Γρίφοι

[washcloud]

...meanwhile, at Insomnia....

[meg]

Τελειοποιείται. Ετοιμαστείτε να λιώσετε.

 

Εχω καλέσει τοπογράφο αρχιτέκτονα και αρχαιολόγο για κατόψεις! περιμένουμε

[Sellers]

Μετά την παρουσίαση θα υπάρξει μπουφές με κρύα σάντουιτς και καφέ, καθώς και συζήτηση με τον συγγραφέα.

[washcloud]

Εχω καλέσει τοπογράφο αρχιτέκτονα και αρχαιολόγο για κατόψεις! περιμένουμε

 

...Απ' τα σεξουαλικόπτερα ποστς έβερ.

[Swimmer21]

Τελειοποιείται. Ετοιμαστείτε να λιώσετε.

 

Θα το εχουμε πριν τις 1:00?

 

Δεν θα μαρτυρατε τιποτα ομως στα αλλα μελη μεσω pm κλπ.. ουτε βοηθεια!

[Sellers]

Θα το εχουμε πριν τις 1:00?

 

Δεν θα μαρτυρατε τιποτα ομως στα αλλα μελη μεσω pm κλπ.. ουτε βοηθεια!

 

Ε τωρα, παιδιά είμαστε;

 

[salliara]

ΤΕΛΟΣ. Έρχεται.

[washcloud]

?

 

...έρχεται το τέλος;;;

 

 

[Sellers]

Φαντάζομαι τέτοιο σεντόνι που μπροστά του τα ποστ του γουος θα είναι σεμεδακια για την τηλεόραση.

[YiN]

Γρίφος:

 

Sellers says:

ρε ΜΑΛΑΚΑ θα γεννησω τα @@ μου με τον κωλογριφο. 100 ωρες γαμω

 

Πώς έμεινε έγκυος και ποιος είναι ο πατέρας;

[salliara]

sorry guys, τελικές διορθώσεις, ορθογραφικά και τα σχετικά.

 

Η νύχτα είναι μεγάλη.

[YiN]

[Lucifer]

Πρόλογος:

 

Όταν ο επιθεωρητής Σουγκλάκος έφτασε στην έπαυλη που είχε λάβει χώρα το έγκλημα, δε μπορούσε παρά να σταθεί για λίγο και να θαυμάσει την ομορφιά του τοπίου. Μια μεγάλη πέτρινη έπαυλη στη μέση ενός μικρού λευκοντυμένου οροπέδιου με θέα τα χιλιάδες μακρινά φωτάκια της μεγάλης πόλης. Ένα παχύ στρώμα χιονιού είχε καλύψει τον πελώριο κήπο και τα ψηλά έλατα καθρεφτίζονταν αχνά πάνω στις παγωμένες τεχνητές λιμνούλες που βρίσκονταν σε αυτόν.

 

"Ωραίο μέρος", σχολίασε ο νεαρός βοηθός του επιθεωρητή.

 

Ο Σουγκλάκος έγνεψε καταφατικά, ενώ περιεργαζόταν το ίδιο το σπίτι. Μια ολόμαυρη σκεπή που προφανώς φιλοξενούσε μια μεγάλη σοφίτα και κάτω από αυτήν, τα παράθυρα του πρώτου ορόφου με τα μικρά τους κεραμιδοσκέπαστα στέγαστρα. Η μεγάλη, διπλή πόρτα του ισογείου πρέπει να κόστιζε από μόνη της όσο 2 χρόνια μισθοδοσίας του επιθεωρητή. Τα βαριά ξύλινα δοκάρια διαγράφονταν ανάμεσα στις πέτρες με τις οποίες είχε χτιστεί το σπίτι, θυμίζοντας στον επιθεωρητή φωτογραφίες σαλέ από τις Άλπεις. Για μια στιγμή μόνο, ο επιθεωρητής αναρωτήθηκε γιατί όλα τα μυστηριώδη εγκλήματα λάμβαναν χώρα σε πολυτελείς επαύλεις, λες και η ζωή προσπαθούσε να μιμηθεί κάποιον κακογραμμένο αστυνομικό γρίφο. Μα το ξερό βήξιμο του νεαρού του βοηθού τον έβγαλε από τη ρέμβη του και ξεκίνησε να προχωρά προς το σπίτι.

 

Ισόγειο:

 

 

Όροφος:

 

 

Ι.

 

Σύμφωνα με τις πρώτες αναφορές, το θύμα ήταν ο κύριος Ιορδάνης Πολυφράγκογλου, πρώην μεγιστάνας της σταφίδας χωρίς ζάρες. Βρέθηκε νεκρός στην κρεβατοκάμαρά του, καθισμένος στην πολυθρόνα του, με μια μεγάλη πληγή στο λαιμό του, που είχε επιφέρει και τον θάνατό του. Δεν υπήρχε ίχνος παραβίασης της πόρτας του δωματίου και το παράθυρό του, που κοιτούσε από τον πρώτο όροφο στο ελατόδασος πέρα από τον κήπο, βρέθηκε ασφαλισμένο από μέσα. Το σύνεργο του φόνου ήταν άφαντο και κανένα αιχμηρό αντικείμενο δε βρέθηκε να λείπει από την κουζίνα, ή στην κατοχή των υπόλοιπων ενοίκων της έπαυλης.

 

Πέρα από το θύμα, στο σπίτι έμεναν 5 ακόμη άτομα, όλα του στενού κύκλου του εκλιπόντος, καθώς και ο επιστάτης, η καμαριέρα και η οικονόμος. Τα άλλα 5 άτομα ήταν τα εξής:

 

1) Βασίλης Βρωμομέταλου: Ο ανιψιός του θύματος.

2) Χριστίνα Πεσκαντρίτσα: Η αδερφή του θύματος.

3) Χριστόφορος Κολομβίνης: Ο αδερφικός φίλος του θύματος.

4) Ρίχαρντ Τσιμεντόβεν: Ο παλαιότερος συνεργάτης και συνάδελφος του θύματος.

5) Ιερώνυμος Ζανούσσης: Ο δικηγόρος του θύματος.

 

 

Ο επιθεωρητής διάβασε τα ονόματα στη λίστα και γύρισε στον βοηθό του.

 

-Τι ξέρουμε γι' αυτούς;

-Κανείς τους δεν έχει μητρώο, όλοι σχετικά ευκατάστατοι, ήσυχοι άνθρωποι, κανένα διαβόητο σκάνδαλο ή κάτι σχετικό.

-Κίνητρο;

-Όλοι είχαν τις διαφορές τους με τον εκλιπόντα. Ζητήματα κληρονομιάς, περιουσιακά, επαγγελματικά, όλο και κάτι. Αλλά αυτά απ' όσο γνωρίζω είναι ιστορίες που ξεκινάνε χρόνια πίσω, δεν ξέρω να είχε προκύψει κάποιο καινούριο ζήτημα.

 

Ο επιθεωρητής δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε στην τσέπη του δείχνοντας σκεπτικός, όπως πρέπει να κάνουν οι επιθεωρητές αν θέλουν να εμπνέεουν εμπιστοσύνη.

 

-Ας ξεκινήσουμε με το προσωπικό.

 

ΙΙ.

 

"Ο κύριος ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου!" κατέληξε η ηλικιωμένη οικονόμος και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος, σουφρώνοντας τα λεπτά της χείλη.

 

Ο επιθεωρητής την κοίταξε χαμογελώντας.

 

-Δεν είχατε ποτέ κανένα παράπονο;

-Κανένα! Ήταν ένας κύριος, ένας τζέντλεμαν της παλιάς εποχής, αξιοπρεπής και μετρημένος.

-Και ανύπαντρος...

-Ουδέποτε είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα! Ο κύριος ήταν πάντοτε υπεράνω των πειρασμών της σάρκας. Γι' αυτό και η σάρκα του τον πρόδωσε...

-Τι εννοείτε "η σάρκα του τον πρόδωσε";

-Δε μπορώ να πω τίποτα με σιγουριά.

-Υποψιάζεστε κάποιον; Μιλήστε.

 

Η οικονόμος, κοίταξε συνωμοτικά γύρω της, και σκύβοντας ελαφρά προς τον επιθεωρητή, ψιθύρισε:

 

-Υπάρχει μια παροιμία που λέει "κράτα τους φίλους σου κοντά, μα τους εχθρούς σου ακόμα κοντύτερα"!

-Και ποιος ήταν ο εχθρός; Μιλήστε λοιπόν, δεν είναι παιχνίδι γρίφων αυτή η ιστορία.

-Ξέρετε κύριε επιθεωρητά, υπάρχουν τριών ειδών γυναίκες. Οι αμαρτωλές, οι καθώς πρέπει και αυτές που δε μπορούν να είναι τίποτε από τα δύο.

-Συνεχίστε.

-Για έναν αδερφό, είναι φοβερό να... μα όχι, δε μπορώ να πω τίποτε περισσότερο.

-Καλώς. Νομίζω εξάλλου πως είπατε ό,τι θέλατε να πείτε. Που είναι το δωμάτιο του θύματος;

-Στον πρώτο όροφο. Είναι η μεγαλύτερη κρεββατοκάμαρα, δίπλα στο σαλόνι.

 

Ο επιθεωρητής έμεινε σιωπηλός καθώς παρακολουθούσε την οικονόμο να απομακρύνεται αναστατωμένη προς την κουζίνα. Περπατώντας αργά προς την είσοδο, είδε τον επιστάτη να μπαίνει.

 

 

-Καλησπέρα σας!

-Καλησπέρα επιθεωρητά. Άσχημη ιστορία, έτσι;

-Ο φόνος πάντα είναι άσχημη ιστορία αγαπητέ μου.

-Και ακόμα χειρότερος αν η μαχαιριά δόθηκε πισώπλατα.

-Το όπλο του φόνου δεν έχει βρεθεί ακόμα...

-Μιλάω μεταφορικά. Η προδοσία κάνει το χτύπημα να πονά περισσότερο.

-Η προδοσία, λέτε; Για ποια προδοσία μιλάτε;

-Έχετε δίκιο, θα σας μιλήσω ευθέως. Είμαι σίγουρος πως ένοχος για το έγκλημα είναι ο κύριος Βρωμομέταλου.

-Ο ανιψιός του θύματος;

-Ναι, αυτό το υποκείμενο. Αυτός το έκανε, είμαι βέβαιος.

-Γιατί τον υποψιάζεστε;

-Γιατί η συμπεριφορά του έγινε ακόμα χειρότερη μετά από ένα συμβάν πριν μερικές μέρες.

-Μιλήστε μου γι' αυτό.

-Δεν ξέρω πολλά. Ξέρω μόνο πως ο κύριος κάλεσε στη βιβλιοθήκη τον δικηγόρο του, τον κύριο Ζανούση, αυτό το υποκείμενο τον ανιψιό του και την αδερφή του, την κυρία Πεσκαντρίτσα.

-Για ποιο θέμα;

-Δεν το γνωρίζω. Υποψιάζομαι για περιουσιακά θέματα, γιατί όταν η συνάντηση τελείωσε, ο Βρωμομέταλου είχε κάτι μούτρα ως το πάτωμα. Από τότε ήταν συνεχώς κακόκεφος και αγενής προς όλους, ειδικά προς τον κύριο.

-Οπότε υποψιάζεσαι πως τον σκότωσε από εκδίκηση για περιουσιακά;

-Τον έχω απόλυτα ικανό.

-Πότε είδατε για τελευταία τον κύριο Πολυφράγκογλου;

-Την προηγούμενη νύχτα, πριν τον βρει η καμαριέρα. Πέρασα από το δωμάτιό του για να τον ενημερώσω πως δεν πρόλαβα να καθαρίσω τη δεξιά μεριά του σπιτιού απ' τους πάγους και για να αλλάξω τις παγίδες στις εξόδους του εξαερισμού.

-Παγίδες;

-Έχουμε ένα πρόβλημα με τα ποντίκια, βρίσκουν ζέστη το χειμώνα στους αεραγωγούς και μαζεύονται. Η παγίδα στο δωμάτιο του κυρίου, όπως και σε άλλα δύο είχαν πιάσει ποντίκια. Για το ισόγειο δε το συζητάω καν...

-Καλά, να σε ρωτήσω, ήταν μόνος του όταν πήγες στο δωμάτιο;

-Ναι, ο μόνος άλλος άνθρωπος που συνάντησα ήταν η οικονόμος, συναντηθήκαμε στις σκάλες.

-Ευχαριστώ για τις πληροφορίες αγαπητέ μου.

-Στη διάθεσή σας για οτιδήποτε επιθεωρητά.

 

Ο επιθεωρητής ανέβηκε σκυθρωπός τις σκάλες που οδηγούσαν στον πάνω όροφο.

 

ΙΙΙ.

 

Μπροστά στην είσοδο του μπαλκονιού, στην άλλη άκρη του διαδρόμου, στεκόταν η καμαριέρα κοιτάζοντας έξω από το τζάμι.

 

-Καλησπέρα δεσποινίς.

-Καλησπέρα επιθεωρητά.

 

Του έτεινε το χέρι χαμογελώντας αμήχανα.

 

-Πρέπει να είστε αρκετά ταραγμένη φαντάζομαι.

-Τι τα θέλετε... Αυτοί οι πλούσιοι όλο ίντριγκες είναι...

-Δηλαδή δεν έχετε εκπλαγεί;

-Να σας πω, προ κάποιων ετών εργαζόμουν ως καμαριέρα για κάποιον κύριο Πέτρου, πολύ πλούσιο. Μια νύχτα βρέθηκε δολοφονημένος και όλοι υποψιάστηκαν εμένα. Ευτυχώς από μια λεπτομέρεια αποκαλύφθηκε πως ένοχος ήταν ο κηπουρός.

-Τι μου λέτε!

-Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν πίστεψαν ποτέ στην αθωότητά μου. Όπως καταλαβαίνετε, δυστυχώς δεν είμαι τελείως άπειρη σε τέτοια ζητήματα.

-Εσείς ήσασταν εκείνη που ανακάλυψε το πτώμα και τότε;

-Δυστυχώς ναι, τότε όπως και τώρα.

-Πότε είδατε για τελευταία φορά ζωντανό τον κύριο Πολυφράγκογλου;

-Την προηγούμενη νύχτα, πέρασα πριν κοιμηθώ για να δω αν χρειαζόταν κάτι.

-Παρατηρήσατε τίποτα περίεργο;

-Τίποτε απολύτως, φαινόταν χαρωπός και καλοδιάθετος. Ο κακομοίρης...

-Πείτε μου τι έγινε.

-Την προκαθορισμένη ώρα, όπως κάθε μέρα, χτύπησα την πόρτα του κυρίου Πολυφράγκογλου για να συμμαζέψω το δωμάτιο και για να τον ξυπνήσω φυσικά. Όταν μετά από επίμονες προσπάθειες δεν απάντησε, έβγαλα τα δεύτερα κλειδιά που έχω και...

-Έχετε δεύτερα κλειδιά;

-Μάλιστα, εγώ και η οικονόμος.

-Συνεχίστε.

-...αλλά η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη.

-Ήταν ασυνήθιστο αυτό;

-Όταν υπήρχε φιλοξενούμενος στο σπίτι, ο κύριος κλείδωνε πάντα την πόρτα για να κοιμηθεί, όποιος και αν ήταν αυτός που φιλοξενούσε.

-Φοβόταν;

-Αυτό υποθέτω, αν έλειπε από το δωμάτιο δεν κλείδωνε πάντα, αλλά αν κοιμόταν μέσα ενώ υπήρχε κόσμος σπίτι...

-Όταν ήταν μόνος του; Κλείδωνε;

-Ποτέ.

-Συνεχίστε.

-Άνοιξα λοιπόν διστακτικά την πόρτα και με την πρώτη ματιά, το βλέμμα μου έπεσε στο σώμα του κυρίου...

-Στην πολυθρόνα;

-Ναι, στην πολυθρόνα. Ήταν γυρισμένη προς την πλευρά της πόρτας και υπήρχε παντού τόσο αίμα...

-Υπήρχαν σημάδια πάλης;

-Όχι, τα πάντα ήταν τακτοποιημένα. Το κρεβάτι ήταν καλοστρωμένο και στο κομοδίνο υπήρχε ένα ποτήρι νερό για τη νύχτα. Μόνο το χαλί ήταν βρεγμένο γύρω από την πολυθρόνα, αλλά δεν υπήρχε τίποτε που να προδίδει πως έγινε κάποια πάλη.

-Ήταν καπνιστής ο κύριος Πολυφράγκογλου;

-Όχι, δεν κάπνιζε ποτέ του. Γιατί ρωτάτε;

-Σκέφτηκα κάτι, αλλά μάλλον δεν ισχύει. Ευχαριστώ πολύ. Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;

-Δε νομίζω επιθεωρητά. Αν θυμηθώ κάτι, θα σας το πω αμέσως.

-Εντάξει, ευχαριστώ.

 

ΙV.

 

-Η καμαριέρα το έκανε.

-Που το βασίζετε αυτό;

-Είναι ύποπτη. Όλο τον περιτριγύριζε τον αδερφό μου. Ήθελε να τον τυλίξει και όταν είδε ότι αυτός ήταν σωστός κύριος, τον σκότωσε από το μίσος της.

-Με τι τον σκότωσε;

-Δεν ξέρω. Με κάποιο μαχαίρι. Ξέρετε ότι έχει αντικλείδια; Είμαι σίγουρη ότι σας το απέκρυψε.

-Αντιθέτως κυρία Πεσκαντρίτσα, ήταν από τα πρώτα πράγματα που μου είπε.

-Το έκανε για να εφησυχαστείτε. Αυτή το έκανε, ξέρω εγώ τι λέω.

-Πείτε μου, κυρία Πεσκαντρίτσα, τι θέμα είχε η συνάντησή σας με τον εκλιπόντα αδερφό σας, τον ανιψιό του και τον δικηγόρο σας;

-Κατ' αρχήν, ο κύριος Βρωμομέταλου δεν ήταν ποτέ ανιψιός του αδερφού μου.

-Δεν ήταν;

-Όχι. Είναι απλώς ο γιος του ετεροθαλή αδερφού μας.

-Και δε τον κάνει αυτό ανιψιό σας;

-Όπως το αίμα δε γίνεται νερό, έτσι και το νερό δε γίνεται αίμα.

-Ποιο ήταν το θέμα της συνάντησης όμως;

-Κληρονομικές υποθέσεις. Τίποτα το αξιοσημείωτο.

-Τι είδους υποθέσεις;

-Τυπικές διαδικασίες πραγμάτων που είχαν δρομολογηθεί καιρό πριν. Διάφορες μεταβιβάσεις ακινήτων και τα σχετικά.

-Περιελάμβαναν οι μεταβιβάσεις και αυτό το σπίτι στο οποίο βρισκόμαστε;

-Ναι.

-Και; Σε ποιον το μεταβίβασε;

-Θα το μεταβίβαζε σε μένα.

-Αλλά;

-Αλλά δεν πρόλαβε κύριε επιθεωρητά.

-Δε φαίνεστε ιδιαίτερα ταραγμένη.

-Δε φαίνομαι γιατί δεν είμαι. Ποτέ δε μου άρεσε αυτό το σπίτι, δεν έχασα και τίποτα.

-Αναφερόμουν στον αδερφό σας.

-Μια κυρία δεν επιτρέπεται να δείχνει τα συναισθήματά της άκριτα και δημόσια.

 

Η κυρία Πεσκαντρίτσα χάιδεψε τα μαλλιά της με μια κίνηση που υποδήλωνε πως είχε θιχτεί η αξιοπρέπειά της.

 

-Έχετε ένα σημάδι στον καρπό σας;

-Ορίστε; Α ναι, προσπάθησα να σκαλίσω το τζάκι τις προάλλες και κάηκα στα πυρότουβλα.

-Περαστικά σας.

-Ευχαριστώ πολύ. Αυτά παθαίνεις αν ανακατεύεσαι με δουλειές που δεν ξέρεις.

-Μια τελευταία ερώτηση κυρία Πεσκαντρίτσα: ποια είναι η γνώμη σας για τον ανιψ... τον κύριο Βρωμομέταλου;

-Είναι ένας συμπαθής νέος με τις ιδιοτροπίες που φέρει η ηλικία του, τίποτα περισσότερο.

-Δεν έχετε κάτι αρνητικό να πείτε για αυτόν σε σχέση με το έγκλημα που έλαβε χώρα δηλαδή.

-Τίποτα απολύτως, το παιδί είναι σοκαρισμένο από το συμβάν. Δε θα τον υποψιαζόμουν ακόμα κι αν χθες τη νύχτα ήταν εδώ μόνο αυτός με τον αδερφό μου. Σας το ξαναλέω, η καμαριέρα είναι η φόνισσα.

 

V.

 

Ο επιθεωρητής βρήκε τον κύριο Βρωμομέταλο μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο να φτιάχνει ένα σάντουιτς σιγοτραγουδώντας μια μπαλάντα των Suffocation.

Απ' την τσέπη του προεξείχε μια παλιομοδίτικη ταμπακιέρα. Ο επιθεωρητής κατάφερε να διακρίνει τα γράμματα ΙΠ χαραγμένα στο μέταλλο.

 

-Καλησπέρα νεαρέ.

-Γεια σας επιθεωρητά.

-Μπορώ να σου κάνω μερικές ερωτήσεις;

-Αμέ, εννοείται. Τι θέλετε να σας πω;

-Υποψιάζεσαι κανέναν;

-Δεν έχω ιδέα. Ιδέα δεν έχω ποιος μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο και γιατί.

-Ο θείος σου ήταν πολύ πλούσιος.

-Και τι έχει να λέει; Ήταν και πολύ γενναιόδωρος. Προχθές μας είχε μαζέψει με την αδερφή του να μας ρωτήσει τι θέλαμε να μας μεταβιβάσει απ' την περιουσία του. Καταλαβαίνετε; Όχι να μας πει, να μας ρωτήσει! Ποιος παλιο... μπορεί να θέλει το κακό ενός τέτοιου ανθρώπου;

-Όμως η συνάντηση δεν πήγε καλά.

-Τι θέλετε να πείτε;

-Υπάρχουν μάρτυρες που σας έβλεπαν κακόκεφο και μουτρωμένο από εκείνη τη στιγμή και ύστερα.

-Υπερβολές τώρα...

-Τι σας χάλασε τη διάθεση;

 

Ο νεαρός έφαγε μια μπουκιά και μασουλούσε σκεπτικός. Κοίταξε τον επιθεωρητή σταθερά και του είπε:

 

-Η αδερφή του θείου μου. Αυτό το αρπακτικό ήταν που με έβγαλε απ' τα ρούχα μου.

-Γιατί έτσι;

-Γιατί, τι γιατί; Δεν καταλαβαίνετε; Ο θείος μου προσπαθούσε να είναι δίκαιος, να μοιράσει τα πράγματα βάσει του γούστου και της ιδιότητας του καθενός. Αλλά η αδερφή του θεωρούσε πως έπρεπε να συνδιαχειρίζεται εκείνη μαζί του ολόκληρη την περιουσία του.

-Πράγμα το οποίο έγινε;

-Δεν έγινε γιατί συνέβη ό,τι συνέβη, αλλά στο τέλος ο θείος μου είχε σχεδόν δεχτεί. Δεν είπε τίποτα, αλλά κατάλαβα ότι προκειμένου να δυσαρεστηθεί η αδερφή του, θα ενέδιδε.

-Και εσείς πως νοιώσατε;

-Δε θα σας το κρύψω, τη σιχαίνομαι. Τη σιχαίνομαι σα να ναι κάποιο έντομο.

-Πιστεύετε πως θα μπορούσε να είχε σκοτώσει τον θείο σας;

-Την έχω για τέτοιο άνθρωπο. Μα δε νομίζω πως το έκανε αυτή. Δεν είχε λόγο, όλα πήγαιναν όπως τα ήθελε. Ο θάνατός του μάλλον της χάλασε τα πλάνα.

-Και τα δικά σας; Τι τα έκανε;

 

Ο νεαρός κοίταξε τον επιθεωρητή παγωμένα.

 

-Έχω όλα όσα χρειάζομαι. Δε θα σκότωνα κάποιον που αποτελεί για μένα παράδειγμα προς μίμηση για ένα κωλόσπιτο ή πέντε κωλάμαξα.

 

Κοίταξε την τελευταία μπουκιά του σάντουιτς και συμπλήρωσε πριν τη βάλει στο στόμα του:

 

-Αλλά ευχαρίστως θα σκότωνα όποιον έκανε αυτό το πράγμα στο θείο μου.

 

VI.

 

-Ντεν μπορώ καταλάβω ποιος κάνει αυτό.

-Ηρεμήστε κύριε Τσιμεντόβεν.

-Πρέπει πιάσετε παλιάντρωπο. Todestrasse τέλει μόνο.

-Πείτε μου, πόσο καιρό γνωριζόσασταν με τον κύριο Πολυφράγκογλου;

-Πάντα ήξερα. Όλη μου ζωή.

-Από παιδάκια δηλαδή;

-Όκι, παιντάκι εγκώ ήταν Heidelberg. Πιο μετά.

-...Σχολείο;

-Πανεπιστήμιο.

-Μάλιστα.

-Αγκαπημένο φίλοι. Πολύ... Φίλοι...

 

Ο επιθεωρητής κοίταξε αμήχανος γύρω του, ενώ ο κύριος Τσιμεντόβεν φυσούσε τη μύτη του.

 

-Είχε εχθρούς ο κύριος Πολυφράγκογλου κύριε Τσιμεντόβεν;

-ΚΑΝΕΙΣ!

-Ούτε έναν;

-Φίλος μου ήταν WUNDERBAR. EIN PERFEKTER GENTLEMAN!

-Ηρεμήστε κύριε Τσιμεντόβεν! Είναι η δουλειά μου να τα ρωτάω αυτά τα πραγ-

-ES IST UNDENKBAR DASS JEMAND...

-ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΗΡΕΜΗΣΤΕ!

-Ναι... Ναι, ντίκιο έκει...

-Θέλετε λίγο νερό;

-Όκι, έκει καλύτερο...

 

Ο κύριος Τσιμεντόβεν έβγαλε ένα μικρό μεταλλικό φλασκί από την τσέπη της ρόμπας του και ήπιε μια γουλιά από κάτι που μύριζε σαν κοκτέηλ κηροζίνης με νέφτι.

Η παλάμη του κυρίου Τσιμεντόβεν φαινόταν ταλαιπωρημένη.

 

-Έχετε κάτι στο χέρι σας κύριε Τσιμεντόβεν...

-Πήγκε φτιάξει κιονάνθρωπο γκια αστείο. Αλλά χωρίς handsch... γκάντια.

 

Ο επιθεωρητής τον κοίταξε με μια δόση οίκτου.

 

-Είχατε πιει;

 

Ο κύριος Τσιμεντόβεν έκανε πως δεν άκουσε την ερώτηση.

 

-Υποψιάζεστε κανέναν τέλος πάντων κύριε Τσιμεντόβεν;

-Πεσκαντρίτσεν.

-Την αδερφή του;

-Για, αυτή.

-Γιατί έτσι;

-Ήτελε πάντα όλα. Περίμενε πετάνει γκια να πάρει πάντα. Όσα κάναμε zusammen κρόνια τώρα.

-Λεφτά;

-Λεφτά, επικειρήσεις, όλα. Αουτοκγατορία.

-Θα τα έπαιρνε όντως αν πέταιν... αν πέθαινε; Περνάνε πράγματι σε αυτήν τώρα;

-ΧΑ! Νομίζει! Dirne. Εγκώ κανόνισα με Ζανούση. Έκει εξουσιοντότηση εγκώ, συνεργκάτης. Δεκάγα δε θα πάρει.

-Αλλάξατε τους όρους κληρονομιάς με τον δικηγόρο του νεκρού;!

-Wie..? Νάην, όκι κληρονομιά! Εταιρεία! Κληρονομιά ντεν ξέρω τι έκει γκίνει κάνει. Αυτά που είχα εγκώ με φίλο μου όμως, καμία schwanz-

-Εντάξει κύριε Τσιμεντόβεν, αρκεί. Κατάλαβα.

-Θα την πιάσετε τώρα;

-Χωρίς αποδείξεις;

-Ναι, αποντείξεις. Πρέπει και αυτό.

-Αν θυμηθείτε τίποτα...

-Τα σας μιλήσω. Ξέρω. Εγκώ βοηθήσω πιάσετε dirne.

-...Ευχαριστώ κύριε Τσιμεντόβεν.

 

VII.

 

-Κύριε επιθεωρητά, με ψάχνατε;

-Μάλιστα κύριε Κολομβίνη. Ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις. Που βρισκόσασταν;

-Έκανα βόλτα στον κήπο, να ηρεμήσουν τα νεύρα μου.

-Πρέπει να έχει πολύ χιόνι έξω, τα παπούτσια σας δεν έχουν καθόλου χώμα.

-Πράγματι, το έχει στρώσει για τα καλά. Πείτε μου, πως μπορώ να βοηθήσω;

-Γνωριζόσασταν καιρό με τον κύριο Πολυφράγκογλου;

-Μάλιστα, από παιδάκια.

-Πότε τον είδατε τελευταία φορά ζωντανό;

-Πέρασα το βράδυ απ' το δωμάτιό του. Τα δωμάτιά μας είναι απέναντι, είχα αϋπνίες και σκέφτηκα μήπως είχε και αυτός διάθεση να κουβεντιάζαμε.

-Είχε;

-Έτσι είπε, αλλά εγώ είδα ότι νύσταζε. Έκατσα λίγα λεπτά και τον άφησα να ξεκουραστεί. Ήταν ικανός να ξενυχτήσει μέχρι να νυστάξω από την ευγένειά του.

-Είχε εχθρούς; Ξέρετε;

-Δε νομίζω πως υπήρχε άνθρωπος να τον αντιπαθήσει. Ήταν πάντα γενναιόδωρος, καλοπροαίρετος και έτοιμος να βοηθήσει, σε τέτοιο βαθμό που και ο χειρότερος απατεώνας να ήσουν, ντρεπόσουν να τον εκμεταλλευτείς.

-Κι όμως κάποιος τον σκότωσε.

-Και δε το χωράει ο νους μου.

-Δεν πάει το μυαλό σας πουθενά;

-Από τους δικούς του ανθρώπους, δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να κάνει τέτοιο πράγμα. Όπως σας είπα, είχε βοηθήσει τόσο πολύ τους πάντες γύρω του και ειδικά τους ανθρώπους του στενού του κύκλου.

-Τότε;

-Τότε... Ίσως κάποιος από το προσωπικό...

-Ποιος;

-Δεν έχω ιδέα... Δεν μπορώ να ξέρω...

-Κάτι έχετε στο μυαλό σας όμως.

-Να... Η οικονόμος...

-Η οικονόμος, τι; Απ' όσο ξέρω, είναι χρόνια στην υπηρεσία του κυρίου.

-Ναι, ακριβώς. Αυτό είναι το πρόβλημα...

-Δε σας καταλαβαίνω.

-Να, τις προάλλες, η οικονόμος βρήκε τον κύριο Ζανούση, τον δικηγόρο του Ιορδάνη στη βιβλιοθήκη. Ο κύριος Ζανούσης ήταν λίγο, πώς να το πω, είχε πιει λίγο παραπάνω. Η οικονόμος είχε τελειώσει και αυτή με τις δουλειές και πιάσανε κουβεντούλα.

-Είναι μεμπτό αυτό;

-Μα τι λέτε, τουναντίον. Το μεμπτό κατ' εμέ είναι ότι ο κύριος Ζανούσης, υπό την επήρρεια προφανώς του ποτού, άρχισε να μιλάει αόριστα για τη σύνταξη της διαθήκης του Ιορδάνη.

-Και;

-Και προφανώς η οικονόμος συμπέρανε πως αυτή δεν αναφερόταν, παρά την υπηρεσία χρόνων στο πλευρό του Ιορδάνη.

-Είναι αλήθεια αυτό;

-Δεν έχω ιδέα, δεν έχω δει τη διαθήκη. Από που κι ως που να τη δω;

-Και εσείς πως ξέρετε για το συμβάν ανάμεσα στον κύριο Ζανούση και την οικονόμο;

-Την άκουσε η καμαριέρα να βρίζει μονολογώντας. Τα δωμάτιά τους είναι δίπλα-δίπλα απ' όσο κατάλαβα, οπότε μπορούσε να ακούσει τι λέει.

-Και γιατί το είπε σε σας;

-Σκέφτηκε ότι ίσως εγώ, ως φίλος του Ιορδάνη θα μπορούσα να τον πείσω να συμπεριλάβει την οικονόμο στην διαθήκη του, αν βέβαια ήταν αλήθεια πως δεν το είχε ήδη κάνει.

-Γιατί να θέλει κάτι τέτοιο;

-Δεν ξέρω, φαντάζομαι τη λυπήθηκε. Η καμαριέρα είναι ορφανή και η οικονόμος μεγάλη γυναίκα... Είναι και γυναίκες, αντιλαμβάνεστε, μπορεί λόγω ευαισθησίας. Δεν είναι δα και άγνωστες, κάθε μέρα μαζί στο ίδιο σπίτι.

-Εσείς δε μοιράζεστε την ευαισθησία της όμως.

-Αν η οικονόμος είχε να κάνει με το θάνατο του φίλου μου, η μοναδική ευαισθησία που απομένει γι' αυτήν εκ μέρους μου, είναι να πω μια προσευχή γι' αυτήν την ώρα του απαγχονισμού της.

-Καταλαβαίνω την οργή σας κύριε Κολομβίνη...

 

Ο γκριζομάλλης άνδρας κοίταξε τον επιθεωρητή απορημένος.

 

-Οργή; Ποια οργή; Αναφέρομαι μόνο στη μεθοδολογία της δικαιοσύνης.

 

VIII.

 

-Αντιλαμβάνεστε φυσικά πως δε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν ευθέως.

-Αλλά υποψιάζεστε κάποιον;

-Ναι. Δεν έχω αποδείξεις και ως εκ τούτου δε μπορεί να υπάρξει επίσημη κατάθεση εκ μέρους μου, αλλά θεωρώ πως είναι σαφές ποιος διέπραξε το έγκλημα.

-Ποιος;

-Μα φυσικά ο κύριος Τσιμεντόβεν.

-Ο συνεργάτης του κυρίου Πολυφράγκογλου;

-Αυτός ακριβώς.

-Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;

-Μα γιατί άλλο, για να είναι πλέον ο μοναδικός κάτοχος της περιουσίας που έκαναν μαζί.

-Μα ακόμα και με αυτά που του αντιστοιχούσαν, μιλάμε για έναν πολύ πλούσιο άνθρωπο. Πλούσιο και ηλικιωμένο.

-Και έχει όρια η ανθρώπινη απληστία;

-Θέλω να ελπίζω πως...

-Ξέρετε πως άλλαξε τους όρους της κοινής τους περιουσίας, έτσι;

-Ναι, μου είπε πως το έκανε γιατί φοβόταν πως κάποιος θα προσπαθούσε να κάνει κακό στον κύριο Πολυφράγκογλου...

-Κι εμένα αυτό μου είπε. Αλλά φρόντισε να το μάθει κανείς ώστε να αποτρεπεί αυτός ο ασαφής κίνδυνος, άραγε;

-Θεωρείτε πως το έκανε με σκοπό...;

-Φυσικά. Ευτυχώς που ο κύριος Πολυφράγκογλου είχε τουλάχιστον την φρόνηση να θέσει τον όρο να διατηρήσω το ρόλο μου στη διαχείριση των πόρων της εταιρείας, ανεξαρτήτως ιδιοκτήτη.

-Και κάνατε πράγματη την αλλαγή των όρων που ζήτησε ο Τσιμεντόβεν;

-Φυσικά, δε μπορούσα να το αρνηθώ. Απ' τη στιγμή που ο κύριος Πολυφράγκογλου τον έχει εξουσιοδοτήσει, είμαι υποχρεωμένος να το κάνω.

-Νομίζω πως υπάρχουν πολύ μεγαλύτεροι ύποπτοι.

-Θα μου πείτε για τη διαθήκη, τις μεταβιβάσεις και τα συναφή τώρα.

-Δε θα έπρεπε;

-Ακούστε, δεν είμαι σε θέση να σας αποκαλύψω τίποτα περί της διαθήκης του συγχωρεμένου πριν τη στιγμή που έχει οριστεί σε αυτήν. Αλλά εμπιστευτικά, μεταξύ μας, σας εγγυώμαι πως όταν αυτή διαβαστεί, δε θα μείνει κανείς παραπονεμένος. Ο κύριος Πολυφράγκογλου ανέκαθεν υπήρξε γενναιόδωρος άνθρωπος και η διαθήκη του θα το επιβεβαιώσει.

-Θα συμφωνήσει και η οικονόμος σε αυτό;

-Ω, αναφέρεστε στη μικρή μου απερισκεψία. Μα ναι, η διαθήκη περιλαμβάνει και αυτήν.

-Τότε γιατί της δώσατε την αντίθετη εντύπωση;

-Γιατί επέμενε να μάθει τι της αντιστοιχούσε, νομίζοντας πως είμαι τόσο μεθυσμένος ώστε να αποκαλύψω κάτι τόσο προσωπικό του πελάτη μου.

-Ήταν λοιπόν μια πράξη εκδίκησης;

-Ας πούμε πως ήταν μια μικρή τιμωρία για να χώνει τη μύτη της σε υποθέσεις που δε θα έπρεπε.

-Και αν αυτό της έδωσε κίνητρο;

-Φρόντισα να της ξεκαθαρίσω πως αστειευόμουν την επόμενη κιόλας μέρα.

-Σας πίστεψε;

-Αν κρίνω από τη διάθεσή της, ναι. Της εξήγησα άλλωστε και το σκεπτικό του ψέμματός μου.

-Μάλιστα. Εσείς πότε είδατε για τελευταία φορά τον πελάτη σας ζωντανό;

-Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας. Βρεθήκαμε στη βιβλιοθήκη για κάποιες μικρο-αναθεωρήσεις σε κάποια έγγραφα.

-Παρατηρήσατε τίποτα περίεργο;

-Τίποτα απολύτως. Μου φάνηκε κάπως αφηρημένος, αλλά τίποτε περισσότερο.

-Μάλιστα. Να σας ρωτήσω, αυτό στο μανίκι σας τι είναι;

-Ποιο; Α, μελάνι. Θα έγειρα κατά λάθος το μελανοδοχείο πριν.

-Να το πάτε στην οικονόμο πριν στεγνώσει εντελώς. Καλή συνέχεια.

-Έχετε φτάσει σε κάποιο συμπέρασμα επιθεωρητά;

-Θα δούμε. Ευχαριστώ πολύ.

 

IX.

 

Το ίδιο βράδυ, ο επιθεωρητής κάλεσε τους 5 καλεσμένους και το προσωπικό στη βιβλιοθήκη. Στο πλευρό του στεκόταν ο βοηθός του.

 

Όλοι περίμεναν τον συνηθισμένο μακροσκελή λόγο που συναντά κανείς στα βιβλία μυστηρίου, όταν ο ερευνητής ξεδιπλώνει το νήμα του σκεπτικού του και καταλήγει σε ένα θριαμβευτικό "ο δολοφόνος είναι...".

 

Ο επιθεωρητής Σουγκλάκος όμως, δεν είχε τίποτα από την κλασσική δραματουργία μέσα του. Με έναν αμυδρό μορφασμό απογοήτευσης, κοίταξε ένα-ένα τα άτομα που καθόντουσαν στο δωμάτιο στα μάτια και είπε στεγνά και χωρίς συναίσθημα:

 

"Αστυνόμε, ετοίμασε τις χειροπέδες σε παρακαλώ."

 

-

[Swimmer21]

Ε...

 

εγω λεω να παω για υπνο..

[viper2005]

ο ορισμος της τσαγκαροδευτερας...