Το Αρχαιότερο Ανθρώπινο Complex

[nmtray2]

Ποσες τετοιες περιπτωσεις ξερεις ρε Λουσι?

 

Υπαρχουν 5-10 σ'ολη την Ελλαδα?

[Cristina]

Ποσες τετοιες περιπτωσεις ξερεις ρε Λουσι?

 

Υπαρχουν 5-10 σ'ολη την Ελλαδα?

Το http://www.disabled.gr το έχεις επισκεφτεί ποτέ; Πολύς πονός.

[Lucifer]

Τι περιπτώσεις? Κατεστραμμένων?

[nmtray2]

Εννοω για τις περιπτωσεις που αναφερει ο Λουσι και για τις οποιες ( με πολυ μεγαλη προσοχη ) συμφωνω.

[Lucifer]

Ε μόνο μια ξέρω, έναν ηλικιωμένο που αυτοκτόνησε για να μην είναι βάρος στην οικογένειά του.

Respekkkt.

[Forensick]

πιστευω οτι οφειλεται καθαρα σε ενα σημειο που εχουμε αναπτυξει σε σχεση με τα υπολοιπα ζωα. αυτο ειναι η ηθικη και τιποτα αλλο. ειναι θεμα αυτοσυντηρισης και ηθικης. ετσι οπως θα εβλεπε καποιος ενα συγγενη του να πνιγεται και θα πηγαινε να το βοηθησει, ετσι και τα (υπολοιπα)ζωα, δεν το κανουν αυτο γιατι δεν εχουν αναπτυξει την ηθικη. δεν λεω οτι ειναι σωστο η λαθος, αλλα αυτο ειναι που απο ζωα, εχουμε παει στο "ανθρωπος". επισης συμφωνα με αυτη τη λογικη ειναι που σε μια εταιρια μπορει να δουλευεις 12 ωρες, να παιρνεις τα αρχιδι@ σου, αλλα εκει αντιδρας. μπα, γιατι?ποια ειναι η διαφορα?

 

ενα καλο βιβλιο-απαντηση ειναι το "ο μυστηριωδης ξενος". λιγο μετριο, αλλα εχει πολυ καλα σημεια.

[Harkon]

σε παράθεση, αν θα προσπαθούσα να κάνω define το αρχαιότερο ανθρώπινο complex αυτό θα ήταν (το ακριβώς αντίθετο) ο εγωισμός με όλη την ευρήτερη έννοια του. αυτός ωθεί στους πολέμους, στην φτώχεια, στην άνιση κατανομή πλούτου. έμμεσα ή άμεσα αυτός ευθύνεται για το οτι υπάρχουν ανάπηροι σήμερα. οτι υπάρχουν εγκαταλελημένοι γέροντες, κατάκοιτοι για τον ένα ή άλλο λόγο..επιβαρύνοντας με την παρουσία τους κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. ο εγωισμός που κάνει τους ανθρώπους να νοιάζονται για το πως θα ζήσουν τη ζωούλα τους καταβροχθήζοντας όσα και όσους περισσότερους μπορούν για να μπορούν να πουν πως έζησαν αδιαφορώντας και για τους ίδιους τους τούς γονείς. σκεφτείτε και πείτε μου αν υπάρχει κάτι χειρότερο που να έχει οδηγήσει με έμμεσο ή άμμεσο τρόπο σε ΟΛΑ τα δινά που υπάρχουν στον κόσμο μας σήμερα.

εγωισμός λοιπόν αγαπητοί συμφορουμίτες το αρχαιότερο ανθρώπινο complex, όχι η έγνοια για όσους δεν μπορούν. (πάντα κατ' εμέ και πάντα με όλο το σεβασμό στους προλαλήσαντες διαφορετικών απόψεων).

[Harkon]

όσο για το παρακάτω...

 

Ποσες τετοιες περιπτωσεις ξερεις ρε Λουσι?

 

Υπαρχουν 5-10 σ'ολη την Ελλαδα?

 

δε σου λέω να πιστέψεις εμένα,

κάνε μια ερώτηση σε κάποιο αρμόδιο σχετικό φορέα.

το ποσοστό και ο αριθμός τους θα σε αφήσει με το στόμα ανοικτό.

[pusher]

Νομίζω πλέον είναι ξεκάθαρο πως οι θέσεις μου είναι αντιχριστιανικές και πως τα ως άνω παραδείγματα πηγάζουν από μια ηθική που είναι ριζικωμένη στον Χριστιανισμό' date=' ναι pusher?

 

Φτιάχνω βαλίτσα και έρχομαι να απαντήσω στα quotes.[/quote']

 

Όχι, όχι απολύτως! Αυτές οι θέσεις συναντώνται σε πολλές θρησκείες αλλά και σε μια φιλοσοφία που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και την ευτυχία του. Οι ίδιες θέσεις συναντώνται και κατά το Διαφωτισμό. Διάβασε π.χ. Βολταίρο.

 

Διάβασε προσεκτικά αυτά που θα γράψω φίλε μου!

 

Μπορεί όντως να μην αναφέρεσαι σε σκοτωμούς' date=' αλλά ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εγκατάλειψη, η περιθωριοποίηση των ατόμων που είναι "βάρος" για την κοινωνία οδηγούν σίγουρα σε ψυχικό θάνατο. Να 'σαι σίγουρος ότι κανείς δε θα ΄θελε να βιώσει τέτοια συναισθήματα. Και η παραμέριση των "αδυνάτων" θα τους οδηγήσει σίγουρα και στο σωματικό θάνατο αν δεν έχουν στέγη κι αν δε μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην. Όσο για τα κριτήρια: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιο μοντέλο χωρίς κριτήρια; Με ποιο τρόπο θα γίνεται τότε ο διαχωρισμός "χρήσιμων" και "άχρηστων"; Σίγουρα τα κριτήρια αυτά θα είναι υποκειμενικά (πάντα είναι) κάνοντας έτσι το μοντέλο ακόμη πιο άδικο και χυδαίο απ' ότι θα φάνταζε αρχικά.

 

Ακόμη η υιοθέτηση ενός τέτοιου μοντέλου καταργεί αυτόματα τις βασικές ανθρώπινες σχέσεις: φιλία ("ο φίλος τω φίλω εν πόνοις και κινδύνοις ουκ εγκαταλείπει", αρχαίο ελληνικό ρητό), έρωτα, αγάπη, συναδελφικότητα. Μετατρέπει το συνάνθρωπο σε αντικείμενο το οποίο έχει χρηστική αξία: να προάγει την κοινή ανάπτυξη. Εφ' όσον π.χ. ο φίλος μας δεν έχει πλέον αυτή τη δυνατότητα είναι για πέταμα, δεν έχουμε καμία υποχρέωση απένατί του, όσα κι αν μας είχε κάποτε προσφέρει (με λίγα λόγια δύο μέτρα και δύο σταθμά). Ακόμη το μοντέλο σου είναι άκρως ρατσιστικό. Αυτό γιατί κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας στερεότυπα (ας ξεπεράσει επιτέλους η κοινωνία μας αυτές της μικρότητες).

 

Το μοντέλο αυτό εισάγοντας το νόμο του ισχυρού δικαιολογεί τους πολέμους. Το ισχυρότερο κράτος υποστηρίζοντας (και όχι λανθασμένα) ότι το φτωχότερο κράτος δε μπορεί να εκμεταλευτεί τους πόρους του λόγω οικονομικής αδυναμίας, και έτσι τους στερεί από τους δυνατούς, θα πρέπει για την περαιτέρω πρόοδο ισχυρών να το καταλάβει!

 

Και τι θα έπρεπε να γίνει με τα εκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν στην Αφρική; Θα έπρεπε μάλλον να τους εξοντώσουμε γιατί οι ανθρωπιστικές αποστολές εκεί σπαταλούν πολύ απο τον πλούτο που θα έπρεπε να πάει σε "ανθρώπους" (σε εμάς τους εγωιστές δηλαδή) που τον "αξίζουν". Το μοντέλο αυτό προσβάλλει με το χειρότερο τρόπο όσους θυσιάζονται ανιδιοτελώς (π.χ Γιατρούς χωρίς Σύνορα) για να σώσουν το συνάνθρωπο τους.

 

Τέλος μη ξεχνάς, μη ξεχνάτε, αυτό: Οι "ανήμποροι" οι οποίοι με βάσει το μοντέλο σου δεν έχουν θέση σ' αυτόν τον κόσμο δεν ήταν όλοι πάντα ανήμποροι. Ο άνθρωπος Χ είναι φτωχός επειδή ο ισχυρότερος έχει φροντίσει να τον καταληστέψει, οι Ψ εξαθλιωμένοι μετά από έναν πόλεμο που ξεκίνησε κάποιος για το "κοινό καλό" (πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος!). Γι' αυτούς που εμείς οι ίδιοι τους ρίξαμε με τον πιο αναξιότιμο τρόπο στην κατηγορία των "άχρηστων" τι προβλέπει αυτό το μοντέλο; Έχει την απαίτηση παρά το κακό που τους κάναμε μέχρι τώρα να τους εξολοθρεύσουμε τελείως; Έλεος, τι υποκριτική κοινωνία!

 

Ελπίζω να τα διάβασες όλα αυτά πραγματικά με προσοχή. Σκέψου και προβληματίσου πάνω σε αυτά που είπα.[/quote']

 

Φίλε Lucifer ελπίζω να σκέφτηκες πάνω σε αυτά που έγραψα. Αν διαφωνείς με κάποιο απ' αυτά περιμένω αντίλογο σε κάθε μία από τις θέσεις μου και τα παρδείγματά μου !

[TonyMontana]

Κάνοντας την παραδοχή πως θα επιζούσες πέρα από το πλατύσκαλο, θα μου φαινόταν άσχημο. Μιας και δεν συμβαίνει μου φαίνεται offtopic, αλλά υποθέτω πως ζητάς την γνώμη μου περί των πρώτων σταδίων της αναρχίας a la CCCP.

 

 

"θα μου φαινόταν άσχημο" αρκεί αν και η λέξη "άσχημο" είναι πολύ "haute couture" για να περιγράψει την αντίδραση σου..όσο για το πλατύσκαλο θα το συζυτησουμε άλλη φορά - χώρια που η αγαπημένη μου είσοδος είναι ραπέλ από ελικόπτερο - δε λερώνεται και το μάρμαρο.

[Kandinsky]

Το να βοηθήσεις κάποιον δε σημαίνει ότι θα καταστρέψεις αναγκαστικά τη ζωή σου. Σήμερα οι άνθρωποι ,στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, δε βοηθούν το συνάνθρωπο ακόμη κι αν δεν τους κάνει ιδιαίτερο κόπο. Και ορισμένες φορές αυτό που για μας είναι απλό για τον άλλο μπορεί μα είναι ζήτημα "ζωής ή θανάτου". Καλό θα ήταν να σκοτώσουμε τον εγωισμό, να αποποιηθούμε κάθε εγωκεντρικής αντίληψης για τη ζωή. Εγώ προσωπικά θαυμάζω όσους βάζουν τη ζωή τους σε δεύτερη μοίρα για να σώσουν όποιον έχει ανάγκη. Π.χ. οι Γιατροί χωρίς Σύνορα αν και κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να έχουν μία επικερδή καριέρα επιλέγουν να παραμερίσουν την προσωπική τους ζωή και να αφιερωθούν, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους τις έχουν ανάγκη!

 

Η ερώτηση νομίζω είναι ξεκάθαρη και δεν έχει σχέση με τους Γιατρούς. Δεν αναφέρομαι στην βοήθεια προς τον διπλανό που έχει ανάγκη αλλά σε μια βοήθεια που σε αναγκάζει να υποβιβάσεις τη δική σου ζωή.

 

Αξιοθαύμαστοι όντως οι "οσιομάρτυρες" αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη όταν το πράγμα παραγίνεται δύσκολο πρέπει να κρατήσεις μια απόσταση.

[Kandinsky]

@Kandinsky: Γιατί είναι πατέρας σου! μητέρα σου, αγαπημένο σου πρόσωπο. και ειδικά για τους γονείς μας, έχεις ιδέα τί τράβηξαν αυτοί και τι σταυρό κουβάλησαν αυτοί για να αναπνέουμε εμείς σήμερα; είναι το λιγότερο που τους οφείλουμε.

 

Και τί πάει να πει αυτό? Τους ζήτησα εγώ να με γεννήσουν? Δλδ εγώ την κόρη μου την έκανα τύποις "ενέχυρο" να με φροντίζει στα τελευταία μου? Και ξέρω πολύ καλά τί σταυρό κουβαλάνε διότι τον κουβαλάω κι εγώ αλλά αυτό είναι δική μου επιλογή και όχι της μικρής που κανείς δεν την ρώτησε αν θέλει να έρθει στον κόσμο.

 

Η μικρή, θα έχει με τη σειρά της ξεπληρώσει το χρέος της προς την ανθρωπότητα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) όταν θα φροντίζει το δικό της παιδί. Γιατί να τη φορτώσω και με τον πελώριο σταυρό που είναι ένας ανίατος πατέρας/μάνα που είναι χειρότεροι από μικρό παιδί? Δεν είναι άδικο γι' αυτήν να έχει να φροντισει δύο γενιές?

[Kandinsky]

@Kandinsky: Γιατί είναι πατέρας σου! μητέρα σου, αγαπημένο σου πρόσωπο. και ειδικά για τους γονείς μας, έχεις ιδέα τί τράβηξαν αυτοί και τι σταυρό κουβάλησαν αυτοί για να αναπνέουμε εμείς σήμερα; είναι το λιγότερο που τους οφείλουμε.

 

Και τί πάει να πει αυτό? Τους ζήτησα εγώ να με γεννήσουν? Δλδ εγώ την κόρη μου την έκανα τύποις "ενέχυρο" να με φροντίζει στα τελευταία μου? Και ξέρω πολύ καλά τί σταυρό κουβαλάνε διότι τον κουβαλάω κι εγώ αλλά αυτό είναι δική μου επιλογή και όχι της μικρής που κανείς δεν την ρώτησε αν θέλει να έρθει στον κόσμο.

 

Η μικρή, θα έχει με τη σειρά της ξεπληρώσει το χρέος της προς την ανθρωπότητα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) όταν θα φροντίζει το δικό της παιδί. Γιατί να τη φορτώσω και με τον πελώριο σταυρό που είναι ένας ανίατος πατέρας/μάνα που είναι χειρότεροι από μικρό παιδί? Δεν είναι άδικο γι' αυτήν να έχει να φροντισει δύο γενιές?

[Kandinsky]

Μήπως είναι εξ ίσου εγωιστικό να θες να «λυτρώσεις» έναν άνθρωπο από τον πόνο του, επειδή εσύ θεωρείς πως δεν τον αντέχει και επειδή εσύ αν ήσουν στη θέση του θα προτιμούσες το θάνατο από μια τέτοια ζωή;

 

Τί είναι πιθανότερο να συμβαίνει? Αυτό που λέω εγώ ή αυτό που λες εσύ? Πόσες φορές δε βλέπουμε να τον κρατάνε τον άλλο με κάθε μέσο στη ζωή ακόμα κι αν οι ελπίδες είναι μηδαμινές? Αυτό γιατί λες ότι συμβαίνει? Μήπως ισχύει αυτό που λέω και οι συγγενείς δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι όλα τελείωσαν και καλό θα είναι να αφήσεις στον άλλο να πεθανει αξιοπρεπώς παρά να τον έχεις κάνει άλογο απ' τις ντόπες και τα φάρμακα?

 

Γιατί να ισχύει το "να τον κρατήσουμε στη ζωή με κάθε μέσο"? Δεν είναι εγωισμός αυτού που φοβάται να χάσει τον άνθρωπο του αυτό? Δλδ τον αγαπάς τόσο πολύ που θα τον βλέπεις να υποφέρει, να έχει πχ καρκίνο μη αναστρέψιμο και παρόλα αυτά θα δέχεσαι να τον παστώνουν με φάρμακα και να ζει για μήνες μέσα σ' ένα νοσοκομείο? Συγνώμη αλλά δε συμφωνώ μια και κανείς μας δεν αξίζει να είναι φυτό σε ένα νοσοκομείο.

 

Τις δυνάμεις που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος που για μας, για τα δικά μας κριτήρια, τις δικές μας δυνάμεις, μοιάζουν υπεράνθρωπες. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε δικαίωμα να στερούμε την ελπίδα από κάποιον.

Είμαι της γνώμης πως μόνο ο ίδιος του, θα ήταν σε θέση να αποφασίσει κάτι τέτοιο. Το ίδιο το άτομο θα κρίνει πόσο αντέχει η ψυχή του τον πόνο που ζει, αν τον αντέχει, αν δεν έχει χάσει και την τελευταία του ελπίδα.

Αν ποτέ σταθείτε τυχεροί να γνωρίσετε έναν άνθρωπο με ένα σοβαρό πρόβλημα, τότε ίσως καταλάβετε πόσο πολύ αγαπούν τη ζωή.

Πως αυτοί οι άνθρωποι εκτιμούν το αγαθό που τους στερείτε κάθε μέρα, πιο πολύ από τον καθένα μας.

Πως η δύναμη και η ζωή που κρίβουν μέσα τους δε συγκρίνεται με αυτό που κρύβει ένας υγιής άνθρωπος.

 

Ισχύει ότι είπα. Δεν καταλαβαίνω πώς θα στερήσω εγώ την ελπίδα από κάποιον.

[Cristina]

Και τί πάει να πει αυτό? Τους ζήτησα εγώ να με γεννήσουν? Δλδ εγώ την κόρη μου την έκανα τύποις "ενέχυρο" να με φροντίζει στα τελευταία μου? Και ξέρω πολύ καλά τί σταυρό κουβαλάνε διότι τον κουβαλάω κι εγώ αλλά αυτό είναι δική μου επιλογή και όχι της μικρής που κανείς δεν την ρώτησε αν θέλει να έρθει στον κόσμο.

 

Η μικρή' date=' θα έχει με τη σειρά της ξεπληρώσει το χρέος της προς την ανθρωπότητα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) όταν θα φροντίζει το δικό της παιδί. Γιατί να τη φορτώσω και με τον πελώριο σταυρό που είναι ένας ανίατος πατέρας/μάνα που είναι χειρότεροι από μικρό παιδί? Δεν είναι άδικο γι' αυτήν να έχει να φροντισει δύο γενιές?[/quote']

 

Δε λέγεται υποχρέωση. Φιλότιμο, αγάπη, ανιδιοτέλεια, προσφορά λέγεται.

Σεβασμός προς στους ανθρώπους που ποτέ δεν μας άφησαν μόνους.

Που ήταν η αγκαλιά τους έτοιμη για να μας προστατεύσει/φροντίσει/κάνει να νιώσουμε πιο καλά όταν το είχαμε ανάγκη, ακόμα και αν φτάσαμε στα 30.

Ένας έμπρακτος τρόπος να πεις «ευχαριστώ» για όλα όσα σου έδωσαν 2 άνθρωποι και ας τους έκανες τη ζωή δύσκολη κάποιες φορές με τις ιδιοτροπίες και τις εφηβικές σου τρέλλες.

Ένα «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που για μας θα δίνανε και τη ζωή τους.

Τη ζωή που τους απέμεινε για να χαρούν λιγάκι πιο ξέγνοιαστα, δίπλα στα παιδιά που έκαναν τα πάντα για να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 

Αν φυσικά λένε πλέον κάτι αυτά...