raven360 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 O πραγματικοι Τουρκοι ειναι Μογγολοι και καμια σχεση δεν εχουν φυσιογνωμικα με τους Ελληνες μη τρελαθουμε ρε παιδια!!! Θελουν και Ευρωπη οι υπαναπτυκτοι..
tomcatakis Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 as lene ta memetia oti theloun.ponaei alla toys aresh na exoyn ena f-16 sthn ora 6 toys, na toys lock-ari...........goystaroyn elliniko aim-9 sidewinder apo piso alla dtreponte th na kanoyme emeis fteme poy eimaste kaloi ston aera kai oxi mono.............
SeXBOX Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 katafera kai tou efaga to bandwidth... tha prospathisw na thn eksafanisw kai diapantos, ayto isws parei kairo... any help kalodexoumenh!
metalliord Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 random apo pote kati poy klepsan einai diko toys re file de moy les ????
zedone Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Ρε τι ξεθάβετε σκουπίδια απο τους μ@λ@κε$;Για να είναι στα Ελληνικά αυτό γουστάρουν τα ζώα (Με όλο τα σεβασμό στα συμπαθή και αθώα ζωάκια του πλανήτη)να τσιτώνουν Έλληνες.Δόξα τω Θεό η ιστορία μέχρι να ανακαλυφθεί το ταξίδι στο χρόνο δέν αλλάζει,και ο μέσος όρος ευφυΐας των αναγνωστών στη γλώσσα την οποία απευθύνεται ο συγγραφέας δέν μπορεί παρα μόνο γέλιο να προκαλέσει,ας τα έγραφε καλύτερα στη μητρική γλώσσα των εμπνευστών αυτών των άθλιων προπαγανδιστικών και ευφάνταστων ψεμμάτων σίγουρα θα εύρισκε μεγαλύτερη απήχηση
joef_gr Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 παντως το blog του ειναι down!! Καλη δουλεια mates
telegamesvg Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Άσε μας ρε φίλε, λες και εμείς είμαστε ανεπτυγμένοι. Επειδή οι αρχαίοι πρόγονοι μας δημιούργησαν πολιτισμό, εμείς τρώμε από τα έτοιμα μέχρι σήμερα και την έχουμε δει οτι οι γείτονες είναι τριτοκοσμικοί λες και αυτοί δεν έχουν δείγματα πολιτισμού. Άντε γιατί έχουμε μπουχτίσει πια με τις ρατσιστικές εξάρσεις! Kαλα ασε μας εμας στα χαλια μας , αλλα κανενα παραδειγμα .....πολιτισμου απο τους γειτονες μας ανα τους αιωνες μπορεις να δωσεις ??? Ενταξει έχουμε πολλές ομοιότητες με τους Τούρκους όπως στη μουσική και στο φαΐ αλλά όχι και ότι μοιάζουμε φυσιογνωμικά μαζί τους!!!!!!!!!! Μου φαίνετε δεν έχεις δει τούρκο ποτέ. Και βεβαια εχουμε τετοιες ομοιοτητες , αφου απο εμας πηραν την μουσικη και απο εμας εμαθαν να τρωνε ..... Μαλλον ξεχνατε ολοι οτι οοοολλλλααα τα παραλια -και οχι μονο- της τωρινης Τουρκιας κατοικουντο κατα κυριο λογο απο Ελληνες πολυυυυ πριν ερθουν οι "τουρκοι" .....Για την Κωνσταντινουπολη ή Ιστανμπουλ (παλι ελληνικο ειναι το ονομα) βεβαια δεν χρειαζεται κανεις να πει κατι παραπανω.....
telegamesvg Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 O! laoi ana ton kosmo.. kleiste ta matia sas gia ligo..kai fantastite ton kosmo olokriro xoris tin Ellada..poso ksenerotoi miazetai xoris aytin..pou synexeia polemate..@Anemos pantos..kati kseroun kai mas polemane oloi oi laoi..edo kai aiones.. Εχεις δικιο , αλλα πρεπει και εμεις να φανουμε ανταξιοι της βαριας κληρονομιας μας και να βγουμε απο αυτα τα χαλια που βρισκομαστε αυτη τη στιγμη .... Δυστυχως εμεις τους δινουμε την ευκαιρια λενε και να κανουν ολα αυτα...
danaos Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Ο Πέτρος Σαββάτιος, θρακικής καταγωγής, γεννήθηκε στην περιοχή των σημερινών Σκοπίων, και ήταν ανηψιός του στρατηγού (και αργότερα αυτοκράτορα) Ιουστίνου Α'. Με την άνοδο του θείου του στην εξουσία το 518 ονομάστηκε πατρίκιος. Υπήρξε ο σημαντικότερος σύμβουλος και ουσιαστικός αντιβασιλέας του θείου του, και το 527, λίγο πριν τον θάνατο του τελευταίου, ονομάστηκε συναυτοκράτορας, παίρνοντας το όνομα Ιουστινιανός. Ήταν εξαιρετικά ικανός αλλά και αυταρχικός κυβερνήτης, με βαθιά λατινική και κλασσική μόρφωση. (Wikipedia) --------------------------------------------------------- «Πολ Ποτ ο Ιουστινιανός» «Ο χριστιανισμός υπεύθυνος για πολλές θηριωδίες» Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ Και εγένετο... χαμός! Μόνο έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς τις κωμικοτραγικές σκηνές που διαδραματίστηκαν στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο, που διοργάνωσε, όπως κάνει κάθε χρόνο, η ελληνική παροικία της πόλης. Αναυδοι παρακολουθούν τη 15χρονη Προμηθέα ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος και ο μητροπολίτης Ιάκωβος Στο γεύμα που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Ritz» παρίσταντο εξέχοντα μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας μεταξύ των οποίων και ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος και ο μητροπολίτης της πόλης Ιάκωβος. Οπως κάθε έτος έτσι και φέτος είχε κληθεί ένας ομιλητής να αναπτύξει ένα θέμα. Το φετινό θέμα ήταν ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και ομιλήτρια η Προμηθέα, μια 15χρονη κοπέλα με μαγικές επιδόσεις στα μαθηματικά. Σε ηλικία 6 ετών η Προμηθέα είχε τελειώσει την ύλη του δημοτικού και του γυμνασίου και σε ηλικία 14 ετών είχε πάρει πτυχία σε θετικές επιστήμες από μερικά από τα κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια. Πέρα από τα μαθηματικά, η Προμηθέα είχε και ένα άλλο χόμπι: την αρχαία Ελλάδα και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Μάλιστα, «Το Βήμα» πρόσφατα είχε δημοσιεύσει ένα πορτρέτο της νεαρής μαθήτριας στο οποίο έκανε εκτεταμένη αναφορά στην αγάπη της για την Ελλάδα. Ξεκινώντας την ομιλία της σε άπταιστη καθαρεύουσα, αν και με αμερικανική προφορά, η νεαρή μαθηματικός έθεσε το ερώτημα σχετικά με τα αίτια που κατέστρεψαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Για να να δώσει αμέσως την απάντηση: «Ο χριστιανισμός», αυτή «η θρησκεία μίσους», ο χριστιανισμός ήταν ο ένας και μοναδικός υπεύθυνος για αυτή την «ανεπανάληπτη θηριωδία», αυτό το «αποτρόπαιο έγκλημα», όπως το χαρακτήρισε, κατά της αρχαίας Ελλάδας. Συνεχίζοντας η νεαρή ομιλήτρια περιέγραψε με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο, χρησιμοποιώντας πηγές της εποχής, τις θηριωδίες που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον των αρχαίων Ελλήνων κατά τα πρώτα έτη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ομιλήτρια επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθούπολης, αυτό το «χριστιανικό σφαγείο», το οποίο είχαν στήσει οι πρώτοι μετά τον Κωνσταντίνο βασιλείς του Βυζαντίου. Εκεί μεταφέρονταν αλυσοδεμένοι όσοι Ελληνες επέμεναν να διατηρούν τα παλαιά ήθη για να εξοντωθούν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Το στρατόπεδο αυτό λειτούργησε για 20 έτη και, όπως είπε, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο «βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο» με τον οποίο οι χριστιανοί εξόντωσαν τους συνεχιστές της αρχαιοελληνικής παράδοσης. «Δεν υπήρξε ποτέ ελληνικότητα του Βυζαντίου», διακήρυξε η ομιλήτρια και συνέχισε περιγράφοντας τους διωγμούς του Ιουστινιανού, αυτού του «αιματοβαμμένου τυράννου» και «ανθρωπόμορφου δαίμονα», όπως τον χαρακτήρισε. Ο Ιουστινιανός εφάρμοσε μια πολιτική φυσικής και πνευματικής «γενοκτονίας» του Ελληνισμού, καταστρέφοντας ναούς και αγάλματα και απαγορεύοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη λειτουργία του Μαντείου των Δελφών. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε -όπως αργότερα ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη- να εξαλείψει κάθε σύμβολο που θύμιζε την παλαιά εποχή. Οι παριστάμενοι φυσικά είχαν μείνει άναυδοι. Ιδιαίτερα αμήχανοι ήσαν οι δύο εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας, ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος και ο μητροπολίτης Ιάκωβος, που κάθονταν στα δεξιά και αριστερά της ομιλήτριας. Ασφαλώς θα προτιμούσαν να άνοιγε η γη να τους καταπιεί. Συνεχίζοντας απτόητη η νεαρή Προμηθέα έφτασε και στα νεότερα χρόνια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είπε, προσπάθησε «με αφορισμούς και απειλές» να σταματήσει την εξέγερση των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων. Ταυτόχρονα, η ομιλήτρια έκανε εκτεταμένη αναφορά σε περιπτώσεις -όπως του γιου του Κολοκοτρώνη, Ιωάννη- που προδόθηκαν από κληρικούς και καλόγερους στους Τούρκους με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο. Η ομιλήτρια δεν παρέλειψε να τονίσει ότι το Κρυφό Σχολείο ήταν «μύθος» και το μόνο που ενδιέφερε την Εκκλησία ήταν να κρατήσει τους Ελληνες στο σκοτάδι και στην αμορφωσιά. «Ο μοναδικός μοχλός πίεσης για την αλλαγή του καθεστώτος», είπε: «ήσαν οι Ελληνες Διαφωτιστές του εξωτερικού». Και αυτός ήταν ο λόγος -συνέχισε- που κυνηγήθηκαν τόσο πολύ από την Ορθοδοξία. Οσο προχωρούσε η ομιλία τόσο αυξανόταν το κλίμα της δυσφορίας στην αίθουσα. Και όταν πλέον πλησίαζε το τέλος, πολλοί θερμόαιμοι ακροατές, όρθιοι, διέκοπταν την ομιλήτρια και την πλησίαζαν με απειλητικές διαθέσεις. Την κατάσταση έσωσε ο μητροπολίτης Ιάκωβος ο οποίος παίρνοντας το μικρόφωνο και αποτεινόμενος με οργισμένο ύφος στους ταραξίες είπε: «Δεν είσαστε μόνο εσείς ορθόδοξοι και Ελληνες. Μην διακόπτετε! Οφείλετε σεβασμό στην ομιλήτρια!». Και με αυτόν τον τρόπο αποφεύχθηκαν τα χειρότερα και επικράτησε και πάλι η επί γης ειρήνη. Ολόκληρο το βίντεο της ομιλίας και της εκδήλωσης μπορείτε να το βρείτε στο http://www.helenair.com/articles/2005/05/01/sunday/c01050105_03.txt ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/02/2007
danaos Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Το πρόβλημά μας ίσως λοιπόν δεν είναι οι Τούρκοι, αλλά ο δικός μας αυτοπροσδιορισμός, το να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, το να βουτήξουμε στο καθαρτήριο της ιστορίας μας και να απαλλαγούμε από μύθους που άθελά μας κουβαλάμε... Ερώτηση quiz: Ποια ήταν η επίσημη γλώσσα του Σουλτανάτου του Ικονίου;
danaos Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 Δημοσ. 3 Μαρτίου 2007 yeap!! =================== Για δείτε και το παρακάτω: Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε; «Καλύτερα στην Πόλη τούρκικο φακιόλι παρά παπική τιάρα» «... κι ο Κωνσταντίνος ο καϋμός που πέταξε σαν το πουλί...» Είναι αλήθεια ότι εξ αιώνων και σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας μας, η σχέση μας με τη Δύση εσκιάζετο ενίοτε από νέφη, νέφη απειλητικά, «εξ εσπερίας νέφη»... Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες στέκουν διστακτικοί απέναντι στη Δύση, δεν είναι η πρώτη «ΟΝΕ» που συναντάμε στη διαδρομή μας, ούτε πάντα αυτή η «ΟΝΕ» ερχόταν απ' τη Δύση * κάποτε, ερχόταν κι απ' την Ανατολή... Όπως συνέβη και τον 15ο αιώνα, τότε που η Ιστορία έπρεπε να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει... Γιατί λοιπόν «καλύτερα στην Πόλη τούρκικο φακιόλι παρά παπική τιάρα;». Πώς έγινε κι έφθασε ο δικέφαλος αητός να κοιτάζει με το ένα του κεφάλι στην Ανατολή έντρομος το τουρκικό φακιόλι και με το άλλο στη Δύση την παπική τιάρα με τέτοια απέχθεια; Πώς έγινε, και ο Βυζαντινός εκείνης της εποχής, ο ελληνόφωνος Ρωμαίος δηλαδή, δεν μπόρεσε στο δίλημμα «Φράγκοι ή Τούρκοι» να απαντήσει Έλληνες ή κάτι άλλο που να τον εκφράζει; Διότι, βεβαίως, ο κύριος λόγος που κατέρρευσε η Αυτοκρατορία ήταν ότι από καιρό πριν είχε καταρρεύσει η ταυτότητά της. Τους τρεις τελευταίους βυζαντινούς αιώνες, όλοι στην Ανατολή ήθελαν να γίνουν ή να είναι Ρωμαίοι, απ' τους Σέρβους με τον Στέφανο Δουσάν ώς (ακόμα και) τους Σελτζούκους του Ικονίου, αλλά ουδείς μπορούσε και λιγότερο απ' όλους οι Γραικοί, για τους οποίους η ανάκτηση της Πόλης το 1261 μάλλον απεδείχθη μοιραία * όχι τόσο διότι ο θρόνος των Καισάρων ήταν πλέον σάπιος, αλλά περισσότερο διότι τους φυλάκισε να φρουρούν μιαν πραγματικότητα που δεν υπήρχε πλέον. Η αλήθεια είναι ότι για τους Βυζαντινούς το παρελθόν ήταν ένας «χρυσός αιώνας», στον οποίον πάντα ήλπιζαν ότι θα επιστρέψουν. Για να καταλάβουμε συνεπώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής, πρέπει να εννοήσουμε την «ιδεολογία» του Βυζαντινού. Η ιδεολογία της Ιστορίας και συνεπώς οι καθημερινές συμπεριφορές στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής, αυτό που ονομάζουμε Βυζάντιο, εξελισσόταν πολύ αργά. Για παράδειγμα, ένας Βυζαντινός του 1180 δεν αισθανόταν μέρος μιας τάξης πραγμάτων μόνον 800 ετών, αλλά 2.000 ετών, από κτίσεως Ρώμης δηλαδή. Το 1180 μ.Χ. ένας Βυζαντινός ήταν ήδη στο 2000 από πλευράς ιστορικού φορτίου. Παιδί του Κικέρωνα, αλλά και του Πλάτωνα, του Αυγούστου αλλά και του Ιωάννη του Χρυσόστομου, αρμένιζε αιώνες σ' έναν κόσμο γεμάτον αντιθέσεις, αλλά καθορισμένον από ορισμένες ακλόνητες σταθερές: αυτός ήταν το Κέντρο της Οικουμένης. Ήταν ο ελέω Θεού Άνθρωπος επί της Γης. Αυτό το αυτονόητο της ρωμαϊκής τάξης πραγμάτων κλονίσθηκε ανεπανόρθωτα το 1204. Ώς τότε τα μάτια του Βυζαντινού είχαν δει πολλά. στο τέλος η αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων απεκαθίστατο! Πότε ασθενέστερος, πότε δυνατότερος, έβγαινε πάντα απ' τη δίνη ο ίδιος: Ρωμαίος! Μετά το 1204 δεν ήταν έτσι. Όμως οι Βυζαντινοί παρέμειναν σαν να ήταν έτσι. Μόνος ο Πλήθων, και μάλιστα μόλις τον 15ο αιώνα, προσέτρεξε στους Έλληνες και πρότεινε αυτήν την ταυτότητα στους τελευταίους Βυζαντινούς. Έμειναν Ρωμαίοι, και για να αισθανθούν Έλληνες χρειάστηκαν πολλά χρόνια ακόμη. Χρειάστηκε ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση και ο ρομαντισμός για να ανακαλύψουν οι κληρονόμοι της ρωμαϊκής τάξης πραγμάτων ότι το «Γένος» εκτός από (σκλαβωμένοι) Χριστιανοί, θα μπορούσε να 'ναι και (ελεύθεροι) Έλληνες. Άλλωστε ήταν η εποχή που σεΔύση και Ανατολή όλοι ήθελαν να είναι Έλληνες! Απ' τον Γκαίτε και τον Μπάυρον ώς τον Πούσκιν. Όμως, για να καταλάβουμε καλύτερα, ας δούμε τι είχαν δει τα μάτια του δικέφαλου αητού πριν και μετά το 1204, και στην Ανατολή και στη Δύση. Στην Ανατολή πρώτα. Ο δικέφαλος είδε το πρώτον τους Τούρκους ήδη απ' τον 6ον μ.Χ. αιώνα. Έφιπποι πολεμιστές της στέπας, οι Τούρκοι, είχαν ενταχθεί στο ρωμαϊκό στράτευμα, ήδη απ' τον Βελισσάριο. Στη μεταβατική (και κρίσιμη) εποχή της ύστερης αρχαιότητας, όταν με την πτώση της Αλεξάνδρειας καθιερωνόταν το Ισλάμ. Οι Τούρκοι, ώσπου να απορροφηθούν απ' το Ισλάμ υπηρετούσαν και στις δύο πλευρές. Αλλά και αργότερα, εξακολουθούσαν νά 'χουν στρατιωτικές σχέσεις με τους Βυζαντινούς, οι λεγόμενοι Τουρκόπουλοι. Τους συναντάμε στη Βυζαντινή αυλή και το στράτευμα ώς το 1071 μ.Χ., το Ματζικέρτ. Μετά απ' αυτήν την περίφημη μάχη οι πρώην νομάδες κατάλαβαν ότι μπορούσαν να φτιάξουν δικό τους βιλαέτι στην Ανατολή και το φτιάχνουν (το Σουλτανάτο του Ικονίου), ενώ οι Βυζαντινοί ανακαλύπτουν ότι οι Τούρκοι εκτός από φίλοι μπορεί νά 'ναι και εχθροί. «Καλοί» εχθροί όμως. Σύμμαχοι πολλές φορές των Κομνηνών ή ευμενώς ουδέτεροι στον αγώνα τους κατά των Λατίνων. Κατά πολύ εκβυζαντινισμένοι στα ήθη οι Σελτζούκοι συνδημούν με τους Χριστιανούς στην Ανατολία και περισσότερο μάχονται τους Φράγκους παρά τον Αλέξιο και πολύ λιγότερο τον Ιωάννη και Μανουήλ Κομνηνούς. Άραβες και Τούρκοι νιώθουν τρόμο και μίσος για τους Φράγκους, τόσον όσο και οι Βυζαντινοί μετά το 1204. Το τέλος για τους Σελτζούκους και τους Βυζαντινούς στη Μ. Ασία έρχεται με την κατίσχυση, των Οθωμανών Τούρκων, 1320-1350 μ.Χ. Μέσα σε 50 χρόνια οι Οθωμανοί γίνονται οι νέοι κυρίαρχοι της Ανατολής. Παρά την τρομερή ήττα τους απ' τους Μογγόλους στη μάχη της Αγκύρας το 1402, είτε με τη στρατολόγηση χριστιανών (Γενίτσαροι) είτε με την παροχή στρατιωτικών επιβραβεύσεων (Τιμαρίων) και, κυρίως, με μια ευφυή πολιτική συμμαχιών (ανάγκασαν Βυζαντινούς να πολεμήσουν εναντίον Βυζαντινών κατά την κατάληψη της Φιλαδέλφειας, τελευταίας βυζαντινής κτήσης στη Μικρασία) οι Οθωμανοί αναδεικνύονται ακλόνητοι. Παρά ταύτα οι πρώτοι Οθωμανοί Σουλτάνοι φέρονταν ως να χρειάζονταν την έγκριση και αναγνώριση του Αυτοκράτορα (το παλαιόν «ρωμαϊκό αυτονόητο» που λέγαμε). Άλλωστε η μισή Οθωμανική αριστοκρατία πέρναγε συνήθως τα νιάτα της στη Βυζαντινή Αυλή. Πλην της θρησκείας σε λίγα ξεχώριζαν μεταξύ τους ένας Βυζαντινός και ένας Οθωμανός ευγενείς. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε Ελληνίδα μάνα και ελληνική παιδεία. Μάλιστα, για δύο αιώνες μετά την πτώση της Πόλης και ώς την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς η Αυτοκρατορία ήταν μιξοτουρκορωμαίικη. Άλλωστε σε ένα τέτοιο υβρίδιο τουρκορωμαίικης συνύπαρξης ήλπισαν ο δούκας Λουκάς Νοταράς, ο Πατριάρχης Γεννάδιος κι όλοι οι ανθενωτικοί. Μήπως άλλωστε δεν είχε συμβεί συχνά στο παρελθόνμε άλλους; Γιατί να μην ξανασυνέβαινε; Μας δοκιμάζει ο Θεός για τις αμαρτίες μας! Μ' αυτά και μ' αυτά και κάπως έτσι ο Λουκάς Νοταράς είδε, πριν αποκεφαλισθεί, τα κεφάλια των παιδιών του να κόβονται για να μη φορέσουν φακιόλιον τούρκικο (πριν ή μετά την αρσενοκοιτία). Αντιθέτως ο Πατριάρχης Γεννάδιος είδε τον εαυτό του να μπαίνει (επιτέλους) στη θέση του Αυτοκράτορα, εις ό,τι αφορούσε το Ρουμ-Μιλιέτ, δηλαδή τους ραγιάδες. Πλην όμως πριν καταδικάσουμε τους ανθενωτικούς για πολιτική μυωπία πρέπει να παραδεχθούμε ότι ανεξίθρησκοι και ανεκτικοί καθώς ήταν οι Τούρκοι φάνταζαν στα μάτια τους ουρί του παραδείσου μπροστά στους άξεστους, τυραννικούς κι υπεροπτικούς Λατίνους. Στη Δύση τώρα. Ας δούμε τι έβλεπε το άλλο κεφάλι του δικέφαλου στραμμένο στη Δύση όλους αυτούς τους αιώνες. Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έπεσε ποτέ, όπως συνηθίζουμε να λέμε (ότι δηλαδή κατελύθη απ' τους βαρβάρους το 476 μ.Χ.). Απλώς έσβησε μέσα στα «βαρβαρικά» βασίλεια που έπαιρναν τη θέση των ρωμαϊκών επαρχιών στη Δύση, καθώς κατέρρεαν τα σύνορα. Απλώς στη Ρώμη έπαψε από το 476 μ.Χ. να στέφεται αυτοκράτορας. Εξ άλλου και τα νέα βασίλεια ρωμαϊκούς τρόπους υιοθετούσαν και μέσα απ' αυτήν την όσμωση των νέων φυλών με τους εκρωμαϊσμένους γηγενείς θα προέκυπταν τα νέα μεσαιωνικά κράτη κι αργότερα τα νέα ευρωπαϊκά έθνη. Όπως και νά 'χει, η ίδια η Ρώμη ένιωθε και ήταν μέρος της Αυτοκρατορίας ώς το μέσον του 8ου μ.Χ. αιώνα. Μάλιστα ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας που πέρασε απ' τη Ρώμη γύρω στο 750 μ.Χ. πορευόμενος προς νότον για να αντιμετωπίσει τους Άραβες στη Σικελία, ο Κωνσταντίνος ο Ε' αντιμετώπισε την αρχαιότατη πόλη σαν στάβλο αφήνοντας στον λαό και στην ακόμα υπερήφανη ρωμαϊκή αριστοκρατία τις χείριστες των εντυπώσεων. Όμως δεν ήταν αυτό που κλόνισε τις σχέσεις της Ρώμης με το Βυζάντιο. Ήταν η Εικονομαχία. Μεταρρυθμιστές κι επαναστάτες στην κοινωνική τους πολιτική οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, υπήρξαν αντιθέτως αντιδραστικοί, δογματικοί, και ανελλήνιστοι στα γράμματα και τον πολιτισμό. Ενοχλημένος ο Πάπας (που ώς τότε ενεργούσε ως εντεταλμένος του Αυτοκράτορα στη Δύση) απ' την εικονομαχία εστράφη προς το νεαρό βασίλειο των Λογγοβάρδων και πλαστογράφησε την περίφημο «Κωνσταντίνειο Δωρεά» (Constitutum Constantini), ένα έγγραφο δηλαδή του Κωνσταντίνου του Μεγάλου με το οποίον δήθεν ο Κωνσταντίνος παραχωρούσε στον Πάπα τα ρωμαϊκά εδάφη της Δύσης. Η ρήξη με την Κωνσταντινούπολη ήταν άμεση. Απ' τον πάπα αφαιρέθηκαν τα εδάφη της Ελλάδας κι ό,τι ήταν κάτω από Βυζαντινή διοίκηση. Η «τάξη» στη Δύση θα έπρεπε να αποκατασταθεί για μια ακόμα φορά. Δεν αποκαταστάθηκε (κατά τον Βυζαντινό τρόπο) ποτέ. Η παρουσία μάλιστα μιας γυναίκας στον Βυζαντινό θρόνο της Ειρήνης της Αθηναίας, * κάτι που μείωνε το κύρος της Κωνσταντινούπολης * έδωσε στον Πάπα την ευκαιρία για το ανήκουστο! Να στέψει δηλαδή Αυτοκράτορα των Ρωμαίων στη Δύση. Τον Καρλομάγνο το 800 μ.Χ. Οι Βυζαντινοί εξαγριώθηκαν, αλλά κάτω απ' την πίεση του Κρούμου κατάπιαν το χάπι κι αναγνώρισαν το 812 μ.Χ. τον Καρλομάγνο «αυτοκράτορα και βασιλέα» όχι όμως των Ρωμαίων, αλλά έτσι, γενικώς. Χρειάστηκαν άλλα 100 χρόνια (είπαμε, η ιδεολογία της Ιστορίας στον κόσμο τους εκινείτο αργά) για να αναγνωρίσουν «Αυτοκράτορα των Ρωμαίων» στη Δύση κάποιον άλλον, τον Όθωνα. Όμως στο μεταξύ η σχέση τους με τη Δύση είχε διαρραγεί. Ήταν η εποχή που ο Πάπας υποκαθιστούσε τον Καίσαρα, ο Καισαροπαπισμός! Τρόπαιο που ζήλωσε και ο Πατριάρχης Φώτιος, η κενόδοξη πολιτική του οποίου οδήγησε σε οριστικό αδιέξοδο τους Βυζαντινούς στη Δύση και τον ίδιο δίπαξ στην εξορία. Ακολούθησε το πρώτο σχίσμα και αργότερα το οριστικό (1054 μ.Χ.). Ο κόσμος άλλαζε, νέες δυνάμεις έκαναν την εμφάνισή τους, Τούρκοι και Νορμανδοί· για να τους αντιμετωπίσει το Βυζάντιο υποθήκευε τον εαυτό του (προνόμια του Αλεξίου στους Βενετούς) και υπονόμευε το μέλλον του. Τα γεγονότα είναι λίγο ώς πολύ γνωστά. Οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν το Μπάρι και τον Τάραντα, και οι Νορμανδοί αποβιβάστηκαν στο Ιλλυρικό. Η αμηχανία και η ειρωνική διάθεση που προκάλεσε η άφιξη των Φράγκων στους Ρωμαίους γρήγορα μετατράπηκε σε φρίκη και φόβο. Συνεπείς με τον εαυτό τους οι Βυζαντινοί τους ονόμαζαν ακόμα με αρχαία ονόματα, Κελτούς και Γαλάτες, αλλά ταυτοχρόνως καταλάβαιναν ότι ήταν κάτι διαφορετικό κάτι νέο. Δασύτριχο αμόρφωτο βρώμικο, αλλά νέο. Κι αν εν τέλει βρήκαν τρόπο να τους αντιμετωπίσουν στη μάχη, δεν μπόρεσαν ποτέ να συνεννοηθούν μαζί τους. Άρπαγες και άπληστοι οι Φράγκοι, παρασπονδούσαν συνεχώς· Οι Βυζαντινοί όποτε κι όταν μπορούσαν τους έσφαζαν ανηλεώς, όπως επί Ανδρονίκου Κομνηνού (του Αυτοκράτορα των Φτωχών). Μισούσαν όποιον υιοθετούσε λατινικούς τρόπους, κι ούτε λόγος βέβαια να γίνεται ότι αυτοί οι βάρβαροι ήταν χριστιανοί. Όταν εν τέλει οι Φράγκοι μπήκαν στην Πόλη για τον κόσμο των Βυζαντινών άρχισε η Αποκάλυψη! Η λατινοκρατία προκάλεσε στους Ρωμαίους της Ανατολής, τους Γραικούς όπως ήδη περιφρονητικώς τους αποκαλούσαν οι Φράγκοι απ' τα χρόνια του Όθωνα, άγριο μίσος στα όρια του αφύσικου ή μάλλον του μεταφυσικού! Όποιος Αυτοκράτορας, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία επεχείρησε την όποια ένωση των Εκκλησιών, κινδύνευε να μείνει ακόμα και άταφος όπως ο Μιχαήλ Παλαιολόγος. Ειρήσθω εδώ εν παρόδω ότι όταν ο εν λόγω Μιχαήλ Παλαιολόγος, ανεκατέλαβε την Πόλη το 1261, κι έστειλε πρέσβεις στον Πάπα Ουρβανό να του αναγγείλουν το γεγονός και να αποκαταστήσουν σχέσεις, ο Πάπας διέταξε «να γδαρθούν οι δύο Έλληνες, αλλά ζωντανοί». Ο ίδιος αυτός αυτοκράτορας, ο Μιχαήλ, αν και ανέκτησε την πόλη και λατρεύτηκε απ' τον λαό, μισήθηκε στη συνέχεια αγρίως, όταν επέβαλε τελικώς την ένωση των εκκλησιών. Ούτε να τον θάψει δεν δέχθηκε η Εκκλησία. Εννοείται ότι η «ένωση» αυτή κράτησε ελάχιστα, όσον και η τελευταία απόπειρα, στη Σύνοδο της Φλωρεντίας 1437-1439 επί Ιωάννη Παλαιολόγου, όπου παρέστη η αφρόκρεμα των Ελλήνων, ο Βησσαρίων της Νικαίας, ο Ισίδωρος του Κιέβου, ο Γεώργιος Σχολάριος, και ο πολύς Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός. Οι δύο πρώτοι έγιναν εν τέλει καρδινάλιοι της Λατινικής Εκκλησίας και ο τρίτος, ο Σχολάριος μέγας λατινομαθής, έγινε με το όνομα Γεννάδιος ο Β', ο πρώτος δοτός Πατριάρχης των Τούρκων. Στο μεταξύ οι Βυζαντινοί μπλεγμένοι στις δυναστικές έριδες των Οθωμανών, πότε ως υποτελείς και πότε ως ρυθμιστές (ε, ναι ρυθμιστές!) είχαν την τιμή να λαμβάνουν απ' τους Οθωμανούς επιστολές όπως αυτή που έστειλε στον Μανουήλ Παλαιολόγο ο Σουλτάνος Μωάμεθ γιος του Βαγιαζήτ Κεραυνου στις 5 Ιουλίου 1413 «Πηγαίνετε και πείτε στον πατέρα μου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, ότι εφεξής είμαι και θα παραμείνω υπήκοός του, σαν γιος προς τον πατέρα του. Οποιαδήποτε διαταγή του θα την εκτελέσω με τη μεγίστη δυνατή ευχαρίστηση σαν υπηρέτης του». Ο Μανουήλ δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. Αλλά δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις ούτε για τη Δύση. Ήξερε, βλέπετε, τι θα πάθαινε όποιος Αυτοκράτορας μπροστά στον κίνδυνο των Τούρκων έπαιρνε των ομματιών του στην ξένη, επαίτης κάποιας βοήθειας, φθάνοντας ώς και στο Λονδίνο και κινδυνεύοντας στην επιστροφή να τον ρίξουν οι Βενετοί σε καμιά φυλακή (ποιον; τον Αυτοκράτορα). Αυτοί οι Βενετοί που ακόμα κατείχαν ενέχυρο το στέμμα του κυρ Μανουήλ Παλαιολόγου, ο οποίος όταν στέφθηκε χρησιμοποίησε ψεύτικα κοσμήματα για να ενθαρρύνει τους Έλληνες και για να τους θυμίσει ότι παρά τις αντιξοότητες «εξακολουθούσε να είναι Ισαπόστολος, Αντιβασιλέας του Θεού επί της Γης, Αυτοκράτωρ Ρωμαίων». Γέροντας αργότερα ο Μανουήλ, λίγο πριν πεθάνει, εκμυστηρεύτηκε στον φίλο του ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή: «Σε άλλες στιγμές της Ιστορίας μας ο γιος μου θα μπορούσε να είναι μεγάλος Βασιλιάς. Όμως τώρα η Αυτοκρατορία μας δεν χρειάζεται έναν μεγάλο Βασιλέα, αλλά έναν καλό διαχειριστή».(!) Λίγες μέρες μετά ο Μανουήλ Παλαιολόγος πέθανε ενδεδυμένος το ράσο του μοναχού. Ο Σφραντζής λέει ότι «τον θρήνησαν όσο κανέναν άλλον προκάτοχό του» Και του άξιζε. Διότι προσπάθησε πολύ! Ήταν 27 Ιουνίου 1425. Μαζί του πέθανε και η ρωμαϊκή ιδέα... Στον τελευταίο Παλαιολόγο δεν έμενε παρά να πεθάνει για αυτήν την ιδέα. Πέθανε μαχόμενος... ΤΑ ΝΕΑ , 17/06/2000
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.