Προς το περιεχόμενο

World Cup 2006


4saken

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Δημοσ.
Πιστεύεις λοιπόν blueviper ότι η άποψη σου έχει διαμορφωθεί από τις συζητήσεις που κάνεις με τους φίλους σου. Αυτό είναι ΑΚΟΜΑ πιο αδύναμο επιχείρημα από αυτό που προσπαθούσα να αντικρούσω τόση ώρα. Αυτό της τηλεόρασης (και γενικά φυσικά των ΜΜΕ. Το αν διαβάζεις κάτι σε βιβλίο, δεν το κάνει πιο αληθινό από το να βγει και να το πει κάποιος σε μια εκπομπή, αν και σήμερα υπάρχει μια τέτοια αίσθηση, δυστυχώς)

 

Καληνύχτα κι έφεξε Manuel...αν αυτό συγκράτησες από όσα ανέφερα, τότε μιλάμε μάλλον για επιλεκτική εκτίμηση. Ίσως καλύτερα τελικά να το είχαμε ρίξει στον Ένγκελς και το διαλεκτικό υλισμό, μια και φαίνεται πως τα ποδοσφαιρικά μας δυσκολεύουν περισσότερο.

 

Μα είναι αυτονόητα ότι με τους φίλους σου θα συμφωνείς σε αυτά τα θέματα! Εγώ αν έβγαζα στατιστική από τους φίλους μου, θα είχαμε 7 φίλους της Ιταλίας και 1 (!!) φαν της βραζιλίας! Χωρίς να υπολογίσω τους φίλους των φίλων. Άρα να βγω και να πω ότι το αντικειμενικά σωστό και οι πραγματικότητες κτλ κτλ;

 

Και κάπου εδώ μπαίνει κι η Αλεξίου να μας μιλήσει για τους φίλους που διαλέγουμε και γι' αυτό δεν τους παιδεύουμε, και τείνω να πιστέψω πως ευτυχώς που δε σε έχω φίλο, γιατί θα μου είχε βγει το λάδι να συνεννοηθούμε. Πορτοκαλί θα έλεγα, πορτοκάλι θα μου απαντούσες στην προσπάθειά μας να καταλήξουμε τι χρώμα έχει ο πίνακας ψ.

 

Πάλι από το πουθενά προέκυψαν οι φίλοι ως αποφασιστικός παράγοντας...

 

Τέλος πάντων, κουράστηκα. Αν θέλετε να πιστεύετε ότι έχετε τις σούπερ αντικειμενικές απόψεις, μπορείτε να μείνετε στην κοσμάρα σας. Απλά αυτό το πατερναλιστικό στυλ μου την έχει δώσει στα νεύρα λίγο.

 

Άλλα λόγια να μισιόμαστε..."σούπερ αντικειμενικότητες" και ππρ μέντολες. Ποιος και πότε αλήθεια μίλησε για αυτές, μονάχα ο Θεός κι η ψυχή του Manuel γνωρίζει. Σε κάλεσα να μου βρεις μέσα στις δισεκατομμύρια σελίδες του διαδικτύου πηγές κι αναφορές που περιγράφουν το κατενάτσιο ως ένα ελκυστικό και θεαματικό στυλ παιχνιδιού για τον ρημαδοτρίτο παρατηρητή, αλλά, αλίμονο, σιγά και μη βρίσκαμε. Σου εξήγησα κι εγώ κι άλλοι γιατί ακριβώς αποδεχόμαστε το στυλ παιχνιδιού που επέδειξε η Ελλάδα το 2004 και γιατί μας ενοχλεί στην Ιταλία όπως τον παρουσίασε και στον τελικό και κάνουμε κωλοτούμα και μιλάμε για φίλους και για συμπεράσματα σημαντικά και σπουδαία.

 

ΥΓ. Τι μανία είναι αυτή που έχετε όλοι να μου λέτε συνέχεια "Μα φυσικά το θεαματικό ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο ενώ με το άλλο σε παίρνει ο ύπνος" ενώ σας έχω εξηγήσει τουλάχιστον 3 φορές μέχρι τώρα την άποψη μου για το συγκεκριμένο ζήτημα; Εκτός αν δεν απαντάτε σε μένα βέβαια, οπότε...

 

Δεν απαντάμε σε σένα...γιατί και όταν απαντάμε, οι αποκρίσεις που παίρνουμε είναι του τύπου "άλλα λέει η θεια μου κι άλλα ακούν τ΄αυτιά μου".

 

Α! Και ένα ακόμα στατιστικό! Εδώ μέσα λοιπόν blueviper (μάλλον για πρώτη φορά στην ζωή σου αν κρίνω από τα όσα λες) γνώρισες έναν φιλοΙταλό και μερικούς ακόμα. Ελπίζω να μας κρατήσεις στο μυαλό σου ότι υπάρχουμε και εμείς για την επόμενη φορά που θα βγάλεις στατιστική μελέτη από τους γνωστούς σου. My guess πάντως είναι ότι δεν θα το κάνεις. Για σένα φαντάζομαι απλά θα υπάρχουν και κάτι τρελοί εκεί στο φόρουμ που τους άρεσε η Ιταλία για κάποιον ύποπτο σκοτεινό λόγο που δεν μπορείς να αντιληφθείς.

 

Βρε δε πα να 'σαι και φιλοΚονγκολέζος...το ίδιο μου κάνει. Λες και το πρόβλημά μου είναι οι φίλοι σου. Εδώ καλά καλά δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πως δε μιλάμε για φιλοΙταλούς και εχθροΙταλούς...τι να εξηγούμε λοιπόν παραπάνω, από τη στιγμή που μετά από 100 post δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητή η βάση της διαφωνίας;

 

@EKTELESTES

 

Αφήστε τον ρε, μην ασχολείστε άλλο ^^

 

Γιατί καλέ; Δε δαγκώνω, μη φοβάσαι! :P

 

Και να με συμπαθάς που σε υποχρεώνω να διαβάζεις σεντόνια. Το χούι δεν κόβεται εύκολα.

  • Απαντ. 1,7k
  • Δημ.
  • Τελ. απάντηση
Δημοσ.
Ιταλία πήρε μουντιάλ χωρίς να παίξει καλή μπάλα???

 

Ιταλία παίζει ίδιο ποδόσφαιρο χρόνια πολλά τώρα. Ιταλία καταφέρει με αυτό ανεβαίνει ψηλά σε διοργανώσεις. Ιταλία δεν παίζει σύμφωνα με δυνατότητες παικτών της που μπορούν προσφέρουν και θέαμα. Άλλη μία φορά. Ιταλία δεν παιζει σύμφωνα με δυνατότητες παικτών της που μπορούν προσφέρουν και θέαμα.

 

Μήπως Ιταλία ήταν μοναδική ομάδα που έπαιξε γρήγορο ποδόσφαιρο???

 

Το αργό πιό είναι? Με αναπηρικά καροτσάκια? Μήπως Μουντιάλ έπαιξε και Αργεντινή? Μήπως έπαιξε και Γερμανία?

 

Kandinsky μήπως τα λέει λίγο παράξενα???:mrgreen: :mrgreen:

 

nontas μήπως βλέπει μόνο αγώνες Ιταλίας?

Δημοσ.
Ιταλία παίζει ίδιο ποδόσφαιρο χρόνια πολλά τώρα. Ιταλία καταφέρει με αυτό ανεβαίνει ψηλά σε διοργανώσεις. Ιταλία δεν παίζει σύμφωνα με δυνατότητες παικτών της που μπορούν προσφέρουν και θέαμα. Άλλη μία φορά. Ιταλία δεν παιζει σύμφωνα με δυνατότητες παικτών της που μπορούν προσφέρουν και θέαμα.

 

Ιταλια παιζει ιδιο ποδοσφαιρο και κερδιζει διαργανωσεις.

Ιταλια δεν φταιει αν αντιπαλοι (τοσα χρονια) δεν εχουν βρει τροπο αντιμετωπισουν.

Τελικος = φοβουνται και οι 2 μετοπισθεν.

Ιταλια 4, Βραζιλια 5.

Γαλλια?

 

(Ο Παπας ειναι Γερμανος αλλα ο θεος ειναι Ιταλος)

Δημοσ.

@blueviper : Παραθέτω το παρακάτω όπου διαψεύδεσαι πανηγυρικά μια και φαίνεται ξεκάθαρα ότι το κατενάτσιο αποτελεί το απαύγασμα της ομορφιάς που είναι η πεμπτουσία του αθλήματος (BHMA, άρθρο του '97 σχετικά με τον θάνατο του Χερέρα) :

 

Ο Χερέρα, γόνος ισπανών μεταναστών που κατοικούσαν στο Μαρόκο, γεννήθηκε το 1916 στο Μπουένος Αϊρες. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας υπήρξε ένας μέτριος αμυντικός. Στη συνέχεια όμως έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές όλων των εποχών. Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε ουσιαστικά από την ισπανική Βαγιαδολίδ. Το όνομά του όμως έγινε γνωστό στον ευρωπαϊκό χώρο από τη θητεία του στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία έφτασε στην κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλλων Ισπανίας. Επειτα πέρασε για δύο χρόνια από την Μπαρτσελόνα προτού κάνει το 1960 το μεγάλο βήμα αναλαμβάνοντας προπονητής της ιταλικής Ιντερ.

 

Ο τότε πρόεδρος της Ιντερ Αντζελο Μοράτι πήρε τον Χερέρα στο Μιλάνο για να ξεφύγει η ομάδα του από τη μετριότητα των τελευταίων χρόνων της δεκαετίας του 1950. Ο «μάγος» δημιούργησε σταδιακά μια ομάδα η οποία για μία δεκαετία έλαμψε στο παγκόσμιο στερέωμα. Πολλά μεγάλα ονόματα του αθλήματος πέρασαν από τη μεγάλη Ιντερ: Ματσόλα, Φακέτι, Κόρσο, Σουάρεθ, Ζαΐρ. Οι τίτλοι που κατέκτησε μιλούν από μόνοι τους: τρία πρωταθλήματα Ιταλίας (1963, 1965, 1966), δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1964, 1965) και δύο διηπειρωτικά Κύπελλα (1964, 1965).

 

Ο τρόπος ωστόσο που η Ιντερ έφθασε στις επιτυχίες αποτέλεσε το κυριότερο σημείο τής εναντίον του κριτικής. Η μεγαλύτερη συμβολή του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι η επιστημονική ανάπτυξη της αμυντικής τακτικής, η οποία έγινε διεθνώς γνωστή ως «κατενάτσιο». Ο όρος αυτός δεν ανήκει στον ισπανοαργεντινό προπονητή, ο οποίος προτιμούσε τον όρο «μπετόν», αλλά στον Αυστριακό Καρλ Ράπαν. Κάθε φορά πάντως που του ανέφεραν το όνομα του διάσημου συναδέλφου του, ο Χερέρα τόνιζε ότι ο ίδιος είχε ανακαλύψει τη συγκεκριμένη τακτική.

 

Ο Χερέρα επέλεξε αρχικά την επιθετική τακτική. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι η ομάδα του δεν μπορούσε να πάρει τα αποτελέσματα που ήθελε. Αποφάσισε λοιπόν να ρίξει το βάρος του στην άμυνα. Προώθησε μια συντηρητική τακτική με πολλά προσωπικά μαρκαρίσματα, με στόχο να περιορίσει τη δράση των αντίπαλων επιθετικών. Το «πρέσινγκ», συνήθης τακτική του σημερινού ποδοσφαίρου, ήταν η βάση της φιλοσοφίας του. Η ομάδα παρατασσόταν σε σχήμα W και οι παίκτες λειτουργούσαν ως «σύρτης», κινούμενοι παράλληλα για την κάλυψη των κενών χώρων. Ακόμη και οι παίκτες της μεσαίας γραμμής έπρεπε να βοηθούν στην άμυνα. Ωστόσο, η μεγάλη καινοτομία του ήταν η υιοθέτηση της θέσης του λίμπερο. Ο λίμπερο ήταν ο ελεύθερος παίκτης της άμυνας. Κινούνταν παράλληλα πίσω από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς και βοηθούσε στην κάλυψη των κενών που δημιουργούνταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στη μεγάλη Ιντερ ο Πίκι ήταν ο ποδοσφαιριστής που είχε αναλάβει τον νευραλγικό αυτόν ρόλο βοηθώντας τους Γκουαρνέρι και Μπούρνιτς.

 

Ο στόχος του Χερέρα ήταν να ανοιχτεί η αντίπαλη ομάδα. Οταν συνέβαινε αυτό έμπαινε σε εφαρμογή το σύστημα των γρήγορων αντεπιθέσεων. Ο παίκτης - κλειδί στην Ιντερ ήταν ο Ισπανός Λουίς Σουάρεθ, τον οποίο ο Χερέρα πήρε μαζί του από την Μπαρτσελόνα. Ο Σουάρεθ ήταν ο επιτελικός μέσος που διέθετε την απαραίτητη τεχνική για να «βγάζει» μακρινές μπαλιές ακριβείας προς τους δύο επιθετικούς Κόρσο και Ζαΐρ. Τα τρία «πουλιά», όπως ονομάστηκαν οι τρεις αυτοί παίκτες, εκμεταλλεύονταν άριστα τον κενό χώρο φτάνοντας εύκολα στο γκολ. Ο Χερέρα υποστήριζε ότι το «κατενάτσιο» της Ιντερ είχε επιθετικούς προσανατολισμούς. Εφερνε μάλιστα ως παράδειγμα τα μεγάλα σκορ με τα οποία νικούσε η ομάδα του. Οι αντίπαλοι πάντως τον κατηγορούσαν ότι με τον τρόπο που αγωνιζόταν η Ιντερ θυσίαζε το θέαμα στον βωμό της ουσίας και δεν εκμεταλλευόταν τις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών που διέθετε.

 

Μετά τη φυγή του από την Ιντερ το 1968, ο Χερέρα δεν μπόρεσε να κάνει μεγάλη καριέρα σε άλλο σύλλογο. Πήγε στη Ρόμα με την οποία κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο Ιταλίας το 1969, έπειτα στη Ρίμινι (ομάδα Β´ κατηγορίας της Ιταλίας) και έκλεισε την ποδοσφαιρική του διαδρομή στην Μπαρτσελόνα το 1981. Το όνομά του όμως έμεινε για πάντα συνδεδεμένο με τη μεγάλη Ιντερ της δεκαετίας του 1960. Η τακτική του διαπότισε όλο το ιταλικό ποδόσφαιρο που ταυτίστηκε με το κατενάτσιο και οι αδύναμες ομάδες κατέφυγαν σε αυτό για να αντιμετωπίσουν τις ισχυρότερες. Καμία ομάδα δεν κατάφερε όμως να αντιγράψει την αγωνιστική συμπεριφορά της Ιντερ του Χερέρα. Μετά από αυτόν «το καλούπι έσπασε».

 

Καλό είναι να μελετά κανείς την ιστορία blueviper και να μην κατηγορεί αδίκως ανθρώπους που τους αρέσει να βλέπουν τέτοιο υπερθέαμα διότι κατά βάθος, το κατενάτσιο είναι φύσει επιθετικό, για τον αντίπαλο όμως....:mrgreen: :mrgreen:

Δημοσ.
Ιταλια παιζει ιδιο ποδοσφαιρο και κερδιζει διαργανωσεις.

Ιταλια δεν φταιει αν αντιπαλοι (τοσα χρονια) δεν εχουν βρει τροπο αντιμετωπισουν.

 

Βεβαίως και δεν φταίει και μπράβο της. Δεν την κατηγόρησε κανείς γι' αυτό' date=' αυτό που λέμε είναι ότι δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το ποδόσφαιρο που έπαιξε σαν θελκτικό όπως πάνε οι συμπαθείς διάδοχοι του Χερέρα να μας πουν.

 

Τελικος = φοβουνται και οι 2 μετοπισθεν

 

Άσχετο σχόλιο.

 

Ιταλια 4, Βραζιλια 5.

Γαλλια?

 

Και τί με νοιάζει? Γάλλος είμαι? Ή αγαπητικός των ξένων οπως οι περισσότεροι εδώ μέσα που είναι πιό Αργεντίνοι απ' τους Αργεντίνους, πιό Βραζιλιάνοι απ' τους Βραζιλιάνους, πιό Γερμανοί απ' τους Γερμανούς, πιό Άγγλοι απ' τους Άγγλους, πιό Γάλλοι απ' τους Γάλλους και πιό Ιταλοί απ' τους Ιταλούς (κλπ) μια και προφανώς έχουν ψυχολογικά κενά που μόνο η επιτυχία άλλων μπορεί να τα γεμίσει?

 

(Ο Παπας ειναι Γερμανος αλλα ο θεος ειναι Ιταλος)

 

Ο Πάπας είναι παπάρας και ο Θεός είναι μόνο ο Γκάλης και ο Χατζηπαναγής.

 

edit : Σε γενικές γραμμές, το ρητό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" φέρνει τίτλους και επιτυχίες, αναμφισβήτητα. Ένα περιεργο πράγμα όμως, παρόλους τους τίτλους της, η Ίντερ ποτέ δεν θα έχει ίδια θέση στη συνειδηση του κόσμου με την Ρεάλ που πάντα έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο, ούτε με τις Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μίλαν, Άγιαξ, Λίβερπουλ. Ο κόσμος έχει αισθητήριο και ξέρει να εκτιμά αυτούς που έκαναν όλο τον κόσμο να χαίρεται βλέποντας το θέαμα και οχι μόνον τους οπαδούς της συγκεκριμένης ομάδας.

Δημοσ.

Σωστα ολα αυτα.

Δεν μπορω να καταλαβω ομως το μενος για το κατενατσιο (απο πολλους).

ΑΝ καποιος ειναι μαγκας, ας βγαλει τα καστανα.

Κοινως, με το κατενατσιο εχω τον ελεγχο του αγωνα.

 

Ο Παπας ειναι Γερμανος αλλα ο θεος ειναι Ιταλος (Πανο των Ιταλων, γουσταρω Ιταλικο χιουμορ και ειναι πανεξυπνος λαος και εγωισταροι)

Δημοσ.

Είναι το ίδιο "μένος" που είχε ο κόσμος και για τη Λιμόζ. Το ίδιο που κάνει τους θεατές σ΄ένα γήπεδο να σφυρίζουν ακόμα και την δική τους ομάδα όταν δεν παίζει μπάλα, το ίδιο που τους έκανε να κάνουν το ίδιο μέχρι λίγα χρόνια πριν, πριν καταργηθεί το δικαίωμα να γυρνάς τη μπάλα στον τερματοφύλακα και αυτός να μπορεί να την πιάσει, κάτι που ήταν εις βάρος του θεάματος.

 

Γιατί άραγε όλες οι αλλαγές που προσπαθούν να περάσουν οι αρχές σε όλα σχεδόν τα αθλήματα να γίνονται με γνώμονα το πώς θα υπάρξει καλύτερο θέαμα? Γιατί άραγε στο NBA έκαναν συγκεκριμένες ρυθμίσεις σχετικά με το τί άμυνες επιτρέπονται? Επειδή φυσικά ο καθένας μας θέλει να βλέπει ομορφιά, θέλει να βλέπει δημιουργία, επίθεση.

 

Ταμπούρια αναγκάζονται να παίζουν μόνον οι μικρές ομάδες που δεν έχουν παίχτες για δημιουργία. Όταν καταλάβουν οι λεγόμενοι ως φιλοΙταλοί ότι στην πραγματικότητα εμείς οι λεγόμενοι ως αντιΙταλοί (μη χέσω με τον παπαροόρο που εφευρέθηκε πάλι) είμαστε περισσότερο φίλοι της Ιταλίας απ' αυτούς, διότι εκτιμούμε και σεβόμαστε τις δυνατότητες των παικτών της ενώ προφανώς αυτοί τους έχουν ικανούς μόνο για τσούκου τσούκου, θα έχει μάλλον βγει ο ήλιος απ' τη Δύση....

Δημοσ.

Το τι θελω εγω κι εσυ δεν ενδιαφερει κανεναν.

Ο Ιωαννιδης οταν ηταν στον Αρη ελεγε οτι απο την αμυνα ξεκιναει η νικη.

(Τι να το κανω να βαλω 100 ποντους και να φαω 101).

 

Αν οι αγωνες ηταν διπλοι θα βλεπαμε πολυ καλυτερο θεαμα.

Μονοι αγωνες σημαινει προσεχεις πολυ τι κανεις και κοιταζεις να παρεις ότι καλυτερο μπορεις γιατι εχεις 90'. Το θεμα ειναι να παρεις το τροπαιο. Τωρα αν το παρεις με ψαλιδακια ή με κουμπουρια δεν εχει σημασια. Εκ του αποτελεσματος, καλυτερα τα κουμπουρια δλδ.

Δημοσ.

Aς σταματήσει να υπάρχει η παρανόηση ότι θέαμα θεωρούνται μόνον τα ψαλιδάκια και τα τακουνάκια. Θέαμα είναι η επίθεση, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, το κυνήγι του γκολ. Το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Μίλαν επί Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν, Ράικαρντ, ήταν ακριβώς αυτό : total. Το ότι δεν έτρωγαν γκολ με τίποτα πίσω δεν οφειλόταν στα ταμπούρια αλλά στο ότι κυριαρχούσαν στον αγωνιστικό χώρο.

Δημοσ.
H Eθνική με βάση τους παικτες που ειχε κατάφερε το καλύτερο δυνατόν' date=' παρουσιαζοντας το καλύτερο δυνατό θέαμα.

 

Η Ιταλία εν αντιθέσει, από καταβολής ΠΚ, έχει βγάλει μεγάλους παιχταράδες τόσο στο χώρο του κεντρου όσο και στον επιθετικό τομεα, παρόλα αυτά όμως το θέαμα που παρουσιάζει η εθνικη της είναι πάντα μέτριο μια και προσανατολίζεται στο κατενάτσιο.

 

Εν ολίγοις, τον μαθητή που έχει δυνατότητες για 5 δεν μπορεις να τον κατακρινεις αν πιασει 6. Τον μαθητή που έχει δυνατότητες για τουλάχιστον 9 όμως, θα τον κατακρίνεις όταν μια ζωή προσπαθει απλώς να πιάσει τη βάση και να περάσει στο ίσα ίσα με όσο το δυνατόν λιγότερη κούραση. Εν τέλει, αυτός που αξίζει το χειροκρότημα είναι ο εχων λιγότερες δυνατότητες που προσπαθει και ξεπερνά τον εαυτό του παρά ο άλλος.[/quote']

 

+1

 

Όταν η συνολική αξία των παικτών της ομάδας δεν υπερβαίνει τα 30 εκατομμύρια Ευρώ αναμενόμενο είναι να μην περιμένεις τα καλύτερα από πλευράς θεάματος, όταν όμως η αξία τους αγγίζει τα δισεκατομμύρια ? τι δικαιολογία υπάρχει;

 

Όσοι γουστάρετε Ιταλία πείτε το επιτέλους, "γουστάρουμε την Ιταλία όπως κι αν παίζει", τι προσπαθείτε να μας πείσετε πως το αμυντικό ποδόσφαιρο είναι η πεμπτουσία του αθλήματος; Ειδικά εσείς που δεν σας άρεσε το κατενάτσιο της Γαλλίας σε 2-3 αγώνες και απο την άλλη το βρίσκετε απολύτως φυσιολογικό και όμορφο να το εφαρμόζει η Ιταλία.

Δημοσ.
ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ.... έχει καταντήσει αηδία το θέμα

 

 

ΛΟΥΚΕΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ +2

 

ΛΟΥΚΕΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ Please!!!!

 

 

Μπα δεν έχετε τίποτα άλλο να πείτε; Σε άλλο topic πάντως είστε λαλίστατοι:

 

 

Κ εμένα καλή ιδέα μου φάνηκε Νόντα' date=' αλλά μάλλον σε λάθος φόρουμ τα κάνω.

 

Τόσες 100αδες κόσμο κ καιγόμαστε να βρούμε κόσμο να παίξουμε μπάλα

 

( τα σχόλια του γιατί δε βρίσκουμε, τα αφήνω σε εσένα )

 

:lol: :lol:[/quote']

 

Γιατί ασχολούνται μόνο με το πώς θα σχολιάζουν τον κάθε βλάκα Ζιντάν και Ματεράτσι και το πώς θα γαβγίζουν μόνο εκεί που τους παίρνει,ενώ κάνουν τις κότες εκεί που δεν τους παίρνει...Άει στα κομμάτια...Εγώ φταίω που ασχολούμαι....

 

Ναι ρε' date=' μην ασχολείσαι άλλο.

 

 

Ποιοι είναι [b']άμπαλοι [/b]φαίνονται, δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να το δεις :lol:

Αρχειοθετημένο

Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.

  • Δημιουργία νέου...