Παραψυχολογικά , μεταφυσικά κλπ [παράξενες ιστορίες]

[johnnyestia]

Να πώ και γώ μια δικιά μου ιστορία, που όταν έγινε είχα μείνει κάγκελο.

 

Πριν απο 3 χρόνια , τα είχα με μια κοπέλα της οποίας ένας πολύ στενός φίλος από την παιδική της ηλικία είχε πέσει σε κώμα. Θυμάμαι και ήταν χειμώνας, φλεβάρης μήνας. Η κοπέλα είχε ταραχτεί πολύ με το γεγονός, μιας και οι γιατροί του δίνανε ελάχιστες πιθανότητες να συνέλθει.Ένα πρωί λοιπόν, ξυπνάει και μου λέει πως είδε τον φίλο της στον ύπνο της, και της είπε "Έλα στις 28 Ιουνίου να με δείς που θα ξυπνήσω".Μιλάμε πως ήταν ακόμα Φλεβάρης.

 

Δεν έδωσα και πολύ σημασία, αλλά κράτησα την ημερομηνία στο μυαλό μου. Περιττό να πω πως ένιωσα, όταν ακριβώς στις 28 Ιουνίου έμαθα πως το παλικάρι συνήλθε από το κώμα.

[Arioch79]

Θα αναφέρω κι εγώ μια ιστορία που συνέβη σε φίλο, αλλά πρώτα πρέπει να διευκρινήσω δύο πράγματα:

-Δε μου έχει συμβεί ποτέ τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "παραφυσικό" ή "παραψυχολογικό".

-Ένα καλό που έμαθα στο πανεπιστήμιο είναι να μην απορρίπτω τίποτα και να αμφισβητώ τα πάντα.

Το περιστατικό συνέβη σε φίλο μου περίπου δύο χρόνια πριν. Το παιδί είναι φίλος μου και κολλητός του αδερφού μου. Το "μοιραίο" βράδυ έκαναν παρέα στο σπίτι του, το οποίο βρίσκεται στο χωριό της Αργολίδας από όπου καταγόμαστε και όπου παραθερίζουμε. Αφού έφυγε ο αδερφός μου, ο φίλος μου έκλεισε τα φώτα κι έπεσε να κοιμηθεί. Το επόμενο πρωί, διηγήθηκε τα εξής στον αδερφό μου.

Ενώ είχε ήδη ξαπλώσει στο κρεβάτι του και βρισκόταν σε αυτή τη κατάσταση "ύπνου-ξύπνιου", νοιώθει κάτι να του πιέζει το πρόσωπο. Αμέσως ανοίγει τα μάτια του και βλέπει μια μαύρη σιλουέτα με ανθρώπινο περίγραμμα να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι δίπλα του. Ζαλισμένος όπως ήταν, το πρώτο που του ήρθε να πει ήταν "Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις" (!). Το επόμενο δευτερόλεπτο που συνήλθε τελείως πετάχτηκε πάνω και άναψε τα φώτα. Στο κρεβάτι δεν υπήρχε τίποτα.

Ο φίλος μου είναι πολύ λογικός άνθρωπος, και το εκλογίκεψε αμέσως υποθέτοντας ότι πρέπει να ήταν ένα από αυτά τα όνειρα που βλέπει κάποιος όταν είναι σε αυτή τη κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και τα οποία τείνουν να είναι πολύ πιο έντονα και "ζωντανά" από τα συνηθισμένα όνειρα. Βέβαια εξακολουθούσε να είναι πολύ ταραγμένος και του πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρει να χαλαρώσει και να ξανακοιμηθεί.

Αφού ανέφερε αυτό το περιστατικό στον αδερφό μου, πήγαν στη διπλανή κωμόπολη (Κρανίδι), για να τσεκάρει αν έχει κανένα mail σε ένα internet cafe.

Εκεί είδε ότι είχε mail από μια κοπέλα ασιατικής καταγωγής με την οποία διατηρούσε σχέση όσο σπούδαζε στην Αγγλία. Στο mail, η κοπέλα του έλεγε ότι το προηγούμενο βράδυ είχε δει ένα απαίσιο και πολύ ζωντανό όνειρο, ότι είχε έρθει να κοιμηθεί στο κρεβάτι του και αυτός την είχε διώξει...

Περιττό να ειπωθεί ότι και ο φίλος μου και ο αδερφός μου μείνανε κόκκαλο.

Να σημειώσω ότι ο φίλος μου είναι πολύ σοβαρό άτομο και ποτέ δε θα σκεφτόταν να βγάλει από το κεφάλι του τέτοιου είδους ιστορία. Άσε που όταν διάβαζε το Mail ήταν μπροστά κι ο αδερφός μου. Όταν μου διηγήθηκε την ιστορία, του εξήγησα ότι μου θύμιζε πολύ το φαινόμενο της "αστρική προβολής" που πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν βιώσει. Ο ίδιος δεν το είχε ακούσει ποτέ.

[Cristina]

Arioch79, η διήγησή σου μου θύμισε τον μύθο της Μόρα.

 

Το παρακάτω κείμενο το είχα βρει πριν χρόνια σε κάποιο site και το «ανακάλυψα», προ καιρού, στο PC μου, σε έναν ξεχασμένο φάκελο...

 

 

 

 

Μόρα: Μύθος ή πραγματικότητα;

 

 

Η λέξη Μόρα είναι σλαβική «mora» και σημαίνει ερωμένη, πολύ πιστεύουν ότι η καταγωγή της είναι ελληνική και προέρχεται από την «Μορμώ» το θηλυκό μυθολογικό τέρας με το οποίο φόβιζαν τα παιδία οι αρχαίοι. Ούτος ή άλλως η Μόρα είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενούς μύθους του οποίου η ιστορία χάνεται στο βάθος των αιώνων. Παρόλα αυτά αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν πως η Μόρα δεν είναι μύθος παρά μια ζωντανή πραγματικότητα.

 

Μπαίνοντας στο θέμα, τι είναι τελικά η Μόρα (ή Μορούζι); Η Μόρα είναι ένα ανεξάρτητο πνεύμα. Σύμφωνα με τις περιγραφές είναι μία γυναίκα μαυροφορεμένη, η οποία εμφανίζεται στον ύπνο κάποιου συνήθως όταν κοιμάται ανάσκελα, του κρατάει τα χέρια και προσπαθεί να του πάρει την ανάσα.

 

Για την ακρίβεια, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι και ο πόνος στο στήθος σου όπου κάθεται, σου κόβει την ανάσα σε σημείο που αισθάνεσαι ότι αργοπεθαίνεις και όντως αργοπεθαίνεις, εκτός αν την νικήσεις. Αν την γλιτώσεις, για τις επόμενες περίπου 3 μέρες εξακολουθείς να αισθάνεσαι έναν αρκετά ενοχλητικό οξύ πόνο στο στήθος και δεν μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα. Από τα λεγόμενα ανθρώπων που έχουν σπάσει τα πλευρά τους, υποθέτω ότι το συναίσθημα είναι παρόμοιο.

 

Εμφανίζεται με πολλές μορφές η πιο συνηθισμένη είναι αυτή της άσχημης γριάς, αλλά πολύ είναι αυτοί που την έχουν δει σαν όμορφη κοπέλα ή ακόμα και με την μορφή φωτεινής σφαίρας ή μικροσκοπικού νάνου κ.α.

 

 

Η Μόρα φοράει ένα μαύρο σκουφάκι, ο μύθος λεει πως όποιος καταφέρει να της το πάρει θα έχει τρεις ευχές (κάτι παρόμοιο με τον μύθο των Νεράιδων), στην περίπτωση που η Μόρα καταφέρει να του το ξαναπάρει πίσω τότε αυτός πεθαίνει. Από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα μόνο ένας είχε καταφέρει να της πάρει το σκουφάκι, η ευχή του ήταν, η Μόρα να γίνει πραγματική γυναίκα. Έτσι κι έγινε, αυτός παντρεύτηκε αυτή την γυναίκα και έκανε παιδία μαζί της. Φρόντισε να κρύψει το σκουφάκι κάπου πολύ καλά. Ώσπου μια μέρα η Μόρα ξαναβρίσκει το σκουφάκι της και μετά εξαφανίστηκε πάλι.

 

Λίγα λόγια για τον μύθο. Μία εκδοχή είναι ότι η Μόρα είναι η Λίλιθ (Lilith) η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, ή μια από της τρεις κόρες της. Όπως αναφέρουν τα γνωστικά κείμενα και τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης η Λίλιθ αποχώρισε από τον Παράδεισο για δύο πιθανούς λόγους:

 

1. Ήταν εκείνη που μύησε τον Αδάμ (μετά από προτροπή του Σατανά) στην απόλαυση του σεξ. Ήταν δηλαδή εκείνη που του δίδαξε ότι το σεξ δεν είναι μόνο για αναπαραγωγή αλλά και για ευχαρίστηση και αυτό εξόργισε τον Θεό και την εξόρισε.

2. Ο Αδάμ προσπάθησε να βιάσει την Λίλιθ, κι εκείνη τρομαγμένη έφυγε από τονΠαράδεισο.

 

Προσωπικά υποστηρίζω περισσότερο την πρώτη εκδοχή, όπως και να έχει πάντως,η ιστορία συνεχίζεται ως εξής:

 

Ο Αδάμ, λυπήθηκε για την φυγή της Λίλιθ και ζήτησε από τον Θεό να του τηνφέρει πίσω. Εκείνος έστειλε τους 3 αγγέλους να την βρούν και να την φέρουν πίσω, όπου την βρήκαν κάπου στην Μεσοποταμία. Την παρακάλεσαν επανειλημμένα να επιστρέψει αλλά εκείνη αρνήθηκε. Τους είπε επίσης ότι για τους αιώνες των αιώνων, θα επισκέπτεται τα μικρά παιδιά στον ύπνο τους και θα τα πνίγει, για να εκδικηθεί. Οργισμένοι οι άγγελοι, την απείλησαν ότι θα ξεσηκώσουν την θάλασσα να την πνίξουν. Η Λίλιθ άρχισε να κλαίει και να τους παρακαλάει να την λυπηθούν. Όντως οι άγγελοι υπέκυψαν στα παρακάλια της και εκείνη για «ανταμοιβή» ορκίστηκε ότι δεν θα πειράζει τα παιδιά που θα έχουν τα ονόματα των 3 αυτών αγγέλων γραμμένα πάνω στην κούνια τους (εξ' ου και το χαρτί/περγαμηνή).

 

 

Τώρα, γιατί την άφησαν να φύγει παρόλο που δεν πήρε τον λόγο της πίσω (ότι δηλαδή θα εκδικηθεί), είναι ένα ερώτημα χωρίς απάντηση. Αλλά η Βίβλος βρίθει από τέτοια ερωτήματα έτσι κι αλλιώς. Για να ολοκληρώσω την ιστορία, στην συνέχεια λέγεται ότι ο Σατανάς την έκανε γυναίκα του και αρχόντισσα όλων των σκοτεινών υπάρξεων. Λέγεται επίσης ότι η Λίλιθ είναι και το πρώτο Βαμπίρ. Από τότε στοιχειώνει τα όνειρα των ανδρών και κάνει έρωτα μαζί τους, επιτίθεται στις έγκυες γυναίκες και τελικά τις σκοτώνει. Σύμφωνα με τα κείμενα εμφανίζεται και αυτή μαυροφορεμένη.

 

 

Μία πιο ορθολογική εξήγηση είναι πως η Μώρα είναι "ψυχικός βρικόλακας" δηλαδή μια σκεπτομορφή που δημιουργεί κάποιος και την στέλνει στον ύπνό κάποιου άλλου. Μία μορφή ενέργειας που προσπαθεί να πάρει την ενέργεια του θύματος (ή το αίμα του όπως γνωρίζουμε στις γνωστές ιστορίες με του βρικόλακες) και τελικά το θύμα πεθαίνει. Μία μορφή Voodoo ή κάτι τέτοιο.

 

 

Το να προστατευτεί κάποιος από την Μόρα είναι πολύ δύσκολο. Για προστασία υπάρχουν πολλά ξόρκια, αλλά λέγεται ότι το πιο αποτελεσματικό είναι να γράψεις σε ένα χαρτί τα ονόματα των τριών αγγέλων που έστειλε ο Θεός να την καταδιώξουν (την Λίλιθ) όταν έφυγε από τον Παράδεισο, ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμενγκελάφ. Τα ονόματά τους γράφονται κατά προτίμηση σε ενοχιανή ή αγγελικανή γραφή, με καθαγιασμένη πένα σε παρθένα περγαμηνή. Την περγαμηνή την βάζεις πάνω από το κρεβάτι. Υπάρχει και μία προσευχή που σε προστατεύει. Η προσευχή αυτή δεν έχει γραφτεί σε κανένα βιβλίο και η διάδοσή της γίνετε από στόμα σε στόμα εδώ και πολλούς αιώνες. Η προσευχή είναι η εξής:

 

Μόρα - Μόρα κακαβού

μέτρα τα'στρα του'ρανού,

την φακή του κιλού,

τα βότσαλα της θαλάσσης

και τις πέτρες της γης

και μετά έλα σε'μένα.

 

Tην προσευχή αυτή την λες τρεις φορές όταν πέσεις για ύπνο και ως που να τα μετρήσει όλα αυτά η Μόρα, εσύ έχεις ξυπνήσει.

 

 

Πάντως, άπαξ και σε επισκεφτεί, κανένα ξόρκι δεν πρόκειται να πιάσει. Το μόνο που θα σε σώσει είναι το θάρρος και το θράσος. Πρέπει να την κοιτάξεις ίσια στα μάτια και να της δείξεις ότι δεν την φοβάσαι.

 

Η Μόρα δεν εμφανίζεται μόνο μία φορά αλλά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ή ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή. Γνωρίζουμε ακόμα ότι το φαινόμενο αυτό είναι κληρονομικό και μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα της ίδια οικογένειας και στους απογόνους τους.

 

 

Μύθος ή πραγματικότητα; Κανείς δεν ξέρει. Εκατοντάδες άτομα τα οποία δεν σχετίζονται καθόλου με τον κόσμο του απόκρυφου έχουν αναφέρει παρόμοια περιστατικά σαν αυτό της Μόρα. Όνειρα γλυκά.

[Arioch79]

Έχω ακούσει κι εγώ το μύθο με το "σκουφάκι". Μου τον έχουν αναφέρει δύο άτομα άσχετα μεταξύ τους, και μάλιστα σαν "τοπικό μύθο" του τόπου καταγωγής τους. Μόνο που αντί για τη Μόρα ήταν κάποια νεράιδα και αντί για σκουφάκι ήταν μαντήλι.

Η ιστορία που ανέφερα μου κάνει πιο πολύ σε περίπτωση "αστρικής προβολής",(αν υποθέσουμε ότι ο φίλος μου δεν είδε την όλη φάση στον ύπνο του και ότι το Mail της φίλης του δεν ήταν απλά μια σύμπτωση), παρά για το γνωστό μύθο του Succubus που αναφέρεις.

Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι η ιστορία σου με "ταρακούνησε" λιγάκι, γιατί ένα παλικάρι που γνώρισα στο στρατό μου ανέφερε μια ιστορία που μου θύμισε πολύ αυτά που γράφεις για τη Μόρα. Μου είπε ότι ένα βράδυ κοιμόταν σε ένα δωμάτιο με άλλα άτομα. Ξαφνικά ένιωσε έντονη δύσπνοια. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ήταν τελείως παράλυτος, δε μπορούσε να κουνήσει ούτε το κεφάλι του. Μπορούσε μόνο να ανοίξει τα μάτια. Τότε είδε μια μαύρη μορφή δίπλα στο κρεβάτι. Τελικά σα να έχασε τις αισθήσεις του. Το επόμενο πρωί η όλη εμπειρία του φάνταζε πολύ ζωντανή για να ήταν όνειρο (παρ' ότι δεν είχε κάποιο σημάδι ούτε ένιωθε άσχημα), και μέχρι τότε που το συζητάγαμε πίστευε ότι κάτι το "περίεργο" είχε όντως συμβεί, παρ' ότι ήταν γενικά πολύ προσγειωμένο και "πεζό" άτομο. Όταν μου το είπε του ανέφερα το μύθο του Succubus, του θυλικού δαίμονα που επισκέπτεται τους άντρες στον ύπνο τους και τους κλέβει τη ζωτική ενέργεια. Ο δαίμονας αυτός πάντα παρουσιαζόταν πολύ... αισθησιακός. Πιθανόν ο μύθος της Μόρας που αναφέρεις να είναι η ελληνική εκδοχή του Succubus.

[kostelo]

[url']http://www.youtube.com/watch?v=4O90yvyTd5Y&NR[/url]

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Η μεγιστη ξεφτιλα του φιλου μας του τσαρλατανου-μαγου-και γω δε ξερω τι.:lol::lol:

[plato]

Παιδιά πιστεύετε στην έκτη αίσθηση;

Ναι! Μια φορα πηγα να περασω απο εναν διαδρομο που δεξια ειχε μια κλειστη πορτα και λεω: "δεν παω πιο κει μην ανοιξει κανενας λαλακας και μου κανει τη μαπα κρεας?''. Ε, με το που απομακρυνθηκα πεταχτηκε ο λαλακας σκαζοντας την πορτα στον τοιχο.

[andrip]

Ναι! Μια φορα πηγα να περασω απο εναν διαδρομο που δεξια ειχε μια κλειστη πορτα και λεω: "δεν παω πιο κει μην ανοιξει κανενας λαλακας και μου κανει τη μαπα κρεας?''. Ε, με το που απομακρυνθηκα πεταχτηκε ο λαλακας σκαζοντας την πορτα στον τοιχο.

[Arioch79]

Ναι! Μια φορα πηγα να περασω απο εναν διαδρομο που δεξια ειχε μια κλειστη πορτα και λεω: "δεν παω πιο κει μην ανοιξει κανενας λαλακας και μου κανει τη μαπα κρεας?''. Ε, με το που απομακρυνθηκα πεταχτηκε ο λαλακας σκαζοντας την πορτα στον τοιχο.

 

Αυτό δεν είναι έκτη αίσθηση, αυτό είναι αραχνοαίσθηση!

Εγώ πάντως πιστεύω. Πολλές φορές έχει τύχει να σκέφτομαι ένα τραγούδι και μετά να ακούω τον αδερφό μου που κάθεται δίπλα να το σφυρίζει. Ή το κλασσικό, που σκέπτεσαι τον άλλον και αυτός σε παίρνει τηλέφωνο. Αλλά μόνο με τον αδερφό μου το παθαίνω.

[johnnyestia]

Πολλές φορές έχει τύχει να σκέφτομαι ένα τραγούδι και μετά να ακούω τον αδερφό μου που κάθεται δίπλα να το σφυρίζει.

 

Και εγώ το παθαίνω αυτό συνέχεια, και με διαφορετικά άτομα μάλιστα. Μου θυμίζει και ένα παρόμοιο περιστατικό που είχε γίνει μια φορά παλιά:

 

Καθόμουνα σπίτι με μια φίλη μου και υπήρχε στο τραπέζι μια τράπουλα. Της είπα να δοκιμάσω να τραβίξω ένα χαρτί και με τηλεπάθεια αυτή να προσπαθήσει να μου πεί τι χαρτί τράβηξα. Αυτή συμφώνησε, οπότε τραβάω και εγώ το χαρτί και αρχίζουμε να κοιταζόμαστε σαν βόδια , προσπαθώντας να "εξωτερικεύσουμε" την σκέψη μας. Μετά από ένα 5λεπτο μου απαντάει, και φυσικά το πέτυχε.Εντάξει, είναι ένα 2% περίπου θα μου πείτε, αλλά η φάση είναι πως η φίλη μου τρόμαξε γιατί το φύλλο όντως της είχε καρφωθεί στο μυαλό και δεν απάντησε στην τύχη.

[kallair]

Πάρα πολύ ενδιαφέρον topic. Έχω και εγώ μερικές προσωπικές ή οικογενειακές ιστορίες περίεργες να διηγηθώ. Θα αρχίσω με την πιο απλή γιατί διάβασα κ τα 129 posts μονομιάς και έχω ψιλοανατριχιάσει με κάποιες ιστορίες.

 

Λοιπόν. Η πρώτη μου ιστορία αφορά το χωριό του πατέρα μου στα Κύθηρα. Ονομάζεται κάτω στραπόδι.

Στην περιοχή υπάρχει μια ρεματιά την οποία για να την περάσεις πρέπει να περάσεις από μια πέτρινη γέφυρα. Σε αυτή την γέφυρούλα γινόταν κ εξής παράξενο. όταν την περνούσες βράδυ πεζός, όταν κοίταζες πίσω, θα έβλεπες πολλές φορές έναν άσπρο σκύλο να σε ακολουθεί. Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι όταν ο σκύλος έφτανε στην μέση της γέφυρας, τον έβλεπες να ρίχνει ένα σάλτο κ να πηδάει στο κενό. Ο παππούς μου τον έβλεπε πολύ συχνά αυτόν τον σκύλο όπως τον είχε δει κ ο πατέρας μου.

 

Επειδή νοιώθω πολύ creepy τώρα δεν μπορώ να πω άλλες ιστορίες. Όταν νοιώσω καλύτερα κ φύγει η ανατριχίλα, έχω κ άλλες πιο "δυνατές" ιστορίες να πω. Μόνο που τις σκέφτομαι, ανατριχιάζω. Όλες αληθινές(σε συγγενικά πρόσωπα 1ου βαγμού κ σε μένα).

[Arioch79]

Εμένα αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι η βεβαιότητα με την οποία πιστεύουν οι μεγαλύτεροι σε ορισμένες παραφυσικές καταστάσεις.

Μια φορά ρώτησα τη γιαγιά μου αν ξέρει τι είναι οι βρυκόλακες και μου απάντησε

"Φυσικά, είναι οι πεθαμένοι που κυκλοφορούν τα βράδια και πίνουν το αίμα του κόσμου".

Εγώ έμεινα λαλάκας, όχι γιατί ήξερε, αλλά γιατί πίστευε ακράδαντα στην ύπαρξή τους! Ήταν γι' αυτή κάτι απόλυτα φυσικό. Άρχισε μάλιστα να μου λέει λόγους για τους οποίους κάποιος γίνεται βρυκόλακας, τρόπους να τους αποφύγεις κλπ.

Πάντως σχεδόν σε κάθε περιοχή της επαρχίας υπάρχουν τοπικοί μύθοι. Εμείς π.χ. στη περιοχή της Αργολίδας απ' όπου κατάγομαι, έχουμε τη Σπηλιά του Διαβόλου. Είναι μια σπηλιά όπου μερικές φορές όταν φυσάει δυνατά ο αέρας ακούγεται σαν ουρλιαχτά. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι μέσα κρύβεται ένας θησαυρός που μια μέρα, στη κατοχή, πήγαν κάτι γερμανοί να τον βρούνε αλλά τους έπιασε ο διάβολος και από τότε τους βασανίζει αιώνια. Τα ουρλιαχτά είναι δικά τους.

[Critter]

Αυτο που λετε με το τραγουδι ειναι πολυ κλασικο. Πολλες φορες μου εχει τυχει και μενα με διαφορα ατομα.

Εγω παθαινω και το αλλο. Μερικες φορες χτυπαει το κινητο και με το πρωτο κλασμα του χτυπου του ξερω ποιος ειναι. Η πλακα ειναι οτι οταν μου συμβαινει αυτο, δεν περιμενω τηλεφωνο απο αυτον που παιρνει, ουτε καρτερω να με παρει κτλ. Δλδ δεν ειναι θεμα ψυχολογιας αλλα αισθησης. Δυσκολο ειναι να μου τυχει με τους αριθμους του τζοκερ? (Κατσε μην γινει του lost ).

Επισης ενα αλλο που ειναι το απογειο της κωλοφαρδιας. Ημουνα σινεμα και μια κοπελα λεει σε μια αλλη "παρε τον κωστα τηλεφωνο"..."ποιο ειναι το νουμερο?" ρωταει η αλλη...και κανει η φιλη της "2104628" και πεταγομαι εγω και λεω "735" (τυχαια τα νουμερα)....Οποτε γυρναει η κοπελα που ελεγε το νουμερο με μια απιστευτη εκπληξη και μου λεει "που το ηξερες?"...Νομιζοντας οτι μου κανει πλακα της ειπα να παρει μπροστα μου και να δω το νουμερο. Οντως ο κωστας απαντησε απο την αλλη ακρη....αχαχαχαχαχαχα....

 

Το κορυφαιο μου συνεβει το Πασχα. Την μεγαλη εβδομαδα για την ακριβεια.

Στην Ιερα οδο ειχε τρελη κινηση εκεινες τις μερες και μια συναδελφος μου προτεινε εναν εναλλακτικο δρομο για να παω στη δουλεια. Έλα ομως που μου τον ειπε λαθος οποτε μπλεχτηκα μεταξυ λεωφορου αθηνων, λενορμαν, π.ραλλη, κηφισου και ιερας οδου. Εκανα τα απιστευτα λαθη και παντα επαιρνα τον λαθος δρομο (απο τοτε πηρα GPS ). Σε καποια φαση γυρναω προς τον ουρανο και ρωταω "μα γιατι μου το κανεις αυτο?". Ηταν μια αυτοματη αντιδραση μιας και ειμαι αθεος. Για την ακριβεια ουτε πιστευω ουτε απορριπτω τπτ. Η ωρα ειχε παει 10:30 και δεν ειχα φτασει ακομα στη δουλεια (9 επρεπε να ειμαι εκει). Λιγο πριν φτασω στη δουλεια (1km μακρια) και ενω ειχε μεινει μια ευθεια αποφασιζω να αφησω το αυτοκινητο και να παω με τα ποδια μιας και ειμουνα πεπεισμενος οτι ακομα και στην ευθεια μπορει να στριψω λαθος .Λιγο πριν φτασω στη δουλεια περναω απο μια αντιπροσωπεια αυτοκινητων οπου βλεπω εναν τυπο με φορμα εργατη ο οποιος ειχε κινητικα προβληματα. Στο ξεκαρφωτο μου κανει "Συγνωμη που σε ταλαιπωρησα"....Εγω σιγουρος οτι δεν ακουσα καλα του λεω "οριστε?" και μου λεει "Συγνωμη για την ταλαιπωρια"...Αυτοματα μεσα μου ενιωσα μια ευφορια η οποια ταυτοχρονα δεν με αφησε να μου γεννηθουν περισσοτερα ερωτηματα με αποτελεσμα να φυγω χωρις να τον ρωτησω τι εννουσε κτλ.

Ορισμενα πραγματα συμβαινουν τοσο συντονισμενα και οι πιθανοτητες ειναι τοσο απειροελαχιστες που σκαλωνεις αγρια.

 

Παντως γενικα ειμαι πεπεισμενος οτι ο ανθρωπος εχει απιστευτες δυναμεις μεσα του που στην συντριπτικη πλειοψηφια δεν τις ανακαλυπτει ποτε.

Πιστευω οτι ακομα και τις πιο σπανιες αρρωστιες μπορει να τις καταπολεμησει χωρις φαρμακα, οπως επισης μπορει καν να μην τις παθει.

Οπως θα εχει τυχει και σε πολλους, σε μια δυσκολη στιγμη που χρειαζεται μυικη δυναμη,ξαφνικα ντην αποκτουν και νιωθουν οτι μπορουν να μετακινησουν οτιδηποτε. Ειδικα οταν απειλειται η ζωη τους.

[plato]

Οπως θα εχει τυχει και σε πολλους, σε μια δυσκολη στιγμη που χρειαζεται μυικη δυναμη,ξαφνικα ντην αποκτουν και νιωθουν οτι μπορουν να μετακινησουν οτιδηποτε. Ειδικα οταν απειλειται η ζωη τους.

Αδρεναλινη μαστορα!!! Μαμεις και δερνεις οταν αρχιζει κι ανεβαινει η παραγωγη της! Σε ενεσιμη μορφη να δεις τι κανει... σωζει ζωες! Μη τα ριχνουμε ολα στο υπερπεραν

[kallair]

Τώρα που είναι μεσημέρι και ντάλα ο ήλιος ας πω κ μια δεύτερη ιστορία.

 

Ο νονός μου παλαιότερα ήταν ναυτικός. Μου είχε πει λοιπόν ότι κάποτε είχε πιάσει μια γκόμενα στην ινδία, τσιγγάνα. Αυτή πριν φύγει ο νονός μου από κει του έδωσε ένα μενταγιόν. Ήταν ένα ασημένιο με ένα δαίμονα(ή κάτι παρόμοιο) καθισμένο στην μέση πάνω σε ένα θρόνο κ τριγύρω του διάφορα άγρια ζώα σαν φίδια, λιοντάρια κ άλλα παρόμοια. Ο νονός μου είναι άθεος και έτσι δεν τον ένοιαξε να το φορέσει. Φεύγει λοιπόν το καράβι κ το βράδυ βλέπει το εξής πράγμα. καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι της καμπίνας του βλέπει να ξεπροβάλουν τεράστια νύχια κ να ανοίγουν την πόρτα σιγά σιγά. Μετά βλέπει μια δαιμονική μορφή, κατακόκκινη στο χρώμα με χαρακτηριστικά δαίμονα(κέρατα, νυχτεριδοειδές φτερά, κλπ) πηγαίνει πάνω από το κρεβάτι του και μπίγει τα νύχια του στο στήθος κ του το ανοίγει στα 2. εκείνη ακριβώς την στιγμή ξυπνάει κ συνηδητοποιεί ότι ήταν όνειρο(νόμιζε ότι ήταν ξύπνιος).

το σκηνικό επαναληφθηκε και για τα επόμενα 2 βράδια. το ίδιο ακριβώς όνειρο κ το ζούσε σαν να μην κοιμόταν αλλά ήταν ξύπνιος. Στην τρίτη φορά που το είδε, σηκώθηκε, πηγε στο κατάστρωμα κ πέταξε το μενταγιόν. Απο τότε δεν το ξανα είδε το όνειρο.

[MariaTs.]

Arioch79 & Cristina, περί της Μόρα, έχω να σας διηγηθώ το δικό μου πάθημα:

 

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη μαύρη μορφή που αναφέρει ο Arioch79 δεν 'εμφανίζεται' μόνο στους άνδρες. Μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές και ειλικρινά είναι πολύ άσχημη εμπειρία! Έχω προσέξει πως όταν είμαι πολύ αγχωμένη με κάποια κατάσταση ο ύπνος μου δεν θα είναι κι ο καλύτερος τουλάχιστον στην έναρξή του. Εκεί που είμαι λοιπόν μεταξύ ύπνου-ξύπνιου, σίγουρα μπορεί να βλέπω μια εικόνα' φίδια ή σκυλιά να με καταδιώκουν και όταν με στριμώχνουν να νοιώθω ένα τεράστιο βάρος επάνω στο σώμα μου, να μου κόβεται η ανάσα, να προσπαθώ να πιάσω το σταυρουδάκι μου που έχω πάντα στο λαιμό μου και να μην με αφήνει κι ακόμη να μην μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του 'πάτερ ημών'! Η προσπάθεια να απελευθερωθώ απ'το τεράστιο βάρος απ'το καταπλάκωμα είναι τεράστια. Πάντα επιμένω να θυμηθώ το 'πάτερ ημών' που λειτουργεί σαν καταλύτης, προκειμένου να σταματήσει ο εφιάλτης. Και πιστέψτε με, με το που θυμάμαι όλα τα λόγια και τα διαβάζω στο μυαλό μου, αυτό το βάρος χάνεται.Όταν τελικά τα καταφέρω νοιώθω την καρδιά μου να πάλλεται σαν τρελή κι όταν ξυπνάω πάντα κοιτώ το ρολόι. Ο χρονός είναι σαν έχει σταματήσει και η δική σου προσπάθεια μοιάζει ατελείωτη. Και τέλος όταν πάω να ελέγξω τον σφυγμό μου, διαπιστώνω πως είναι φυσιολογικός!