Μουσουλμάνα υποψήφια για υπερνομαρχία!

[Lucifer]

Ωραία κριτήρια έχεις για το τι χαρακτηρίζει το μεγαλείο κάποιου ιταλέ.

[italos69]

Θα κλείσω τα μάτια μου πλήρης μετά από αυτό.

 

Τώρα θα τα κλείσεις; Κλειστά τα έχεις από χρόνια... και με παρωπίδες

[LL_NEO]

Χαλαρή κουβέντα για ό,τι δεν έχει θέση στα άλλα forum. Συζήτηση σε ΚΟΣΜΙΟ επίπεδο για όλα τα θέματα. Απαγορεύονται μόνο τα πολιτικά θέματα. Προσωπικές επιθέσεις και βρισιές θα οδηγούν στο κλείδωμα ή και στην διαγραφή του topic.

Θές να το βάλουμε στον γύψο;

Βάλτο στο γύψο. Βάλτου το όπου θες δε με ενδιαφέρει. Παραβιάζει κατάφορα τους κανόνες του Μπλα Μπλα και παράλληλα προσβάλει μεγάλη μερίδα των Ελλήνων και άρα και των χρηστών του forum ναι ή όχι? Ειλικρινά δεν έχω αρχίσει τα δικά μου ακόμα μόνο και μόνο επειδή θέλω να ψηφίσω στους επόμενους γύρους του Miss SCA

 

bandito όσον αφορά το Δήμου μπερδεύτηκες. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα. Αν εσείς τον γουστάρετε σας είναι αρκετή τιμωρία το γεγονός ότι τον διαβάζετε

[italos69]

Ωραία κριτήρια έχεις για το τι χαρακτηρίζει το μεγαλείο κάποιου ιταλέ.

 

Ενώ εσύ ποιά έχεις; Για πες μου κάτι από το μεγαλείο του κυρίου;

[Rising1980]

Το θέμα είναι ότι θα επιστρέψεις μετά τα (υποτιθέμενα) γεγονότα (έτσι και θα διεκδικήσεις την εξουσία πάλι! Και το δυστύχημα είναι ότι θα την πάρεις. Διότι ο Έλληνας ξεχνάει γρήγορα (τόπε κι ο Μητσοτάκης... μπρρρρρρ που τον θυμήθηκα αυτόν)

 

Φυσικά και ο Έλληνας ξεχνάει γρήγορα.

Να φανταστείς, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η χούντα προσέφερε έργο !!!

[Cromb]

Αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον η συζήτηση...

[Lucifer]

Μπα, αναδεύτηκε το φλυτζάνι και σκάνε κάθε είδους ανθρωπάρια τόσο υπερ της μιας πλευράς όσο και της άλλης. Η χρυσή εποχή της γνώσης και του επιχειρήματος παρήλθε σε αυτό το θρεντ.

 

Ιταλέ, άστο ρε, μ@λακία δικιά μου. Ξέχασα πως έχεις και εσύ Nobel όπως και αυτός. Sorry.

[italos69]

Φυσικά και ο Έλληνας ξεχνάει γρήγορα.

Να φανταστείς' date=' υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η χούντα προσέφερε έργο !!![/quote']

 

Δικαίωμα τους! Εγώ δεν το πιστεύω! Το αντίθετο μάλιστα. Ούτε και η μεταπολίτευση πρόσφερε έργο όμως...

[Kandinsky]

Απαιτώ να σβηστεί το συγκεκριμένο ποστ. [/;quote]

 

Φάλαγγα! Φάλαγγα! Στα κρατητήρια τον πούστη! Στην Κομαντατούρα! Στην Ασφάλεια!

 

Δηλαδή ρε όλοι οι μη Αριστεροί ήταν Γερμανοτσολιάδες; Ε βέβαια. Τέτοια καραγκιοζιλίκια λέτε προσπαθώντας να δικαιολογήσετε αίσχη όπως αυτά της Πηγάδας.

 

Είσαι λίγος' date=' μα πάρα πολύ λίγος φίλε μου για να μπορέσεις να μου πεις για την Πηγάδα.

 

Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

 

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

 

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

 

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

 

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

 

Η μάχη και η σφαγή

 

Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

 

*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

 

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

 

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

 

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

 

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

 

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

 

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

 

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

 

Εκεί πάνε και καταθέτουν στεφάνι οι Χρυσαυγίτες και οι λοιποί ακροδεξιοί αλήτες. Παιρνουν μαζι και τις φωτό των παπούδων τους, (χωρίς τις κουκούλες όμως) και νιώθουν ψυχική ανάταση.

 

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Είναι γνωστό άλλωστε το απόφθεγμα που ο τρισμέγιστος μαιτρ της προπαγάνδας Γκαίμπελς έκανε γνωστό (δεν το είπε αυτός πρώτος απ' όσο ξέρω) : "Λάσπη στη λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει".

 

ΥΓ

Μ' αυτά και μ' αυτά, ξεχάστηκα. Φυσικά και υπήρξαν δεξιοί που αντιστάθηκαν. Σε καμμία περίπτωση όμως οργανωμένα στο μέγεθος του ΕΑΜ ΕΛΑΣ που σήκωσε όλο το βάρος. Και φυσικά διαπεάχθησαν αγριότητες και απ' το ΕΑΜ ΕΛΑΣ που είχαν όμως σαν στόχο φασίστες και συνεργάτες τους. Επίσης, δεν υπονόμευσαν τη χώρα ώστε να συνεχίσει να βρίσκεται κάτω από ζυγό όπως τα άλλα "παιδιά", πατώντας πάνω στα πτώματα των συμπατριωτών τους. Τα βουνά τα πήραν για συγκεκριμένο λόγο.

[bandito]

Ειλικρινά δεν έχω αρχίσει τα δικά μου ακόμα μόνο και μόνο επειδή θέλω να ψηφίσω στους επόμενους γύρους του Miss SCA

 

Οhhhhhhh' date=' so scary....

 

bandito όσον αφορά το Δήμου μπερδεύτηκες. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα. Αν εσείς τον γουστάρετε σας είναι αρκετή τιμωρία το γεγονός ότι τον διαβάζετε

 

Ohhhhhh, such a genious you are, mister.

[italos69]

Μπα' date=' αναδεύτηκε το φλυτζάνι και σκάνε κάθε είδους ανθρωπάρια τόσο υπερ της μιας πλευράς όσο και της άλλης. Η χρυσή εποχή της γνώσης και του επιχειρήματος παρήλθε σε αυτό το θρεντ.

 

Ιταλέ, άστο ρε, μ@λακία δικιά μου. Ξέχασα πως έχεις και εσύ Nobel όπως και αυτός. Sorry.[/quote']

 

 

Nobel? Τι μου λες; Και πως δίνονται τα Nobel; Σε λίγο θα δώσουν Nobel ειρήνης στον Μπους...

[Rising1980]

Μα καλά, συγκρίνουμε χούντα με μεταπολίτευση;

Είμαστε σοβαροί;

[LL_NEO]

Ουστ ρε που θα μου κοτσάρεις την μαλακία του ΙΟΥ και νομίζεις ότι θα ξεφύγεις έτσι. Πάρτα στη μάπα:

 

Είναι Σεπτέμβριος του 1944

 

Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές αλλά και ανακούφιση διότι το τραγούδι της Ελευθερίας αρχίζει να ακούγεται, να ανεβαίνει και να κατακλύζει βουνά και κάμπους.

 

Ξαφνικά όμως παγώνουν τα χείλη, διότι ένας νέος εχθρός φαίνεται εις τον ορίζοντα για να δείξει οτι τα βάσανα δεν τελείωσαν ακόμη. Κι αυτή τη φορά ο εχθρός είναι "Έλληνες", ξενοκίνητοι, σταλμένοι και κατευθυνόμενοι από τον κόκκινο φασισμό, τον αδυσώπητο εχθρό του ωραίου, του υψηλού, του πνεύματος, της Ελλάδος, της Ελληνικής ψυχής. Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι κομμουνιστοσυμμορίται επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Εις τας 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών συντρίβεται η φρουρά της πόλεως, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείον εισβολής και τότε, μετά από αγωνία και απεγνωσμένας προσπαθείας αποφασίζεται η ηρωϊκή έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους προς Μελιγαλά, την σπουδαιοτέραν βάσιν αντιστάσεως των Εθνικοφρόνων εις όλην την Μεσσηνίαν.

 

Έτσι λοιπόν εις τας 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγξ αποτελούμενη από πολεμιστάς, αλλά και πολύν άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι ελασίται γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας και ρημάζοντας το κάθε τι. Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παληκάρια που αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά ολίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων, με επι κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή εις τους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

 

Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεσις κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του απο 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμήν εκείνη εις 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώται, πολεμούν νυχθημερόν σαν λιοντάρια.

 

Εις τας 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνισταί, περιτράνως, οτι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιωνίων αξιών, φθάνουν αλλαλάζοντας κοντά εις τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων, για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό.

 

Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει, καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίται κατορθώνουν και εισχωρούν εις τας γραμμάς των αμυνομένων.

 

12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944. Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέππας. Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος.

 

Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίαι εις το Νοσοκομείον με όλο το ιατρικόν προσωπικόν. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέσιν της βάζουν ένα κόκκινο πανί. Εις τας 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς εγλύτωσαν, οδηγούνται εις την Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν εις τα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.

 

Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τζουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την "πηγάδα" μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά εις τα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθησαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγήν των οικείων τους.

 

Η σελίς αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντοτε.

 

Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη εις αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του "Έλληνος" ψηλά, καθαρό, άσπιλλο. Και τέτοιοι είναι και οι 1500 ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά. Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους;

 

Αναμφισβήτως, ναι.

 

Επίλογος

 

Το επίσημον κράτος μέχρι και το 1974 τιμούσε και μετείχε εις το τελούμενον μνημόσυνον. Δυστυχώς μετά το 1974 το επίσημον κράτος απέχει και μάλιστα απαραδέκτως, από το να τιμά την μνήμην των αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων και ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας τας κρατικάς απαγορεύσεις και την απαράδεκτον κατάργησιν του Μνημοσύνου, αυθορμήτως και με ιδικήν των πρωτοβουλίαν προσέρχονται και τιμούν την μνήμην των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας.

 

Ο Μελιγαλάς δεν είναι εκδήλωσις μίσους αλλά εκδήλωσις Εθνικής Μνήμης, διότι έθνη τα οποία ξεχνούν την Ιστορίαν των είναι καταδικασμένα εις αφανισμόν.

 

Η Δημοκρατία για να ζήσει και να διαφυλαχθεί χρειάζεται απαραιτήτως την Εθνικήν της μνήμην.

 

 

Και ναι ξέρω ότι θα μου φέρεις και άλλα κείμενα. Και ξέρεις πολύ καλά ότι θα σου φέρω και εγώ και άλλα. Το θέμα είναι ένα. Είμαι απο τα μέρη εκείνα. Υπάρχουν "κύριε" θύματα που στην κατοχή έκρυβαν αντάρτες στα σπίτια τους και που τελικά βρέθηκαν σφαγμένοι. Οι ληστοσυμμορίτες βλέπεις, θέλοντας να δείξουν την αφοσίωση τους στο κόμμα (προσοχή εδώ: Στο κόμμα, όχι στην Πατρίδα της οποίας τη σημαία κατέβασαν να αναρτήσουν ένα κόκκινο πανί) έπρεπε να σκοτώσουν όσους περισσότερους μπορούσαν.

[italos69]

Μα καλά' date=' συγκρίνουμε χούντα με μεταπολίτευση;

Είμαστε σοβαροί;[/quote']

 

Σύγκριση σημαίνει ότι η χούντα έκανε το Α και η μεταπολίτευση το Β και το Α είναι καλύτερο από το Β ή το Β είναι καλύτερο από το Α. Είδες εγώ να λέω κάτι τέτοιο; Είπα ότι και οι δυο δεν έκαναν τίποτα. Και για να το επεκτείνω : Από τη χούντα δεν περιμέναμε να κάνει έργο! Το αντίθετο ίσως... Από τη μεταπολίτευση όμως περιμέναμε πολλά. ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑΜΕ! Ε;

[Lucifer]

Nobel? Τι μου λες; Και πως δίνονται τα Nobel; Σε λίγο θα δώσουν Nobel ειρήνης στον Μπους...

 

Έχεις δίκιο. Έχεις δίκιο. Ζητώ συγγνώμη. Πέφτω στα γόνατα.

Σταμάτα να ασχολείσαι με τα ψεύτικα Nobel, έχεις δίκιο.

Μην βγούμε και offtopic, ας μην το πάμε παραπέρα, σε παρακαλώ, είσαι 100% σωστός.