Vozvrashcheniye - Η επιστροφή

[Επισκέπτης]

Νομίζω ότι αυτή η ταινία δικαιούται το χώρο της για να την συζητήσουμε, μια που έχουμε (θέλω να ελπίζω) αρκετά να πούμε γύρω από αυτήν.

 

http://www.imdb.com/title/tt0376968/

 

Μια που ο Akujin την είδε πρόσφατα (κατι που μου έδωσε την αφορμή για να ανοίξω αυτό το θέμα) και την έχει πιο φρέσκια, θα αφήσω αυτόν να σχολιάσει πρώτος και σιγά σιγά θα θυμηθούμε και εμείς οι υπόλοιποι...

[Panathachamp]

Είχα κάνει μια μικρή κριτική όταν την είχα δει εδώ. Πανέμορφη ταινία.

[LL_NEO]

Ας αρχίσουμε απο το πως προφέρεται :razz:

[vsls]

Την ειχα δει πολυ νωρις χαρις στο θειο μου στη Μοσχα (ευτυχως χωρις τα προβληματα του DVD που αναφερονται στη κριτηκη) Ειχα σκοπο να αφησω πρωτα τον Akujin να ποσταρει αλλα τωρα εγινε το κακο

 

Η ταινια ειναι κατι παραπανω απο εκπληκτικη! Ο Zvyagintsev μοναδικα ακολουθει την τεχνικη των μεγαλων Ρωσων δημιουργων καταφερνοντας να σε καθηλωσει σε καθε πλανο του...

Το οτι η ταινια ειναι βασισμενη σε 3 χαρακτηρες (2 απο τους οποιους ανηλικους) σε εκπλησει ακομα περισσοτερο (θυμιζοντας, αριθμητικα μονο, το Stalker) Ο διευθυντης φωτογραφιας πρεπει να παρει οτι βραβειο υπαρχει!

Σεναριακα επισης κορυφαια καθως εναλλασει τους χαρακτηρες, τις σκεψεις. την αγωνια του θεατη... Οταν ο Tarkovsky συναντα τον Hitchcock ειχε γραψει ο Δανικας! Πραγματικα μια ταινια που μπορεις να την ξαναδεις ανα πασα στιγμη! Αλλα μιας κ ειμαστε μερικοι εδω που την ειδαμε ας ανοιξει η συζητηση!

 

LL_NEO προφερεται Возвращение !

[Επισκέπτης]

Άντε θα γράψω και εγώ, γιατί ο Akujin ή δεν έχει πάρει ακόμα χαμπάρι ή έχει δουλειές ή θέλει να μας εκπλήξει με την κριτική του και τέλος πάντων μπορεί να αργήσει.

 

Εγώ την ταινία την είδα δύο φορές στο σινεμά. Εννοείτε ότι εσείς που την έχετε δει σπίτι, έχετε χάσει ένα 30-40% της ταινίας (αν όχι παραπάνω). Και να μην ακούσω ότι βλέπατε σε dvd ή ότι φανταζόσασταν πως θα ήταν, γιατί τον ουρανό και την θάλασσα my dear friends, πρέπει να τα κοιτάς. Δεν μπορείς να τα φανταστείς.

 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ίσως ακολουθήσουν κάποια spoiler, νομίζω όμως ότι είναι ανευ σημασίας για μια τέτοια ταινία. Δε θα πω το τέλος βέβαια, αλλά κάποια πράγματα που, κατά τη γνώμη μου και να τα ξέρεις, δεν παίζει κανένα ρόλο σε μια τέτοια ταινία (δεν είναι μυστηρίου).

 

Την δεύτερη φορά που την είδα με συνεπήρε περισσότερο συναισθηματικά. Γιατί είχα απεγκλωβιστεί από κάποια συναισθήματα που είχα την πρώτη φορά, του τύπου "μα γιατί τους κάνει τέτοια πράγματα ο πατέρας τους;". Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω περισσότερο ότι ο πατέρας τους τα μεγαλώνει από ένστικτο. Όπως θα μεγάλωνε και μια αρκούδα το αρκουδάκι της για παράδειγμα, και έβρισκα νόημα σε ότι έκανε, ακόμα και αν ο ίδιος μου έδινε την αίσθηση ότι τα έκανε υποσυνείδητα (αυτό χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού). Για μένα αυτό ήταν κυρίως (λέμε τώρα "κυρίως" σε μια ταινία με τόσο βάθος). Αυτό το συναίσθημα δηλαδή μου έμεινε περισσότερο, ενός πατέρα που μεγαλώνει τα παιδιά του όπως καταλαβαίνει, χωρίς να έχει αλλοτριωθεί από τις θεωρίες που λένε "πώς και γιατί". Με το ένστικτο και χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνει.

 

Γενικά πιστεύω ότι οι άνθρωποι σήμερα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά την ύπαρξη μας, και αυτό μας εμποδίζει να ζήσουμε κάποια πράγματα (που εγώ τουλάχιστον τα θεωρώ σημαντικά). Ένα τέτοιο μύνημα ήταν που μου άρεσε και στο fight club και στο adaptation και σε πολλά πολλά άλλα έργα (με πρώτο και καλύτερο το φάουστ). Το θέμα βέβαια είναι πως δίνει κανείς ένα τέτοιο μύνημα. Για μένα ο καλύτερος τρόπος, είναι ακριβώς κολλώντας τον θεατή στον τοίχο. Όπως ακριβώς μου συνέβη και μένα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας ένιωθα συνεχώς "μα τι είναι αυτά που γίνονται" και όταν τελείωσε ένιωθα ότι όλα έγιναν όπως ακριβώς έπρεπε, γιατί ναι, αυτό είναι η ζωή τελικά.

 

Χαρακτηριστική σκηνή που μου έχει μείνει, είναι αυτή που τα παιδία ψάχνουν για σκουλήκια για ψάρεμα, και ανακαλύπτουν μια τρύπα που είχε σκάψει ο πατέρας τους, για άλλο λόγο όμως και όχι με πρόθεση να τα βοηθήσει.

 

Αυτά προς το παρόν όσον αφορά τα συναισθηματικά και τα νοήματα (εννοείτε ότι είναι προσωπικά ζητήματα, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να βγάλει τα ίδια συμπεράσματα από την ταινία).

 

Τώρα για τι άλλο να πρωτοπείς; Για τις ερμηνείες; Για τις εικόνες; Για τους συνειρμούς που κάνεις με αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων; Για την εξαιρετικά ταιριαστή μουσική που ανατριχιάζει και σε κάνει να μπαίνεις στην ταινία από τα πρώτα δευτερόλεπτα (χωρίς όμως να πρωταγωνιστήσει, όπως και πρέπει σύμφωνα με τον δάσκαλο Ταρκόφσκι); Για τις αναφορές σε βιβλικές ιστορίες; Για τους εκπληκτικούς συμβολισμούς, που λειτουργούν μια χαρά και υποσυνείδητα, χωρίς να χρειάζεται να τους αναλύσεις;

 

Τη δεύτερη φορά που είδα την ταινία, έριξα πολύ κλάμα πάντως στο τέλος. Είναι από αυτές τις ταινίες, που όσο καταλαβαίνεις τι γίνεται, τόσο πιο πολύ σε συγκινούν. Μ'όλα αυτά, μου φαίνεται ότι θα την ξαναδώ και 3η φορά μια από αυτές τις μέρες.

 

Πάρτε και έναν πίνακα ζωγραφικής, από τον οποίο είναι στημένη η σκηνή όπου τα παιδιά βλέπουν για πρώτη φορά τον πατέρα τους που κοιμάται (στον πίνακα είναι ο Χριστός).

[vsls]

Manuel μακαρι να μπορουσα να την εβλεπα σε κινηματογραφο...

Σαφως κ εχω χασει ενα μεγαλο ποσοστο απο την αισθηση της ταινιας... Αλλα τι να κανεις?

Περα απο την ενστικτωδη αντιδραση του πατερα βλεπουμε κ την αμεση αντιδραση των γιων. Αφ ενος ο μεγαλος υποτασσεται αμεσως χωρις ενδοιασμους σε αντιθεση με τον μικροτερο ο οποιος δε δεχεται το οτι συμβαινει! Μυστηριου σιγουρα δεν ειναι αλλα εχεις μονιμως την αγωνια ποιος ειναι αυτος ο ανδρας, που ελειπε, γιατι συμπεριφερεται ετσι, ειναι πατερας τους? Οποτε ως ενα μεγαλο βαθμο σε κραταει κ σε αυτο το επιπεδο! Ειναι σαφως το κορυφαιο "road movie" που εχω δει!

[theobabis]

Manuel,

ευτυχως δε μπορει να σε διαβασει ο mantegna

[vsls]

Οταν ειδα ποστ σου τρομαξα τι δουλεια εχεις εσυ σε αυτο το θεμα! Οταν διαβασα το περιεχομενο ηρεμησα...!

[Praetorian]

Όντως πρόκειται για πολύ καλή ταινία. Την είχα δει Σεπτέμβρη (αν θυμάμαι καλά) πριν δώσω ένα σχετικά δύσκολο μάθημα...άγρια ξημερώματα. Μιλάμε μου έφτιαξε την ψυχολογία. Η φωτογραφία και οι ερμηνείες (ειδικά απο τα παιδιά) είναι σε πολυ καλά επίπεδα. Ιδιαίτερα μου άρεσε η μουσική και οι τίτλοι τέλους με τις φωτογραφίες. Και το γεγονός ότι γενικά στην ταινία ξεκινούν "πιθανά νήματα πλοκής" και στο τέλος αποδεικνύεται ότι αλλού ήταν το νόημα (και το δίδαγμα) της υπόθεσης.

 

Ήταν η ταινία επίσης που με έκανε να εκτιμήσω το ρώσικο κινηματογράφο (που ψιλοαγνοούσα). Η επόμενη ωστόσο ταινία που είδα απο εκεί ήταν το ηλίθιο και απαίσιο Nochnoy Dozor...τυχερά είναι αυτα

[paschalia]

Επειδη ειχα κ εγω την απορια για το πως προφερεται , εβαλα τον Αποικο να το κοιταξει κ μου ειπε το εξης

 

Βοζβρασενιε

απλά το σ είναι περίεργο

είναι παχύ και οξύ

[Praetorian]

Και ενώ έβλεπα το ημίχρονο του Ολυμπιακού Vs Valencia, κάνω zapping και τσουπ να σου "η Επιστροφή" στην ET1!

 

Κρίμα, κορυφαία ταινία και τη βάλανε σε ώρα προβολής αγώνα Champions League...Ελπίζω να τη βλέπει/είδε κάποιος