Ομοφυλοφιλία και υιοθεσία

[BIAP]

Αν θεωρεις την ερωτηση που εθεσες παραπανω, σε μια ροη συζητησης, σοβαρη και εντος πνευματος του θεματος, και την απευθυνεις σε αγνωστους στο internet, παω πασο με την αφελεια που δειχνεις να εχεις.

[nmtray2]

Αν ο ΒΙΑΡ ειναι κοπελα, τοτε μαλλον μπαινουμε στα χωραφια της.

Καλα θα ηταν να ρωτησουμε καμμια μανα πρωτα να δουμε τι θα πει κι αυτην.

Καλα ολα αυτα που λεμε αλλα το παιδι δεν ειναι υποθεση μονο "κοινωνικη".

Και σιγουρα αλλιως θα σκεφτει μια μανα.

Παντως, αν οι κοινωνικες συνθηκες ηταν πιο ολοκληρωμενες, δεν θα εβλεπα κανενα λογο να μην υιοθετουν παιδια ομοφυλοφιλοι.

[djskoufos]

ΒΙΑΡ το αμεσως προηγουμενο ποστ μου απο αυτο το διαβασες??νομιζω οτι λεω τη γνωμη μου σαφεστατα χωρις καμια "αφελια"...

 

"τελικη μου αποψη,αν δυο γκει θελουν να υιοθετισουν ενα παιδακι,να το κανουν,αλλα να ειναι υπευθυνοι και σιγουροι οτι θα καταφερουν να το μεγαλωσουν σε ενα ουδετερο ερωτικα περιβαλλον και οτι θα καταφερουν να του δωσουν ο,τι χρειαζεται ενα παιδι για να μεγαλωσει σωστα...

 

Για ολα τα υπολοιπα ειναι υπευθυνη η κοινωνια(κοινωνικες συνθηκες) που ζουμε...

"

[BIAP]

Ειμαι Η βιαπ [η ροζ καραμελα].

Δεν αναφερθηκα στις ιδεες που εξεφρασες κατα τη συζητηση γενικοτερα, αλλα στην συγκεκριμενη ερωτηση, με το οταν μεγαλωσω να παρω παιδακι κτλ κτλ.

Μου εκατσε ασχημα.

Κατα τα αλλα, ανταλλασουμε αποψεις, δεν εχω προβλημα μαζι σου.

[djskoufos]

πεφτω για νανι τωρα...

καληνυχτα ροζ καραμελα/ΒΙΑΡ...

συνεχιζουμε αυριο...

[Kandinsky]

δε μπορώ να καταλάβω κάτι...

τι είναι αυτό που μας ενδιαφέρει τελικά περισσότερο;

ποιο είναι το ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσουν μικρά παιδιά ή πως δε θα πληγώσουμε μια ομάδα ανθρώπων με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση και κοινωνική συμπεριφορά;

 

Πάλι το βρίσκω αστήρικτο το επιχείρημα σου (δε το κάνω επίτηδες )...

Ποιος λέει ότι δεν υπερέχει; Πιστεύω ότι και στη περίπτωση της υιοθεσίας ενός παιδιού τα ένστικτα των γονέων είναι ανάλογα με το να έχει υπάρξει εγκυμοσύνη.. Αυτό τουλάχιστον παρατηρώ σε περιπτώσεις που γνωρίζω από κοντά

 

Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Η γυναίκα μου, ενόσω ήταν έγκυος, αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες της κατάστασης αυτής, τα οποία εγώ όσο και να θέλω δεν μπορώ να καταλάβω και να βιώσω. Από αυτό και μόνον, δημιουργείται μια πιό έντονη σχέση με το παιδί, καθώς το ένιωθε κομμάτι απ' αυτήν. Ακόμα πιό απλά, εδώ μια τσάντα να σου δώσουν να κουβαλάς μόνο εσύ για 9 μήνες, δένεσαι μαζί της, δεν θα κάνεις κάτι τέτοιο με το παιδί? Αυτό λοιπόν το κατανοώ πλήρως και το αποδέχομαι. Όσο κι αν αγαπάω το παιδί μου δεν είναι το ίδιο να έχεις πονέσει γι' αυτό ή να έχεις νιώσει να σου χτυπάει την κοιλιά.

 

Όμως, αυτό δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που λες εσύ. Είναι σα να μου λες ότι μπορεί να έρθει τώρα μία θεία μου που δεν έχει παιδιά, να πάρει το παιδί μου στην αγκαλιά και να νιώσει ή να το φροντίσει καλύτερα απ' ότι θα κάνω εγώ. Από πού κι ως πού? Δεν είναι έμφυτο φίλε μου το ένστικτο, είναι καθαρά θέμα κοινωνικότητας και κοινωνικοποίησης και οφείλεται στο ότι έχουμε μάθει στα κοριτσάκια από μικρά το ρόλο της μαμάς και να συγκινούνται όταν βλέπουν παιδάκια, μωράκια, κλπ.

 

Σε τί άλλο στηρίζεις ότι το μητρικό ένστικτο υπερέχει του πατρικού αν δεν έχει κυοφορήσει η γυναίκα? Επειδή την παίρνουν τα ζουμιά πιό εύκολα και δείχνει μεγαλύτερη οικειότητα? Γιατί ακυρώνεις τη δυνατότητα και τη θέληση ενός άντρα να αγαπήσει στο ίδιο ποσοστό και να φροντίσει το παιδί το ίδιο καλά με μια γυναίκα?

[ntountou]

Επειδή την παίρνουν τα ζουμιά πιό εύκολα και δείχνει μεγαλύτερη οικειότητα? Γιατί ακυρώνεις τη δυνατότητα και τη θέληση ενός άντρα να αγαπήσει στο ίδιο ποσοστό και να φροντίσει το παιδί το ίδιο καλά με μια γυναίκα?

δεν το ακυρώνω Kandisky, κάποιες φορές υπάρχουν και περιπτώσεις που άντρες είναι πολύ πιο κοντά στα παιδιά τους από τις μανάδες (έχω υπόψιν μου μια περίπτωση), αλλά δε γίνεται να αναφέρομαι στην εξαίρεση του κανόνα και να βγάζω συμπεράσματα βάση αυτής...

και ο κανόνας είναι ότι οι μανάδες είναι πιο κοντά στα παιδιά από τους πατεράδες...

 

Είναι σα να μου λες ότι μπορεί να έρθει τώρα μία θεία μου που δεν έχει παιδιά, να πάρει το παιδί μου στην αγκαλιά και να νιώσει ή να το φροντίσει καλύτερα απ' ότι θα κάνω εγώ.

Τι παράδειγμα είναι αυτό βρε Kandisky; Βάζουμε στην ίδια θέση μια θεία που θα πάρει αγκαλιά ένα παιδάκι με την υποψήφια μητέρα που προσπαθεί χρόνια να κάνει το δικό της παιδί με τον σύντροφό της, για βιολογικούς λόγους δε μπορεί και απευθύνεται σε ορφανοτροφείο για υιοθεσία;

 

αυτή η δεύτερη υποψήφια μάνα σαφώς και έχει ανεπτυγμένο (μη πω υπερανεπτυγμένο λόγο των προβλημάτων) το μητρικό ένστικτο και τη λαχτάρα να γίνει μητέρα

 

εν τέλει θεωρώ ότι κατά κανόνα η γυναίκα δένεται πιο πολύ με τα παιδιά της (βιολογικά ή μη)... είναι στη φύση της γυναίκας... είμαι άντρας, αγαπάω τα παιδιά, θέλω πολύ να κάνω παιδιά, και αντιλαμβάνομαι ότι ισχύει αυτό.. και δε με πειράζει και καθόλου.. έχουν και οι πατεράδες τα δικά τους χαρίσματα

 

αυτό εξάλλου αποτελεί και έναν από τους λόγους που θεωρώ απαραίτητο να δίδονται παιδιά για υιοθεσία σε οικογένειες ανδρα-γυναίκας, τη διαφορετική αγάπη (σε τρόπο έκφρασης) που θα λάβει από τον κάθε γονιό...

γιατί πρέπει να αντιβαίνουμε το "φυσικό" στο μεγάλωμα ενός μικρού παιδιού, βάζωντας το σε διαδικασίες να έχει προβληματισμούς, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά είναι σκληρά;

ε και επειδή είναι σκληρά πρέπει να δοκιμάζουμε την σκληρότητά τους;

άλλο να χάσει κάποιος τον ένα του γονιό και να πρέπει να φανεί σκληρός σε αυτό που του επιφύλλασε η ζωή και άλλο να επιβάλλουμε σε ένα ορφανό να πρέπει να μεγαλώσει σε "αφύσικο" οικογενειακό περιβάλλον επειδή είναι σκληρό και θα ξεπεράσει τα σύνδρομα και τις περίεργες αντιλήψεις για τη ζωή που πιθανότατα του δημιουργηθούν..

[Kandinsky]

δεν το ακυρώνω Kandisky' date=' κάποιες φορές υπάρχουν και περιπτώσεις που άντρες είναι πολύ πιο κοντά στα παιδιά τους από τις μανάδες (έχω υπόψιν μου μια περίπτωση), αλλά δε γίνεται να αναφέρομαι στην εξαίρεση του κανόνα και να βγάζω συμπεράσματα βάση αυτής...

και ο κανόνας είναι ότι οι μανάδες είναι πιο κοντά στα παιδιά από τους πατεράδες...[/quote']

 

Όπως θα είδες, τόνισα ότι αυτό το οποίο αναφέρεις οφείλεται καθαρά σε κοινωνικούς παράγοντες και όχι σε κανένα μυστήριο φίλτρο που το έχουν τα κοριτσάκια εκ γενετής. Αυτή είναι η διαφορά.

 

 

Τι παράδειγμα είναι αυτό βρε Kandisky; Βάζουμε στην ίδια θέση μια θεία που θα πάρει αγκαλιά ένα παιδάκι με την υποψήφια μητέρα που προσπαθεί χρόνια να κάνει το δικό της παιδί με τον σύντροφό της, για βιολογικούς λόγους δε μπορεί και απευθύνεται σε ορφανοτροφείο για υιοθεσία;

 

αυτή η δεύτερη υποψήφια μάνα σαφώς και έχει ανεπτυγμένο (μη πω υπερανεπτυγμένο λόγο των προβλημάτων) το μητρικό ένστικτο και τη λαχτάρα να γίνει μητέρα

 

Γιατί, ο πατέρας σε αυτή την περίπτωση πάει και παίζει πρέφα στο καφενείο, βλέπει μπάλα και ξεχνάει το τεράστιο αυτό πρόβλημα?

 

εν τέλει θεωρώ ότι κατά κανόνα η γυναίκα δένεται πιο πολύ με τα παιδιά της (βιολογικά ή μη)... είναι στη φύση της γυναίκας... είμαι άντρας, αγαπάω τα παιδιά, θέλω πολύ να κάνω παιδιά, και αντιλαμβάνομαι ότι ισχύει αυτό.. και δε με πειράζει και καθόλου.. έχουν και οι πατεράδες τα δικά τους χαρίσματα

 

Ισχύει αυτό που ανέφερα προηγουμένως. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθούν τα περί μητρικού ενστίκτου και αν αυτό αξιολογείται διαφορετικά από το πατρικό. Εφόσον δεν είσαι πατέρας όπως λες, όταν αποκτήσεις παιδί θα δεις και από μόνος σου αν θα νοιάζεσαι και θα πονάς για τα παιδιά σου.

 

Επί τη ευκαιρία της γέννησης της κόρης μου, είχα μια συζήτηση με ένα θείο μου ο οποίος ήταν οδηγός γερανών και νταλικών. Άνθρωπος της πιάτσας δλδ, μαγκάκος, καφενόβιος, γκομενάκιας, κλπ. Ε λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος μου είπε "ξέρεις τί είναι να σηκώνεσαι το βράδυ και να βάζεις καθρεφτάκι να δεις αν αναπνέει το μωρό?" Βλέπεις λοιπόν ότι όλα είναι θέμα στερεοτύπων?

 

Πώς θα μετρήσεις την ανησυχία και την αγάπη, το δέσιμο αυτού του ανθρώπου με το παιδί του? Πολύ απλά, δεν μπορείς! Και άλλο το επιφανειακό δέσιμο και η φροντίδα που φαινομενικά δείχνει να κλίνει στη μεριά της μάνας και άλλο η ουσιαστική φροντίδα και αγάπη για το παιδί.

 

Το να σηκωθεί το πρωί η μάνα του και να το ξεπροβοδίσει λέγοντας "να προσέχεις αυτό, να προσέχεις εκείνο, να προσέχεις το άλλο" ή τα γνωστά "Βασιλάκηηη έλα να φας αγόρι μου" και κάτι τέτοια, δε σημαίνουν ότι αγαπάει το παιδί η μάνα περισσότερο ούτε ότι το φροντίζει και περισσότερο. Υπάρχει -ξαναλέω- φροντίδα και φροντίδα.

 

αυτό εξάλλου αποτελεί και έναν από τους λόγους που θεωρώ απαραίτητο να δίδονται παιδιά για υιοθεσία σε οικογένειες ανδρα-γυναίκας, τη διαφορετική αγάπη (σε τρόπο έκφρασης) που θα λάβει από τον κάθε γονιό...

 

Το "Βασιλάκηηη" που είπα παραπάνω, αν δεν υπάρχει μάνα θα αναγκαστεί να το πει -όχι τόσο έντονα ίσως- ο πατέρας. Αλλά θα το πει, να είσαι σίγουρος γιατί κάποιος πρέπει να το πει.

 

γιατί πρέπει να αντιβαίνουμε το "φυσικό" στο μεγάλωμα ενός μικρού παιδιού, βάζωντας το σε διαδικασίες να έχει προβληματισμούς, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά είναι σκληρά;

ε και επειδή είναι σκληρά πρέπει να δοκιμάζουμε την σκληρότητά τους;

άλλο να χάσει κάποιος τον ένα του γονιό και να πρέπει να φανεί σκληρός σε αυτό που του επιφύλλασε η ζωή και άλλο να επιβάλλουμε σε ένα ορφανό να πρέπει να μεγαλώσει σε "αφύσικο" οικογενειακό περιβάλλον επειδή είναι σκληρό και θα ξεπεράσει τα σύνδρομα και τις περίεργες αντιλήψεις για τη ζωή που πιθανότατα του δημιουργηθούν..

 

Είναι φυσικότερο οικογενειακό περιβάλλον το ορφανοτροφείο? Διότι αυτό είναι το δίλημμα μας, αν πρέπει ένα παιδί να παραμείνει στο ίδρυμα ενόσω υπάρχουν ζευγάρια ομφυλόφιλων που μπορούν να το φροντίσουν. Και σίγουρα, υπάρχουν και πάρα πολλά ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που περιμένουν στη σειρά. Απλά, η συζήτηση γίνεται διότι δεν υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος ώστε να αποκλείσεις κάποια ομάδα ανθρώπων προδικάζοντας ότι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις τους καθιστούν ανίκανους να γίνουν γονείς.

 

Είναι δλδ προτιμότερο να μείνει το παιδί μέχρι τα 18 του σε ένα ίδρυμα και μετά να το σουτάρουν στην κοινωνία απ' το να πάει από μικρό να μείνει με δύο γκέυ που θα τον φροντίζουν? Τί εφόδια θα πάρει δλδ απ' το ορφανοτροφείο? Έχετε δει μελέτες για παιδιά που βγαίνουν από εκεί και τα συναισθηματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν μια και δεν είχαν την αποκλειστική φροντίδα (ή και καθόλου φροντίδα)?

[BIAP]

To διλλημα δεν προκυπτει τοσο στο ορφανοτροφειο-ομοφυλοφιλο ζευγαρι, στο ιδρυμα-καποιο μονιμο σπιτι. Σαφως και θελουμε να βαλουμε το παιδι σε οικογενεια, και οχι να μεγαλωσει "κοινοβιως".

Εφοσον οπως σωστα αναφερεις υπαρχουν ετεροφιλοφυλα ζευγαρια που περιμενουν, και αξιολογουνται το ενα απεναντι στο αλλο για την καταλληλοτερη και καλυτερη επιλογη, στην εξισωση θα μπει εκ των πραγματων και το ομοφυλοφιλο ζευγαρι, εφοσον του επιτραπει να υιοθετησει.

Στα "αζητητα" και στην κατηγορια που δεν βρισκει με απλο τροπο στεγη, οσο σκληρο και αν ακουγεται, ανηκουν συνηθως παιδια μεγαλυτερης ηλικιας, τα παιδια με προβληματα σωματικης και ψυχικης υγειας, παιδια απο κατεστραμενα σπιτια που κουβαλουν ακομη μεγαλυτερες πληγες και δυσκολιες προσαρμογης, παιδια που εχουν φιλοξενηθει κατα περιοδους απο διαφορες αναδοχες οικογενειες, αλλα λογω εντονων προβληματων δεν απεκτησαν μονιμο σπιτι. Τα μωρα και τα μικρα νηπια βρισκουν ευκολοτερα στεγη, και ακομη και αυτο καθυστερει λογω γραφειοκρατιας και χρονοβορων απαραιτητων ελεγχων για την καταλληλοτητα των υποψηφιων γονεων, οι οποιοι μεχρι την ενηλικιωση του παιδιου, οταν τελικως παρουν καποιο παιδι, περνουν απο τακτικους ελεγχους και συμβουλευτικες διαδικασιες, οπως και να εχει η κατασταση.

 

Κανεις δεν αμφισβητει την αξια ενος πατερα, ουτε την αξια της μανας.

Το μητρικο ενστικτο θα ηθελα ομως να σου πω οτι δεν οφειλεται σε κοινωνικη επιμορφωση. Υπαρχει καθε μηνα απο τη στιγμη που εμφανιζεται περιοδος, να σου θυμιζει τον γεννετικο σου ρολο ως γυναικα. Το κορμι προετοιμαζεται σε τακτικη μηνιαια βαση για πιθανη κυηση με μια σωρεια ορμονικων αλλαγων που βιωνει ακομη και μια μικρη, ανολοκληρωτη κατα τα αλλα, αγουρη αν θελεις, γυναικα. Το αν θα αναπτυχθει μπορει να οφειλεται και σε περιβαλλοντικους παραγοντες. Η υπαρξη του ομως, δεν οφειλεται στο οτι καποιος σου το διδασκει. Σου διδασκεται να το αναπτυξεις, να ολοκληρωσεις κατι που υπαρχει απο τη φυση.

Δεν αμφισβητω ομως την υπαρξη και του πατρικου ενστικτου. Θεωρω πως εχει αλλες εκδηλωσεις, εξισου σημαντικες για την αναπτυξη της νεας γενιας. Σαν διαφορα, βρισκω την χρονικη περιοδο εκδηλωσης του. Σε νεαρες ηλικιες, η νεαρη γυναικα[μαλλον κοριτσι], βιωνοντας τις αλλαγες που ερχονται με την περιοδο, αρχιζει να συμφιλιωνεται και να αναγνωριζει τι μπορει να σημαινει η γονιμοτητα για το σωμα της και το μυαλο της. Υπαρχει η σεξουαλικη ορμη και περιεργεια, αλλα πιο βαθια δεμενη με την ιδεα της εγκυμοσυνης. Στον νεαρο αντρα [μαλλον αγορι], οι ορμονικες αλλαγες της αντιστοιχης ηλικιας, ειναι πιο κοντα σε εκφραση στην αναζητηση θηλυκων, στον αρχεγονο κυνηγο, και οχι στην προστασια της εστιας και ενος νεογνου. Σε ωριμοτερες φασεις, η γυναικα πλεον, εχει απλως καποιους μηνες περισσοτερης προετοιμασιας, γιατι εκ των πραγματων καλειται να ειναι σωματικα πιο κοντα στο μωρο. Ο αντρας, αναλαμβανει την ομορφια της φροντιδας και μαγευεται οταν πλεον δει το ανθρωπακι, χωρις να σημαινει οτι απο πριν δεν ειναι χρησιμος η σημαντικος. Απλως, λογω των διαφορετικων αναγκων του μωρου απο την στιγμη της γεννησης του, καλειται το καθε φυλο να αναλαβει αλλους ρολους. Μας αρεσει δεν μας αρεσει, το ανθρωπακι, ψαχνει το βυζι, βγηκε απο ενα σωμα με το οποιο ειναι δεμενο για καιρο μετα. Και φυσικα, και παιδι και μανα, χρειαζονται τον πατερα, την αγκαλια του, τη φροντιδα του, την δικη του εμπειρια στη ζωη.

Μπορουν να τα βγαλουν περα, ενας πατερας, μια μανα, ενας παππους, μια γιαγια, μια θεια, ενας ξενος. Δεν αποκλειουμε χαρουμενους και ολοκληρωμενους ανθρωπους που μεγαλωσαν σε περιβαλλον περαν της κλασικης φυσικης οικογενειας μαμας-μπαμπα, γιατι απο την αρχη δεν υπηρξε ενας απο τους δυο η και οι δυο, γιατι χωρισαν, γιατι καποιος πεθανε, γιατι γιατι για χιλιους δυο λογους που προκυπτουν στη ζωη.

Αλλα δεν αναφερομαστε στην περιπτωση που επειδη καποιος ξεκινησε ως ενας η παρεμεινε ενας ανελαβε ολη την ευθυνη και εφερε σε περας την γονεικη αποστολη.

Μιλαμε για την περιπτωση που επιλεγουμε να δωσουμε ο,τι καλυτερο. Ενας γονεας ειναι καλυτερα απο κανεναν, ενα σπιτι ειναι καλυτερο απο ενα ιδρυμα, οταν ομως υπαρχει αγαπημενο ζευγαρι μανας-πατερα, θα τους πουμε οχι, γιατι δυο μαμαδες η δυο μπαμπαδες ειναι καταλληλοτεροι για ενα παιδι?

Επανερχομαι στο παιδι που μεγαλωνοντας θα αποκτησει εντονες ανησυχιες για την φυσικη του καταγωγη. Σε αυτο θα προσθεσουμε και την οποια αγωνια της σχεσης των gay γονεων του? Οσο "ετοιμη" και να ειναι μια κοινωνια, οσο δεκτικη και να ειναι στο θεμα της ομοφυλοφιλιας, οταν μιλαμε για νεα γενια, για διαιωνιση του ειδους στην ουσια, η οποια κοινωνια θα στεκεται κριτικα απεναντι σε μια στειρα ενωση που θελει να εχει λογο στο μεγαλωμα της συνεχισης μας. Και οσο και να εχει την αξιοπρεπεια να αποδεχεται με σεβασμο το δικαιωμα στην ομοφυλοφιλη υπαρξη, [που αν θελουμε να ειμαστε ρεαλιστες, μονο σε συγκεκριμενους τοπους γινεται, οι συνηθεις αντιδρασεις, ακομη και σε χωρες οπως η πιο φιλελευθερη στο θεμα Αγγλια, σε mainstream χωρους και επαρχιες, ειναι χλευασμος και απαξιωση, και το ειδα με τα ματια μου ζωντας την ενηλικη ζωη μου στη χωρα], οταν θα εχει να διαλεξει αναμεσα σε ενα ατεκνο ετεροφυλοφιλο ζευγαρι που τηρει τις προδιαγραφες να παρει παιδι, η σε ενα ζευγαρι που εχει ηδη παιδια και θελει να υιοθετησει, μαλλον προς αυτα θα τινει, παρα σε μια ενωση που αποτελει μειοψηφια και σχεδον αναποφευκτα θα δημιουργησει διλληματα και προβληματισμους για τον τροπο λειτουργιας της σε ενα παιδικο μυαλο.

[Kandinsky]

 

Κανεις δεν αμφισβητει την αξια ενος πατερα' date=' ουτε την αξια της μανας.

Το μητρικο ενστικτο θα ηθελα ομως να σου πω οτι δεν οφειλεται σε κοινωνικη επιμορφωση. Υπαρχει καθε μηνα απο τη στιγμη που εμφανιζεται περιοδος, να σου θυμιζει τον γεννετικο σου ρολο ως γυναικα. Το κορμι προετοιμαζεται σε τακτικη μηνιαια βαση για πιθανη κυηση με μια σωρεια ορμονικων αλλαγων που βιωνει ακομη και μια μικρη, ανολοκληρωτη κατα τα αλλα, αγουρη αν θελεις, γυναικα. Το αν θα αναπτυχθει μπορει να οφειλεται και σε περιβαλλοντικους παραγοντες. Η υπαρξη του ομως, δεν οφειλεται στο οτι καποιος σου το διδασκει. Σου διδασκεται να το αναπτυξεις, να ολοκληρωσεις κατι που υπαρχει απο τη φυση.[/quote']

 

Φαντάζομαι σε όλα τις κοπελίτσες που σιχτιρίζουν τη φύση και παράλληλα την ώρα και τη στιγμή που έρχεται αυτή η βδομάδα, το γεγονός αυτό τους θυμίζει ότι πρέπει να γίνουν μάνες όσο θυμιζει στα αγοράκια ο αυνανισμός και η εκσπερμάτιση ότι πρέπει να γίνουν πατέρες. Μα σοβαρολογούμε τώρα? Οι άντρες δεν βιώνουν ορμονικές αλλαγές? Τί είναι του κουτιού, έτοιμοι εκ γενετής?

 

Δεν αμφισβητω ομως την υπαρξη και του πατρικου ενστικτου. Θεωρω πως εχει αλλες εκδηλωσεις, εξισου σημαντικες για την αναπτυξη της νεας γενιας. Σαν διαφορα, βρισκω την χρονικη περιοδο εκδηλωσης του. Σε νεαρες ηλικιες, η νεαρη γυναικα[μαλλον κοριτσι], βιωνοντας τις αλλαγες που ερχονται με την περιοδο, αρχιζει να συμφιλιωνεται και να αναγνωριζει τι μπορει να σημαινει η γονιμοτητα για το σωμα της και το μυαλο της.

 

Σε ποιό βιβλίο το γράφει αυτό? Εγκυκλοπαίδεια της γυναίκας? Ή σε κανένα άλλο απ' αυτά που όλες οι γυναίκες είναι πανέμορφες, όλες χαίρονται για την περίοδο που τους έρχεται και πανηγυρίζουν με τους πόνους? Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ από πού αντλείς πληροφορίες? Εγώ τουλάχιστον, όσες γυναίκες έχω συναντήσει στη ζωή μου, και με ξαδέλφες που μεγάλωσα μαζί,καμμία δεν σκεφτόταν παιδάκια και μωρακια επειδή τους ήρθε η περίοδος και άλλαξε το σώμα τους. Τα σκέφτονταν επειδή από μικρές επαιζαν με κούκλες κι επειδή τις είχαν μάθει να είναι πιό ευαίσθητες και συναισθηματικές, σε αντίθεση με μένα που αν έπιανα κουκλα θα ήμουν αυτοματως πούστης, άρα προφανως έπρεπε να κρατηθώ μακρια από κάθε διαδικασία φροντίδας και να ακολουθήσω τις κοινωνικες επιταγες του πετροπόλεμου και της μπάλας.

 

Υπαρχει η σεξουαλικη ορμη και περιεργεια, αλλα πιο βαθια δεμενη με την ιδεα της εγκυμοσυνης.

 

Σκέφτηκα για μια στιγμή να σου έδινα το λινκ με τα "γεγονότα":twisted: στο σχολείο ώστε να διαλυθούν τελείως οι κάθε λογής γλυκ-ερ-ές εικόνες που έχεις στο μυαλό σου για τα νεαρά κορίτσια αλλά το αφήνω στην άκρη γιατί θα στενοχωρηθείς...

 

Στον νεαρο αντρα [μαλλον αγορι], οι ορμονικες αλλαγες της αντιστοιχης ηλικιας, ειναι πιο κοντα σε εκφραση στην αναζητηση θηλυκων, στον αρχεγονο κυνηγο, και οχι στην προστασια της εστιας και ενος νεογνου.

 

Η προστασία του νεογνού δεν είναι θέμα τεστοστερόνης. Αμήχανοι αισθανόμαστε όλοι οι πατεράδες διότι απαγορεύεται να δείχνουμε συναισθήματα, απαγορεύεται να δείξουμε αδυναμία για να μην ακυρώσουμε τον -κοινωνικό μας- ρόλο. Έτσι έχουν μάθει και οι γυναίκες και οι άντρες, ότι καποιος πρέπει να παίζει το βράχο και καποιος τον ευαίσθητο και συνήθως ο βράχος πρεπει να είμαστε εμείς. Εννοείται ότι αυτό δεν σημαίνει συναισθηματικη αδυναμια των γυναικών. Η γυναίκα μου πχ μπορεί να αποδειχτεί πιό ψύχραιμη σε κάποιες καταστάσεις αλλά σε γενικές γραμμές αυτή έχει περισσότερο τη δυνατότητα να δείχνει ανησυχία από εμένα.

 

Σε ωριμοτερες φασεις, η γυναικα πλεον, εχει απλως καποιους μηνες περισσοτερης προετοιμασιας, γιατι εκ των πραγματων καλειται να ειναι σωματικα πιο κοντα στο μωρο. Ο αντρας, αναλαμβανει την ομορφια της φροντιδας και μαγευεται οταν πλεον δει το ανθρωπακι, χωρις να σημαινει οτι απο πριν δεν ειναι χρησιμος η σημαντικος. Απλως, λογω των διαφορετικων αναγκων του μωρου απο την στιγμη της γεννησης του, καλειται το καθε φυλο να αναλαβει αλλους ρολους. Μας αρεσει δεν μας αρεσει, το ανθρωπακι, ψαχνει το βυζι, βγηκε απο ενα σωμα με το οποιο ειναι δεμενο για καιρο μετα.

 

Προφανώς δεν έχεις διαβάσει σωστά τα όσα έγραψα. Τί σχέση έχει το βυζί με θετή μάνα?

 

Μιλαμε για την περιπτωση που επιλεγουμε να δωσουμε ο,τι καλυτερο. Ενας γονεας ειναι καλυτερα απο κανεναν, ενα σπιτι ειναι καλυτερο απο ενα ιδρυμα, οταν ομως υπαρχει αγαπημενο ζευγαρι μανας-πατερα, θα τους πουμε οχι, γιατι δυο μαμαδες η δυο μπαμπαδες ειναι καταλληλοτεροι για ενα παιδι?

 

Κανείς δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο. Αυτό που λέγεται είναι ότι θα πρέπει να μην αποκλειστούν οι ομοφυλόφιλοι απο αυτή τη διαδικασία και να έχουν το δικαίωμα στην υιοθεσία. Νομιζω είναι πολύ απλή πρόταση.

 

Επανερχομαι στο παιδι που μεγαλωνοντας θα αποκτησει εντονες ανησυχιες για την φυσικη του καταγωγη. Σε αυτο θα προσθεσουμε και την οποια αγωνια της σχεσης των gay γονεων του? Οσο "ετοιμη" και να ειναι μια κοινωνια, οσο δεκτικη και να ειναι στο θεμα της ομοφυλοφιλιας, οταν μιλαμε για νεα γενια, για διαιωνιση του ειδους στην ουσια, η οποια κοινωνια θα στεκεται κριτικα απεναντι σε μια στειρα ενωση που θελει να εχει λογο στο μεγαλωμα της συνεχισης μας. Και οσο και να εχει την αξιοπρεπεια να αποδεχεται με σεβασμο το δικαιωμα στην ομοφυλοφιλη υπαρξη, [που αν θελουμε να ειμαστε ρεαλιστες, μονο σε συγκεκριμενους τοπους γινεται, οι συνηθεις αντιδρασεις, ακομη και σε χωρες οπως η πιο φιλελευθερη στο θεμα Αγγλια, σε mainstream χωρους και επαρχιες, ειναι χλευασμος και απαξιωση, και το ειδα με τα ματια μου ζωντας την ενηλικη ζωη μου στη χωρα], οταν θα εχει να διαλεξει αναμεσα σε ενα ατεκνο ετεροφυλοφιλο ζευγαρι που τηρει τις προδιαγραφες να παρει παιδι, η σε ενα ζευγαρι που εχει ηδη παιδια και θελει να υιοθετησει, μαλλον προς αυτα θα τινει, παρα σε μια ενωση που αποτελει μειοψηφια και σχεδον αναποφευκτα θα δημιουργησει διλληματα και προβληματισμους για τον τροπο λειτουργιας της σε ενα παιδικο μυαλο.

 

Έχω γνωρίσει κάποιους ομοφυλόφιλους στη ζωή μου. Άλλοι ήταν κραγμένοι και ήθελαν σε καθε εκδήλωση τους να βροντοφωνάζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, κατι που με απωθεί όσο βέβαια με απωθεί και ο τύπος καμάκι με δασύτριχο στήθος που "γ...ει ότι περπατάει". Κάποιοι άλλοι, ήταν απίστευτα εκλεπτυσμένοι άνθρωποι, με πολλές γνώσεις για τέχνες και γράμματα. Ε, σε κάποιες περιπτώσεις, έχω ευχηθει κάποιος απ' αυτούς να ηταν πατερας μου και δεν θα είχα κανένα μα κανένα απολύτως πρόβλημα διότι άνθρωποι ανοιχτοί και με ευρύτητα πνεύματος και σκέψης, όλο και κάτι θα μου μετέδιδαν, όλο και κάποιες αντιστάσεις θα είχα απέναντι στην στενομυαλιά και τον μικροαστισμό που μας κατατρέχει εδώ και δεκαετίες και απαιτεί να είμαστε σωστοί στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι.

 

Ένας σωστά μεγαλωμενος άνθρωπος, δεν εχει ψευτοδιλήμματα, κι αν σε κάποια ηλικία επηρεάστηκε, θα το ξεπεράσει με την αγάπη της οικογένειας του.

[MsquitoPrincess]

Herr Kandinksy my respect...

Tο post σου αντικατοπτρίζει ακριβώς τις σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το post της Biap.

Και ορκίζομαι ότι δεν σκέφτομαι μωρά όταν περιμένω το "γεγονός".

[BIAP]

Kandinsky

 

Κι εγω σιχτηρισα την στιγμη που μου ηρθε περιοδος, ακριβως λογω της ευθυνης που εμπεριεχει αυτη η πρωτη βιολογικη ωριμανση, και οσες γυναικες εχουν ενοχλησεις [προφανως πολλες απο οσες γνωριζεις εσυ], εχουν κι εναν παραπανω λογο να ενοχλουνται.

Η συνειδητοποιηση της γονιμοτητας, φερνει στο γυναικειο μυαλο την ιδεα της εγκυμοσυνης, του οτι το σωμα της καποια στιγμη θα φιλοξενησει και θα δημιουργησει εναν ανθρωπο μεσα του. Εχει την υπενθυμιση κατα κανονα σε μηνιαια βαση. Το αν ειναι ευχαριστο η οχι, εξαρταται απο το ατομο, την ηλικια και τη φαση που βρισκεται. Ροζ συννεφακια, εσυ θελεις να βλεπεις.

Ανεφερα το γεγονος ως καθοριστικο σημειο στη ζωη της γυναικας σχετικα με το μητρικο ενστικτο. Ειναι ενα ξεκινημα, το αν θα αναπτυχθει σε κατι ροζ η σε κατι απεχθες εξαρταται απο το συνολο της ζωης της στην πορεια. Το νοημα της γονιμοτητας το δινει η καθεμια οπως θελει. Το τι μπορει να σημαινει που ανεφερα, δεν δινει αυτοματως στιγμα ροζ, αυτο βλεπεις εσυ.

 

Για τα αγορακια αντιστοιχα, δεν ανεφερα πουθενα οτι δεν βιωνουν αλλαγες ορμονικες και διαθεσεις, ουτε πως δεν εχουν συναισθηση οτι το σπερμα τους τους καθιστα γονιμους. Το βιωνουν ομως διαφορετικα, εφοσον δεν θα φιλοξενησουν στο σωμα τους ενα αλλο σωμα.

 

Τα σχετικα με τον καταμερισμο εργασιων, δεν εχουν να κανουν μονον με το ενστικτο [γιατι και να μην πεις σε μια γυναικα πως να βαλει στο στηθος το παιδι, θα βρει τροπο να το κανει, εκει μιλαει το ενστικτο], αλλα οπως καλως το θετεις με τον τροπο που ανατρεφομαστε. Αν εχεις προβλημα με τον τροπο που σε μεγαλωσαν να εισαι ο στυλος και η γυναικα σου ευαισθητη, τα παραπονα στους δικους σου, δεν μεγαλωσαμε ολοι με τα ιδια προτυπα και παραδειγματα απο το σπιτι μας.

 

Το ζητημα ειναι οτι ενα παιδι, ανεξαρτητα απο τον τροπο που εμαθαν η ακομη και προγραμματιστηκαν οι γονεις του πως φερονται τα φυλα και ποιο οι ρολοι τους και πως μοιραζουν τις ευθυνες σε μια οικογενεια, εχει εξισου αναγκη τον πατερα του και τη μανα του. Αυτο ειναι για μενα η ουσια. Ανεξαρτητα απο ενστικτα, ανατροφες, χαρακτηρες, χρειαζεται το ιδιο και την μανα του και τον πατερα του.

Και ναι, μπορει ΑΝ χρειαστει να προσφερει μονο ο ενας η ακομη και ενας ξενος τα απαραιτητα, αλλα εφοσον διαλεγουμε, να διαλεγουμε να εχει και μανα και πατερα.

Να το δωσουμε σε δυο μπαμπαδες η σε δυο μαμαδες και να εχει ενα επιπλεον προβληματισμο και απορια να του εξηγηθει σε μια τρυφερη ηλικια που δεν θα επρεπε να ειναι σκεψη του και εννοια του, το βρισκω παρατολμο, αν οχι εμπρηστικο.

Κι εγω εχω γνωρισει ομοφυλοφιλους που σεβομαι, εκ των οποιων ο ενας ηταν εξαιρετικος καθηγητης και συναδελφος μου. Δεν ξερω αν θα τον ηθελα για πατερα μου, παρολο που τον σεβομαι οπως τον πατερα μου. Ειναι παρακινδυνευμενες τετοιου ειδους υποθεσεις, ειδικως οταν προερχονται απο ενηλικες με διαμορφωμενη ηδη την προσωπικοτητα τους απο αλλη οικογενεια.

Ειναι χαζουλικο να λες, μακαρι να ειχα αυτην την οικογενεια, ποτε δεν ξερεις πως θα ηταν για σενα, πως λειτουργουν μεσα στο σπιτι τους και πως θα σου φεροντουσαν αν ησουν παιδι τους.

 

p.s 1 Για περισσοτερες πληροφοριες σχετικα με ενστικτα, και ορμονικες αλλαγες και για τα δυο φυλα, παρακολουθησε το the human body ντοκυμαντερ του bbc.

p.s 2 MsquitoPrincess, δεν ειπα να σκεφτεις μωρα, οτι τα θελεις. Και το οτι δεν τα θελεις και χαιρεσαι που τελειται το γεγονος, ειναι μεσα στο πνευμα της υπενθυμισης του βιολογικου μας ρολογιου. Το σωμα σου, ανεξαρτητα απο το αν το θελεις η οχι προετοιμαζεται για πιθανη εγκυμοσυνη.

[MsquitoPrincess]

Εξελίσσεται σε ατέρμονο loop η ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα

Το θέμα είναι ότι δεν λέμε να υιοθετήσουν άπαντες οι ομοφυλόφιλοι παιδάκια,ούτε να "φάνε τη θέση" όλων των ετερoφυλόφιλων οι ομοφυλόφιλοι.

 

Λέμε ότι :

Κανείς δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο. Αυτό που λέγεται είναι ότι θα πρέπει να μην αποκλειστούν οι ομοφυλόφιλοι απο αυτή τη διαδικασία και να έχουν το δικαίωμα στην υιοθεσία. Νομιζω είναι πολύ απλή πρόταση.

[BIAP]

Περα απο το οτι προσωπικα το βρισκω αχρειαστο ρισκο για το παιδι, και πως χρειαζεται και μανα και πατερα, απο την στιγμη που εστω οτι θα υπαρχει προσφορα εκ μερους και των ομοφυλοφιλων, πιστευετε πραγματικα οτι δεν θα μπει το διλλημα σε ποιο απο τα δυο ζευγαρια θα δωθει ενα παιδι και βαση ποιων κριτηριων θα ειναι οι καταλληλοτεροι?

Η προταση διατυπωνεται απλα. Οι συνθηκες που δημιουργει δεν ειναι απλες.

Και δεν αναφερομαι αποκλειστικα στον οποιο ανταγωνισμο. Πανω απο ολα, το παιδι τι καταστασεις θα αντιμετωπισει. Και ας το κανουμε συγκεκριμενο στη χωρα μας.

[The_Judas]

και ο κανόνας είναι ότι οι μανάδες είναι πιο κοντά στα παιδιά από τους πατεράδες...

 

Τι παράδειγμα είναι αυτό βρε Kandisky; Βάζουμε στην ίδια θέση μια θεία που θα πάρει αγκαλιά ένα παιδάκι με την υποψήφια μητέρα που προσπαθεί χρόνια να κάνει το δικό της παιδί με τον σύντροφό της' date=' για βιολογικούς λόγους δε μπορεί και απευθύνεται σε ορφανοτροφείο για υιοθεσία;

 

αυτή η δεύτερη υποψήφια μάνα σαφώς και έχει ανεπτυγμένο (μη πω υπερανεπτυγμένο λόγο των προβλημάτων) το μητρικό ένστικτο και τη λαχτάρα να γίνει μητέρα

 

εν τέλει θεωρώ ότι κατά κανόνα η γυναίκα δένεται πιο πολύ με τα παιδιά της (βιολογικά ή μη)... είναι στη φύση της γυναίκας... [/quote']

 

 

Αυτό οφείλεται περισσότερο σε κοινωνικές συνθήκες παρά σε βιολογικές. Αν μια γυναίκα έχει ως ασχολία της τα οικιακά είναι προφανές ότι θα περνάει πιο πολλές ώρες με το παιδί σε αντίθεση με τον άντρα της που θα λείπει όλη μέρα από το σπίτι.

Επίσης υπάρχει και το πρότυπο που περνάει στις γυναίκες από την αντροκρατούμενη κοινωνία, που αναφέρει ότι ο μέγιστος σκοπός της γυναίκας στην ζωή είναι να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.