιακάρα!!".

Δλδ το παν είναι να υποστηρίζουμε μια ομάδα επειδή παίρνει πρωταθλήματα συνέχεια και γενικότερα επειδή είναι από τις γνωστές κτλ κτλ;

Δεν ξέρω, αλλά γενικότερα δε μου αρέσει αυτό. Δλδ αν αρχίσει και παίρνει πρωταθλήματα ο Εθνικός Αστέρας Κάτω Παναγιάς (τυχαίο όνομα!), το βλέπω να αποκτήσει και fun club!!!

[Kandinsky]

Λογικό είναι αυτό. Τα παιδάκια θα υποστηρίξουν είτε όποιον προσφέρει συγκινήσεις, (είτε πρωταθλήματα είναι αυτά είτε ωραία μπάλα) είτε ότι είναι ο μπαμπάς/φιλικό περιβάλλον (ή το αντίθετο λόγω αντίδρασης).

 

Με τους μεγάλους ήρωες θέλουν να ταυτιστούν, τα είδωλα κι όχι με τον Σάκη το χασάπη που κλωτσάει το τόπι στην αλάνα της Πετρομαγούλας.