ti prosferoun oi koultourgiarikes tenies ?

[spoonman69]

Καταρχας θελω να ξεκαθαρισω οτι "κουλτουρα" απο "κουλτουρα" εχει διαφορα.

Ο David Lynch π.χ που αναφερθηκε πιο πανω δεν νομιζω οτι συγκαταλεγεται στην κλασσικη εννοια της κουλτουρας στο σινεμα.Ειναι πολυ ιδιαζουσα περιπτωση.Σε μια συνεντευξη του πριν χρονια ειχε πει:

"Δεν περιμενω οι θεατες να καταλαβουν τις ταινιες μου.Εδω μερικες φορες ουτε εγω ο ιδιος δεν τις καταλαβαινω...!"

Κουλτουρα για μενα ειναι ο τροπος που βλεπει καποιος μια ταινια.Το Big Lebowski π.χ ειναι για μενα ειναι μια απιστευτη ταινια την οποια εχω δει πανω απο 15 φορες και την θεωρω απολυτα cult.Για τους περισσοτερους ειναι μια ακομα κωμωδια που βλεπεται ευχαριστα.Ολα εξαρτονται απο την οπτικη γωνια που βλεπει ο καθενας τα πραγματα. ;-)

[kirileman]

Η τέχνη δημιουργείται από εμάς κ είναι ο καθρέφτης της εποχής μας.

H texni dimiourgeitai apo tous kalllitexnes, oxi apo mas, tha borouse na pei kaneis. Aftoi oi anthropoi einai mia entelos ksexoristi fara, paroti proerxontai apo ...emas. Sinepos, an dextoume afto, kataligoume sto oti efthini gia tin "katantia" tis texnis i tin adinamia tou koinou na tin proseggisei kai na tin katanoisei (den ksero akrivos poio einai to provlima) exei kirios i eikona pou exoume gia tous kallitexnes kai i ektimisi pou trefoume gia aftous kai ti douleia tous (den milao gia tous "protoklassatous" ithopoious-tragoudistes-montela pou sernoun ordes nearon opadon apo piso). Ego prosopika, fernontas sto mialo mou kai sxetika logia ton gonion mou sto parelthon, kai epeidi prepei na katalikso kapou, nomizo oti gia tin apaksiosi tis texnis efthinontai oloi kai boro, malista, na po oti eimai arketa apaisiodoksos gia to mellon tis (kalis) texnis. Oso gia to sigkekrimeno thema, theoro oti to erotima tou einai toulaxiston astoxo. Anagkastika tha rotiso "ti prosferoun se poious?" Stous dimiourgous tis poli ligotera xrimata apoti stis iperparagoges, se mia merida theaton tipota, se mia alli kati perissotero, kai ola afta...eksartontai apo to "ergo", ton topo kai tin epoxi, kai i epoxi afti einai diskoli gia tin texni kai tous Kallitexnes!

[Επισκέπτης]

Τέτοιες εποχές έχει ξαναπεράσει η τέχνη. Και πάντα τα βγάζει πέρα, γιατί γίνεται το ξεκαθάρισμα μετά, και περνάμε σε καινούργιες εποχές. Ο άνθρωπος ρομπότ δε γίνεται όσο κι αν το θέλους άλλοι.

 

Όσον αφορά το ότι οι καλλιτέχνες είναι άλλη φάρα (στην οποία συγκαταλέγομαι κ εγώ αν θεωρήσουμε ότι είναι πράγματι έτσι), η γνώμη μου είναι απλή: Όποιον άνθρωπο κ να ρωτήσεις να σου πει το πιο όμορφο όνειρο που έχει δει, θα σου πει κάτι ιδιαίτερο κ ξεχωριστό. Όλοι οι άνθρωποι όταν ονειρεύονται δημιουργούν τέχνη. Η διαφορά του καλλιτέχνη είναι ότι μπορει να βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας συνειδητού-ασυνείδητου και να καταγράφει με αυτό τον τρόπο τα όσα του υπαγορεύονται (το ασυνείδητο υπαγορεύει, το συνειδητό καταγράφει). Αυτό όμως είναι κάτι που καλλιεργείται. Αν για παράδειγμα σε καίει συνεχώς το να γράψεις μουσική, όταν σου έρθει μια ωραία μουσική ιδέα (είτε όταν κοιμάσαι, είτε όταν κοιτάς τα αστέρια, είτε όταν φιλάς μια γυναίκα), θα τη συγκρατήσεις κ θα την καταγράψεις. Οπότε...

[Arioch79]

Εγώ πιστεύω ότι η τέχνη είναι η εξωτερίκευση ή η έκφραση των συναισθημάτων, με δημιουργικό τρόπο βέβαια (γιατί αν κάποιος μου τη σπάσει και του σκάσω μπουκέτο, θα εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου, δε θα έχω δημιουργήσει όμως τέχνη).

Με τη σειρά της, η τέχνη πρέπει να δημιουργεί συναισθήματα. Γι' αυτό τα τραγούδια που γράφουν οι διάφοροι Φοίβοι δεν είναι τέχνη. Π.χ. παρ' ότι εγώ ακούω γενικά ξένη "δυνατή" μουσική, ακόμα και τα τραγούδια του Πετρέλη μου φαινόταν ότι είχαν νόημα όταν είχα χωρίσει. Δε μου είχαν δημιουργήσει όμως συναισθήματα, απλά τρέφονταν σα παράσιτα από τα ήδη υπάρχοντα συναισθήματά μου.

Υπό αυτή την έννοια, πιστεύω ότι όλοι έχουν ένα εν δυνάμει καλλιτέχνη μέσα τους. Φυσικά υπάρχουν διάφοροι βαθμοί αυτής της κατάστασης.

Με βάση αυτό τον ορισμό, πιστεύω ότι ένας τύπος που κάποια συναισθηματική κατάσταση τον ώθησε να πάρει μια κιθάρα και να γρατζουνίσει δύο νότες είναι πολύ περισσότερο καλλιτέχνης από τον Φοίβο που γράφει (ή καλύτερα κλέβει) τραγούδια με μόνο ερέθισμα τα φράγκα.

Φυσικά, η λέξη καλλιτέχνης περιλαμβάνει και το συνθετικό "καλός", που σημαίνει ότι για να φτιάξει κάποιος τέχνη, πρέπει να έχει και άρτιες τεχνικές γνώσεις (π.χ. να ξέρει θεωρία μουσικής κλπ). Αυτό όμως πιστεύω ότι είναι δευτερεύον, και κάτι που όλοι μπορούν να αποκτήσουν. Το σημαντικό (αυτό που είναι, κατά τη γνώμη μου, ταυτόσημο με την έννοια "ταλέντο") είναι να είναι σε επαφή αυτός ο άνθρωπος με τα συναισθήματά του.

Συνοψίζοντας λοιπόν, πιστεύω ότι οι καλύτεροι καλλιτέχνες είναι αυτοί που α)έχουν βιώσει έντονες καταστάσεις β)αυτές οι καταστάσεις τους έχουν προκαλέσει έντοντα συναισθήματα τα οποία έχουν αναγνωρίσει, επεξεργαστεί, αγκαλιάσει.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κοινό χαρακτηριστικό των μεγαλύτερων καλλιτεχνών (με λίγες εξαιρέσεις βέβαια) είναι τα τραγικά βιώματα και η απομόνωση (αλήθεια, γιατί η δυστυχία και γενικότερα τα αρνητικά συναισθήματα να προκαλούν ισχυρότερα ερεθίσματα για τη δημιουργία τέχνης από τα θετικά συναισθήματα; ).

[Επισκέπτης]

Arioch, εγκυκλοπαιδικά να πω απλά, ότι το καλλιτέχνης δεν έχει τη λέξη καλός αλλά κάλλος (όμορφος). Γι'αυτό κ τα δύο λάμδα.

 

Όσον αφορά την τελευταία σου ερώτηση, θα πω στεγνά "Γιατί είναι πιο εύκολο."

 

Πάντως είναι ενδιαφέρον να μάθει κανείς τι είπε ο Ποε για το ποίημα του "το κοράκι". Είπε ότι αποφάσισε να γράψει ένα αριστούργημα. Σκέφτηκε "ποιό είναι το πιο δυνατό συναίσθημα; Ο πόνος. Ο πόνος για τι; Για το θάνατο. Για το θάνατο ποιού; Για το θάνατο μιας ωραίας γυναίκας." Και έτσι κατέληξε στο θέμα του. Με παρόμοια βήματα ανακαλύπτει το μέγεθος του ποιήματος κ.ο.κ.

[punky]

Αν και φεύγουμε από το αρχικό ερώτημα (αλλά ποιος νοιάζεται; ) και ας ακουστώ αιρετικός αλλά για μένα και ο Φοίβος κάνει τέχνη. Και ναι Arioch συμφωνώ μαζί σου ότι και εγώ τροφοδότησα τη θλίψη μου με "εμπορικά" τραγούδια κατά καιρούς. Αλλά δεν ξέρω γιατί βάζουμε το εμπορικό στο τραπέζι ως μομφή.

 

Όσο εμπορικός και αν είναι ο Μαζωνάκης ας πούμε, δεν βρίσκω τίποτα πιο εύστοχο για να περιγράψει τη δική μου ψυχοσύνθεση από το "πουθενά το ξέρω φρένο δεν πατάω και με τίποτα στα μέτρα σου δεν έρχομαι".

 

Και είναι σχεδόν βέβαια πως θα το κάνω και σήμερα, να ακούσω "εμπορικά". Σήμερα που χώρισα. Γιατί αυτό έχω ανάγκη τώρα.

 

Επιμένω πως σχεδόν όλα χρειάζονται. Ή τουλάχιστον εγώ τα χρειάζομαι σχεδόν όλα. Η διαφορά για μένα έγκειται στην ποιότητα. Όχι σε αυτό που περιγράφει. Ας πούμε στίχος για έρωτα που χάθηκε είναι το "μωρό μου σόρρυ", μα στίχος είναι και το "αυτή η αγάπη χάνει χρόνια, χάνει όρκους και στιγμές". Άλλες εικόνες μου δημιουργεί το δεύτερο. Και εν προκειμένω περιγράφει απόλυτα αυτό που νιώθω εγώ τώρα που γράφω και αυτό που έζησα. Και ότι στρίμωξα στο τελευταίο SMS.

 

Και μια άλλη διαφορά είναι η διαφορετικότητα (σόρρυ για τον άστοχο πλεονασμό). Για παράδειγμα μου αρέσει επίσης η punk μουσική. Αν κάτι είναι καθεστώς σε αυτό το χώρο είναι οι "φτωχοί" στίχοι και οι κραυγές. Η χρήση της γλώσσας περιορίζεται συνήθως σε παραλλαγές του fuck. Για μένα κορυφαίοι του χώροι είναι οι Bad Religion. Γιατί τόλμησαν να είναι εναλλακτικοί μέσα στο "εναλλακτικό". Και αν διαβάσει κανείς τους στίχους και δεν χρειάζεται να ρίχνει συχνές ματιές στο λεξικό της Οξφόρδης, τότε μάλλον μεγάλωσε εσώκλειστος σε αγγλικό οικοτροφείο.

 

Τέχνη είναι ότι σε αγγίζει. Τέχνη είναι και οι μουτζούρες της κόρης μου που έκανε κάποτε στον τοίχο του σαλονιού. Και επίτηδες είπα ψέμματα στη μαμά της ότι δεν βγαίνουν τελείως. Για να έχω μια αχνή ανάμνηση. Ο επόμενος που θα έμπαινε όμως σε εκείνο το σπίτι θα έλεγε πως ο τοίχος είναι βρώμικος και θέλει βάψιμο.

 

Πιθανότατα γράφω μαλακίες τώρα αλλά δεν έχω και το καθαρότερο μυαλό. Θα μου πεις γιατί γράφεις τότε; Έλα ντε. Καμιά φορά δεν είναι επιλογή. Είναι φριχτή ανάγκη.

[Επισκέπτης]

Sorry punky για το χωρισμό σου (μου ήρθε να το πω...) Καλή συνέχεια σου εύχομαι. Και κανένας δε σε παρεξηγεί ότι κι αν γράψεις φυσικά

[bchris]

Καλησπερα σας.

Μερικες σκεψεις μου πανω στο θεμα:

 

Καποιος απο τους προλαλλησαντες πολυ ευστοχα ειπε πως πολλοι

αναγκαζονται να κανουν την δικη τους ταινια, γιατι δεν καταφεραν

να βρουν καποια που να τους εκφραζει.

 

Η βασικη ιδιοτητα της τεχνης δεν ειναι το οτι αρεσει στις μαζες

(το αντιθετο θα 'λεγα μαλιστα), αλλα το οτι πηγαζει μεσα

απο τον δημιουργο της, τον καλλιτεχνη.

 

Ειναι μια αναγκη που νοιωθει καποιος καποια στιγμη της ζωης του,

την οποια ΠΡΕΠΕΙ να εκληρωσει.

 

Εχοντας αυτο σαν γνωμωνα, καθισταται σαφες πως τα καθε λογης

εμπορικα κατασκευασματα, δεν ειναι τεχνη.

 

Η αληθινη τεχνη ειναι ασυγκρατητη. Εχω δει ανθρωπο σε συγκεντρωση

στο σπιτι ενος φιλου, να ζωγραφιζει ολη την ωρα. Συνομιλουσε

με τους υπολοιπους παραλληλα, αλλα δεν σταματησε ποτε να ζωγραφιζει.

Η αληθεια ειναι πως δεν μου αρεσανε αυτα που ζωγραφιζε.

Αυτο δεν σημαινει ομως οτι δεν ηταν τεχνη.

 

Αλλη μια ιδιοτητα της τεχνης ειναι το οτι αντικατοπτριζει παντα

την εποχη της. Ειναι απολυτως λογικο λοιπον πως οσο πιο πολλα

σκουπιδια βαζουμε στην ζωη μας, τοσο πιο βρωμικη τεχνη θα

παραγουμε...

 

Αυτα.

 

 

ΥΓ

Sorry για τον χωρισμο σου punky, ο καλυτερος τροπος για να το ξεπερασεις

ξερεις ποιος ειναι ;-) ...

[punky]

Sorry για τον χωρισμο σου punky' date=' ο καλυτερος τροπος για να το ξεπερασεις

ξερεις ποιος ειναι ;-) ...[/quote']

 

o....επόμενος; :-P γιατί μόλις μου τέλειωσε το whisky γαμώτο.

 

LOL το δοκίμασα τόσες φορές τον τελευταίο χρόνο που κοντεύω να γίνω εμπειρικός γυναικολόγος. Αργκκ, κάτσε να πάω να ξαναδιαβάσω το απόσπασμα "Από την έβδομη μοναξιά" του Φρειδερίκου για μια μελαγχολική ψυχολογική ντόπα υπό τους ήχους του Voyage 34.

[Arioch79]

Manuel, thanx για τη διόρθωση, αυτά παθαίνεις άμα έχεις πιει πέντε μπύρες και μετά πας να κάνεις Post. Πάντως η ουσία του post μου δεν άλλαξε από αυτό το λάθος.

 

punky, θα επιμείνω ότι τέχνη χωρίς συναίσθημα δεν είναι τέχνη. Μπορεί να έχει το περίβλημα της τέχνης, αλλά τέχνη, σύμφωνα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, δεν είναι. Κατά τ' άλλα, προφανώς δεν ακυρώνεται η καλλιτεχνική αξία ενός έργου τέχνης αν ο δημιουργός του αποφασίσει να το εμπορευτεί. Ούτε είμαι από τους τύπους που κατακρίνουν ένα έργο τέχνης επειδή αρέσει στις "μάζες" (τελικά ποιές είναι αυτές οι "μάζες", αφού όλοι ισχυρίζονται ότι δεν ανήκουν σε αυτές). Μου αρέσει η ποπ τέχνη σε πολλές ενσαρκώσεις της, αλλά τη διαχωρίζω τελείως από την τελείως ανιδιοτελή και αυθόρμητη τέχνη. Προφανώς συμφωνώ με τα λεγόμενά σου, απλά είπα να αναλύσω λίγο καλύτερα το τρόπο σκέψης μου.

[punky]

punky, θα επιμείνω ότι τέχνη χωρίς συναίσθημα δεν είναι τέχνη.

 

Γαμώτο...δεν διαφωνούμε. Τι να γράψω τώρα; Ξέρεις τι θα γράψω; Ότι έχουμε λάθος και οι δύο. Γιατί πολλά έργα τέχνης που θεωρρούνται αριστουργήματα (πίνακες, γλυπτά) έγιναν κατά παραγγελία .

 

Δεν ξύπνησε δηλαδή ένα πρωί ο καλλιτέχνης με φαγούρα στο μυαλό ενώ βρωμάγαν τα χνώτα του από την πείνα. Ξύπνησε με ένα χαρτάκι παραγγελίας πάνω από το κεφάλι του και μια παχυλή κατάθεση σε πιστωτικό ίδρυμα. Για αυτό για μένα και ο Ντα Βίντσι και ο Φοίβος (καλά μην τρελλαθούμε δεν εξισώνω) κάνουν τέχνη. Γιατί παρήγαγαν κατά παραγγελία αλλά δεν μπορεί να μην βάλαν συναίσθημα στο έργο τους. Κάτι κουβάλαγαν μέσα τους. Ένα ζόρι, μια ανησυχία. Και έβαλαν τη στάμπα αυτών στο τελικό προϊόν.

 

Από κει και πέρα είναι θέμα ποιότητας. Τώρα τι είναι ποιότητα, τρέχα γύρευε. Κωμωδία είναι η "Μεγάλη Των Μπάτσων Σχολή". Ως κωμωδία θα προμοταριστεί και το "Hitchhikers Guide To The Galaxy".

[Arioch79]

Χε χε, εντάξει, ίσως να ήμουν κι εγώ πολύ απόλυτος. Έχεις δίκιο, δε μπορώ να αποκλείσω τη πιθανότητα να ήταν συναισθηματικά φορτισμένος ο Φοίβος όταν έγραφε κάποια από τα τραγούδια του, μόνο και μόνο επειδή εμένα μου αρέσει άλλο είδος μουσικής και όλα αυτά μου ακούγονται ίδια.

Πάντως εμμένω στην ουσία των απόψεών μου, ότι δηλαδή η "ποπ-τέχνη" και η "τέχνη" διαχωρίζονται. Κι αυτό γιατί στην ποπ τέχνη υπεισέρχονται παράγοντες που σίγουρα δεν έχουν καμμία σχέση με την τέχνη, όπως είναι π.χ. (όσον αφορά την ποπ μουσική) οι σωματικές διαστάσεις της τραγουδίστριας (και το πόσο από αυτές είναι διαθέσιμη να επιδείξει στο video clip) κλπ. Άσε που στην ποπ-τέχνη έχει τεράστια σημασία και η υποστήριξη από τα κυκλώματα. Σίγουρα δε θα διαφωνείς ότι υπάρχουν πολλοί που μπορούν να γράφουν (ή να αντιγράφουν) τραγούδια τουλάχιστον το ίδιο καλά (αν μη τι άλλο) με το Φοίβο. Αυτός όμως "χώθηκε" εκεί που έπρεπε όταν έπρεπε και τώρα είναι άρχοντας. Τα ίδια τραγούδια να έγραφε, αν δεν τον υποστήριζαν αυτοί που τον υποστηρίζουν, θα πήγαιναν όλα άπατα.

Επίσης, η ποπ-τέχνη και η τέχνη διαφέρουν και ως προς το σκοπό που έχουν. Η μεν έχει σαν σκοπό τη ψυχαγωγία του ευρέως κοινού, ενώ η δε την συναισθηματική αποφόρτιση του καλλιτέχνη. Αυτός ο διαχωρισμός αφορά μόνο τη πλευρά του καλλιτέχνη και όχι απαραίτητα και του κοινού. Ένα έργο που γράφτηκε με τα πιο αγνά κίνητρα από τον καλλιτέχνη, δεν αποκλείεται να συγκινήσει το ευρύ κοινό.

Αλλά και όσον αφορά τον "παραγγέλοντα" το έργο τέχνης, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στον da Vinci που ανέφερες και στον Φοίβο. Ο τύπος που παρήγγειλε τη "Gioconda" από τον da Vinci, ήθελε ένα έργο τέχνης από έναν σπουδαίο καλλιτέχνη ενώ ο πρόεδρος της Heaven θέλει ένα εμπορεύσιμο προϊόν, οπότε και οι αντίστοιχοι καλλιτέχνες έπραξαν ανάλογα.

Συνεπώς συμφωνώ πως είναι λάθος τελικά (όπως λες κι εσύ) να χρησιμοποιούμε ως κριτήριο ενός έργου τέχνης το αν ο δημιουργός του θα έχει οικονομικό όφελος από αυτό. Από την άλλη, η αντικειμενική ποιότητα (ή τεχνοτροπία) και διαχρονικότητα ενός έργου είναι αρκετά ενδεικτικές για το πόσο συναίσθημα μπήκε σε αυτό. Ο καθένας μπορεί να κρίνει από μόνος του...

Χάρηκα για το διάλογό μας, ακόμα κι αν με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Είναι κι αυτό σημαντικό κέρδος ενός διαλόγου, άσχετα αν οι περισσότεροι θεωρούν ότι "ηττήθηκαν" αν οι απόψεις του άλλου τελικά υπερτερούν των δικών τους.

[bchris]

Μα συγγνωμη ρε παιδια τι λετε τωρα???????

 

Ολοκληρα εξαμηνα στην Ιστορια της Τεχνης ειναι αφιερωμενα στην Τζοκοντα και στην Γκουερνικα.

Πιστευτε οτι τυχει ποτε τετοιας εκτιμησης το "Γεια" ας πουμε?

 

Μην τρελλαθουμε τωρα...

[Επισκέπτης]

Δεν θα πω την άποψη μου πάνω σε αυτά που ακούγονται περι κίνητρου του καλλιτέχνη για να δημιουργήσει ένα έργο, αλλά θα θέσω τον εξης προβληματισμό (και περιμένω να ακούσω ενδιαφέρουσες απόψεις που σίγουρα έχετε πολλοί εδω μέσα) :

 

Ενα υπέροχο ηλιοβασίλεμα ( κλισέ έτσι; ), που δε το έχει δημιουργήσει κανένας, είναι τέχνη; Χρειάζεται να βρούμε κάποιο λόγο για να το απολαύσουμε, δηλαδή δικαιολογίες του τύπου "το έβαλε εκεί ο θεός" και αλλα τέτοια;

 

Ο Ιγκορ Στραβίνσκι (ο κατα πολλούς μεγαλύτερος συνθέτης του 20ου αιώνα), έλεγε ότι η τέχνη προϋποθέτει την ανθρώπινη παρουσία, ώστε να βάλει στη σειρά τα σκόρπια υλικά που του δίνει η φύση. Άρα το κελάιδισμα των πουλιών είναι το πρωτογενές υλικό που πρέπει να μορφοποιηθεί (ή φορμοποιηθεί αν θέλετε) για να γίνει μουσική.

 

Δε λέω ότι συμφωνώ με τον Στραβίνσκι (αν κ είναι ο θεός μου ;-) ), απλά παραθέτω την άποψη του.

 

Πιστεύω πως δεν πειράζει που ξεφεύγουμε από το τόπικ. Η συζήτηση γίνεται όλο κ πιο ενδιαφέρουσα. Ας μας πει αυτός που το έφτιαξε αν θέλει να σταματήσουμε.

[Cristina]

Μα συγγνωμη ρε παιδια τι λετε τωρα???????

 

Ολοκληρα εξαμηνα στην Ιστορια της Τεχνης ειναι αφιερωμενα στην Τζοκοντα και στην Γκουερνικα.

Πιστευτε οτι τυχει ποτε τετοιας εκτιμησης το "Γεια" ας πουμε?

 

Μην τρελλαθουμε τωρα...

 

Δε νομίζω πως κανείς είπε κάτι τετοιο.

Αντιθέτως, τόνισαν πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Άλλωστε δε μπορούμε να ξέρουμε τί θα διδάσκεται στην ιστορία τέχνης 200-300 χρόνια αργότερα.

Όχι πως θα μείνει το «Γεια», αλλά ακόμα και αυτό έχει χαράξει ένα μέρος της τωρινής τέχνης, όπως και αν εκφράζεται, όπως και αν ορίζεται αυτή πλέον.

Τα δεδομένα είναι διαφορετικά από την εποχή της Τζοκόντα και της Γκουέρνικα.

Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε σημερινά έργα τέχνης με δεδομένα άλλων αιώνων και το αντίθετο. Είναι άδικο και για τις δύο εποχές. Άλλωστε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που γίνεται καταγραφή της ιστορίας, υπάρχουν εποχές που η τέχνη δεν είχε να δώσει πολλά σπουδαία έργα και άλλες που έχουν σημαδέψει την ανθρωπότητα.

Αυτό, για μένα, είναι βασικός κανόνας όταν «κρίνω» μια μορφή ή ένα έργο τέχνης. Ακόμα και γεγονότα ιστορικά, δεν μπορώ να τα δω ξεκομένα από τα δεδομένα που υπήρχαν τότε και προφανώς δεν μπορώ να τα συγκρίνω με το σήμερα χωρίς να τα λάβω υπ' όψιν μου.

 

Υ.Γ.: Ρε παιδια... Είχα πολλούς μήνες να δω τόσο όμορφη κουβέντα και με τέτοιο επίπεδο! Τί να πω... Μπράβο σε όλους όσους συμμετέχετε και εκφράζετε απόψεις χωρίς «μαλλιοτραβήγματα»! Απολαυστικότατο topic, αν κι έχει ξεφύγει λιγάκι, νομίζω.

Μπράβο σας!