ti prosferoun oi koultourgiarikes tenies ?

[EXARXEIA_CITY]

vlepontas to twin peaks fire walk with me ,mou dimiourgithike to erotima ti prosferoun autes oi tenies ?

[epote]

εισαι προκατειλημενος οποτε οτι και να σου πουμε εσυ θα εμενεις στην αποψη σου.

 

δεν σε υποχρεωνει κανεις να βλεπεις "κουλτουρα" (οποια ειρωνια, χαρακτηριζεις κοινα ενα τεραστιο ευρως κινηματογραφου) οποτε πολυ απλα μην βλεπεις

[Επισκέπτης]

Εξαρτάται για ποιές ταινίες μιλάς. Αυτές που λες δεν τις έχω δει κ δεν μπορώ να σου πω. Επίσης δεν μπορώ να σου πω τι προσφέρουν γενικά, παρά μόνο τι προσέφεραν σε μένα. Πάντως διαφωνώ ότι είναι προκατειλημένος. Αφού ρωτάει να μάθει; Γιατί ξέρει ότι σε κάποιους αρέσαν αυτές οι ταινίες, άρα σου λέει κάτι θα πρέπει να έχουν. Τουλάχιστον εγώ, έτσι ξεκίνησα να βλέπω "κουλτούρα" (μου τη σπάνε φρικτά αυτοί οι όροι). Από περιέργεια, γιατί συγκινούσαν τους άλλους. Μετά βέβαια θέλει και εσύ να είσαι ανοιχτός στο να δεις κάτι όμορφο. Αν έχεις προαποφασίσει ότι θα το κριτικάρεις, δεν υπάρχει περίπτωση να σου αρέσει. Γιατί οι άνθρωποι που είναι μεγαλοφυείς κ γυρίσαν αριστουργήματα, δεν προσπάθησαν να σε εντυπωσιάσουν, ούτε είχαν κάτι να σου αποδείξουν. Είναι καλλιτέχνες. Δεν είναι δύσκολο να πεις ηλίθιο κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει κ να τον πεις έτσι. Άλλωστε θα ήταν μικρότητα να γυρίζουν ταινίες μόνο κ μόνο για να τους πούνε τι γ@μ@τοι που είναι.

[bchris]

Οι "κουλτουριαρικες" ταινιες ειναι σαν ενα ζωγραφικο πινακα. Σαν ενα ποιημα.

Τους ποιο πολλους δεν θα τους αγγιξει, οποτε θα βαρεθουν και θ' αγανακτισουν.

Σε κανεναν δεν αρεσουν ολες οι "κουλτουριαρικες" ταινιες, οπως και σε κανεναν

δεν αρεσουν ολοι οι πινακες.

 

Αυτη η ταινια που θα σε αγγιξει ομως, θα σε συναρπασει θα σου λιωσει το ειναι σου

θα σε ποδοπατησει και θα σε συγκλονισει.

 

Αυτη η ταινια θα ειναι Γκουερνικα για σενα, ενω καποιος αλλος μπορει να φυγει πριν

το διαλλειμα.

 

Αυτη ειναι η ομορφια της (καλης) τεχνης.

Μιλαει μονο σ' εκεινους που την εχουν αναγκη και τους ψιθυριζει την ιστορια

μιας ζωης σε δυο ωρες...

[punky]

Δεν ξέρω τι ορίζει ο καθένας ως "κουλτουριάρικο". Δεν θεωρρώ τον εαυτό μου "εύκολο" θεατή αλλά από την άλλη δεν περιορίζομαι στο εύρος των ταινιών που βλέπω. Είναι θέμα διάθεσης. Θα ήταν πολύ βαρετός ο κόσμος για μένα αν δεν έβλεπα ταινείες όπως "Η Μεγάλη Απόφραξη" με τον Τσάκωνα αλλά θα ήταν αντίστοιχα φτωχός αν δεν έβγαιναν και ταινείες όπως το "Γυμνός" του Mike Leigh που φαντάζομαι αν το έβλεπες θα το χαρακτήριζες "κουλτουριάρικο".

 

Μία διαφορά είναι ίσως η εξής. Ότι το προηγούμενο Σάββατο είδα με την κοπέλα μου στο DVD το Along Came Polly και την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου αφού σαχλαμαρίσαμε την ώρα της ταινίας. Αν με ρωτήσεις την άλλη μέρα μια σκηνή από την ταινεία, δεν θυμάμαι να σου πω.

 

Πριν χρόνια είδα στο σινεμά το Lost Highway με την τότε γυναίκα μου. Ο σκηνοθέτης είναι ο Lynch όπως και στο Twin Peeks που ανέφερες. Και βγαίνοντας από το σινεμά μιλάγαμε για ώρες για την ταινεία. Είχε τόσα δυσνόητα ή αμφίσημα σημεία που έφτανε σε σημείο να σου δημιουργεί εκνευρισμό. Από την άλλη είχε τόσο δυνατές συναισθηματικά εικόνες (ακόμη και αν φάνταζαν ακατανόητες) πάθαινες πλάκα.

 

Και όσες ταινείες του Lynch έχω δει, μπορεί να μην βγάζεις πάντα 100% την άκρη, αλλά ο τύπος παίζει με το μυαλό σου. Και αν αυτό δεν είναι κάτι που αξίζει να το βιώσεις σε σχέση με μια mainstream ταινεία, τότε πάω πάσο.

 

Ο Lynch ειδικά που ανέφερες, είναι από τους πιο "εκλεκτούς" του είδους για μένα. Το νόημα που εγώ έπιασα από τις ταινείες του ήταν ότι καταπιάστηκε με θέματα "κοινότυπα" αλλά με ένα τρόπο που σε καθηλώνει. Όπως το ερωτικό πάθος και η ζήλεια στο mullholland drive ή ο εγκλωβισμός στη μικροαστική ζωή στο Eraserhead. Ας με συγχωρήσουν οι διαβασμένοι φίλοι του Lynch, εγώ αυτά τα νοήματα έπιασα στις ταινείες του. Και νομίζω πως και ο ίδιος το ίδιο επεδίωκε. Να βγάλει ο καθένας τα δικά του νοήματα, από αυτό που κουβαλάει μέσα του.

 

Σόρρυ για το μακροσκελές ποστ. Εν κατακλείδι για μένα, σχεδόν όλα χρειάζονται. Και αν κάτι το σνομπάρεις ή δεν μπορείς να το δεις χαμένος είσαι εσύ γιατί αγνοείς ένα διαφορετικό κομμάτι του κόσμου. Σαν μέρος που ποτέ δεν ταξίδεψες.

 

Αυτά

[Επισκέπτης]

Αυτη ειναι η ομορφια της (καλης) τεχνης.

Μιλαει μονο σ' εκεινους που την εχουν αναγκη και τους ψιθυριζει την ιστορια

μιας ζωης σε δυο ωρες...

 

bchris I salute you! Πολύ μου άρεσε η άποψη σου. Γι'αυτό κ δεν πιστεύω ότι όποιος δεν βλέπει κουλτούρα είναι __________(βάλτε μια βρισιά). Γιατί απλά, πιθανόν τον έπιασε κάποιος δήθεν κουλτούρας κ του είπε: "Αν θες να γίνεις κ εσύ ένας κουλτουριάρης, πρέπει να βλέπεις ΟΛΟΥΣ τους μεγάλους σκηνοθέτες. Αλλιώς θα είσαι για πάντα ένας ___________(βάλτε την ίδια βρισιά)". Οπότε είδε ο άνθρωπος μια ταινία, δεν του άρεσε κ αποφάσισε ότι "δεν είναι αυτά για μένα". Και χάσαμε όλο το νόημα, που δεν είναι άλλο από την επικοινωνία. Είναι αυτό που λέω καμμιά φορά κ μου επιτίθενται όλοι, ότι πολύ πιθανόν, ο πιο αγαπημένος σου καλλιτέχνης, να είναι κάποιος που δεν είναι γνωστός. Γιατί απλά υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να βρεις στους ένα εκατομμύριο άσημους καλλιτέχνες κάποιον που έχει παρόμοια βιώματα με σένα, παρά στους 100 γνωστούς.

 

Ότι έχεις ανάγκη λοιπόν να βλέπεις. Και μέσα στους μεγάλους, δεν μπορεί, κάποιος θα σε αγγίξει. Αλλά κ να μην συμβεί, μην σκοτίζεσαι. Μπορεί ο επόμενος να κάνει για σένα (αυτός που δεν γύρισε ακόμα ταινίες).

 

Άμα σκοτίζεσαι πολύ, τότε γίνεσαι ο ίδιος σκηνοθέτης. Πολλοί καλλιτέχνες δημιουργούν μόνο κ μόνο γιατι δεν υπάρχει η τέχνη που θα ήθελαν. Γι'αυτό κ τους καίει η φλόγα.

[Cristina]

bchris & punky... Τί ωραία posts;;;

Με συγχωρείτε για το άσχετο, αλλά μου αρεσαν πολύ οι τοποθετήσεις σας και ο τρόπος που τις κάνατε!

 

Αν και δεν είχα σκοπό να πω κάτι...

Θα έκανα έναν παραλληλισμό που ίσως να είναι άτοπος.

Τί χρειάζονται οι «κακοί» άνθρωποι σε μια κοινωνία;

Και τί είναι «κακός» άνθρωπος;

 

Για μένα, υπάρχει μόνο «Μ' αρέσει» / «Δε μ' αρέσει». Ή σου αρέσει μια ταινία ή απλώς δε σου αρέσει. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Αν δεν παίρνεις κάτι από αυτήν, θα πάρεις από κάποια άλλη. Το ίδιο ισχύει για όλους μας.

Όπως πολύ ωραία είπε ο bchris, είναι μέχρι να βρεις τη δική σου Γκουέρνικα και Τζοκόντα.

Και όπως εύστοχα τοποθετήθηκε ο punky, ο σκοπός είναι να αγγίξει ο καλλιτέχνης ένα μέρος του εαυτού μας ώστε να βιώσουμε την ταινία με το δικό μας τρόπο, ίσως και να ταυτιστούμε...

Ο σκηνοθέτης μέσω της ταινίας του εκφράζεται. Εκφράζει τον ψυχισμό του και τις επιδιώξεις του στο να «παίξει» με τον θεατή.

Ο τρόπος που θα το κάνει, θα είναι αυτός που θα του πλάσει και το profile του.

 

[Em_Zed]

Βλέπω ότι όλοι εδώ συμφωνούμε στο ότι κακώς υπάρχει αυτή η ταμπέλα της κουλτούριαρικης ταινίας. Δεν ξέρω ποιανού εφεύρεση είναι, αλλά φαντάζομαι θα ήταν κανενός ψωνισμένου σκηνοθέτη, ή ακόμα χειρότερα, ενός ψωνισμένου κριτικού, που για να διαχωρίσει τον σπίλμπεργκ από τον μπουνιουέλ, την ώρα που έβλεπε την ταινία, του ήρθε η λέξε κουλτούρα. Πάλι καλά δηλαδή που δεν του 'ρθε η λέξη σουσαμοκούλουρο.. φαντάζεστε τι θα τραβάγαμε τώρα;; Όπως λέει και η υπογραφή της christina, "popopo... asousamokouloyrotoi oloi !!!"

 

Και για να σοβαρευτούμε. Αυτού του είδους οι ταινίες, όπως και όλες άλλωστε,σε άλλους προσφέρουν και σε άλλους όχι. Διαφέρουν από τις άλλες γιατί ίσως να βλέπουν κάποια πράγματα που οι άλλες τα προσπερνούν, θεωρώντας τα ασήμαντα. Κι έτσι σου δίνουν την ευκαιρία, αν φυσικά τις αφήσεις, να σου δείξουν πως να βλέπεις λίγο μακρύτερα και πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, αντιλαμβάνοντάς τα με έναν διαφορετικό τρόπο, που ποτέ πριν δεν είχες φανταστεί.

[punky]

Μη με πάρετε με τις πέτρες για το παρανοϊκό παράδειγμα, έχω συνηθίσει να μου λένε ότι έχω περίεργο μυαλό οπότε δεν πα να το κάνετε, αλλά νομίζω πως μπορεί να εξηγηθεί και έτσι.

 

Την πρώτη φορά που είδα το Finding Nemo με την κόρη μου, το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στο "τεχνικό" κομμάτι, δηλαδή στο "κοίτα τι animation φτιάξαν οι άνθρωποι". Ψυχολογικά είχα προετοιμαστεί να δω κάτι παιδικό και έτσι το μυαλό έβλεπε την επιφάνεια. Στην πορεία του έργου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στη μικρή, κατάλαβα πως το έβλεπε αυτή. Μιας και δεν ζούμε μαζί, αυτή από την ταινία πήρε έναν μπαμπά που διασχίζει ολόκληρο ωκεανό, δεν εγκαταλείπει με τίποτα, τα βάζει με καρχαρίες και ανθρώπους για να βρει ξανά το γιο του. Η αγωνία της ήταν τόσο έντονη που την ένιωθα στο δωμάτιο. Γιατί ήθελε να δει αυτό που χρειαζόταν να πιστέψει, ότι οι μπαμπάδες δεν εγκαταλείπουν ποτέ και είναι πάντα εδώ. Αν δεν είχε αυτή την εμπειρία ζωής, μπορεί ποτέ καν να μην έβλεπε την ταινία με αυτό το μάτι. Ίσως το μυαλό βλέπει τελικά αυτό που θέλει να δει. Έτσι και με τις "κουλτουριάρικες" ταινείες

 

Σας κούρασα αλλά μου βγαίνει να το πω και αλλιώς. Δεν έχετε συναντήσει στη ζωή σας (ελάχιστους βέβαια) ανθρώπους που από την αρχή της γνωριμίας να μοιάζει πως έχετε ένα μυστικό κώδικα επικοινωνίας. Δεν τον ξέρετε ακόμη τον άλλο (το μυστικό είναι βέβαια πως ποτέ δεν θα τον μάθετε έτσι και αλλιώς) αλλά υπάρχουν κάποιοι ανεξήγητοι λόγοι που νιώθετε πως ταυτίζεστε και επικοινωνείτε. Έτσι και με μια ταινία του είδους. Ποτέ δεν θα την καταλάβεις πλήρως. 'Ομως θα υπάρχουν πράγματα που θα νομίζεις πως μόνο εσύ είδες. Και στιγμές συνειδητοποίησης και ταύτισης που θα τις νιώσεις σαν κλωτσιές στο στομάχι. Σε μια σκηνή που ο διπλανός σου μπορεί να μην καταλαβαίνει τίποτα ή να χλεύαζει.

 

Αν μπορούσαμε να μαγνητοσκοπήσουμε το όνειρο που είδες εσύ χθες το βράδυ και να το προβάλω στην οθόνη του δικού μου μυαλού, μπορεί και αυτό να μοιάζει εξίσου "κουλτουριάρικο", δυσνόητο, βαρετό. Όμως εκεί μέσα στριμώχνονται όλα τα θέλω σου, οι φόβοι σου και όλα όσα είναι πολύ προσωπικά και σημαντικά για σένα. Εξαίρεση βέβαια αποτελεί αν είδες στον ύπνο σου απλή, γραμμική, τσόντα όπου είναι universal τα νοήματα

[Επισκέπτης]

Πωπω. Το forum έχει τρομερά ανεβασμένο επίπεδο. Τι ώραια που υπάρχει και το internet και μαθαίνεις ότι σκέφτονται κ άλλοι άνθρωποι σαν εσένα!

[EXARXEIA_CITY]

perno gia paradeigma to mulholland drive kai to lost highway . ti noima exei mia tenia tin opoia den prokite na katalaveis ti ginete ? borei skinothetika na einai apsoges alla senariaka ine disnoites .

[punky]

Πάντα με βάση που εγώ κατάλαβα, έτσι; :

 

Και τα δύο που αναφέρεις καταπιάνονται με το ερωτικό πάθος και τη ζήλεια. Ας πάρω ας πούμε το Mullholland Drive γιατί λόγω αυχενικού και πηξήματος στη δουλειά, δεν με παίρνει και για πολύ ανάλυση.

Θα μου πεις, αναμασημένο θέμα. Σωστό. Αλλά σημασία έχει πως το δίνει κανείς. Και ειδικά σε αυτή την ταινεία, ο σκηνοθέτης σε βάζει να το δεις ΜΕΣΑ από το μυαλό της πρωταγωνίστριας. Φαντάσου ότι άλλη εικόνα έχεις όταν παρατηρείς κάποιον άνθρωπο σε σύγχυση και σε αδιέξοδο σαν τρίτος, και άλλη εικόνα έχεις όταν βλέπεις μέσα από τα μάτια του.

 

Στην εν λόγω ταινία όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα πλην του αντικειμένου του πόθου της πρωταγωνίστριας και της ίδιας, αλλάζουν ρόλους. Για παράδειγμα, η ηλικιωμένη που είναι η διαχειρίστρια στο σπίτι της θείας, κάποια στιγμή εμφανίζεται ως μητέρα του ερωτικού ανταγωνιστή. Και στους δύο ρόλους όμως έχει κάποιες σταθερές. Και στους δύο ρόλους της ηλικιωμένης, για την πρωταγωνίστρια αποτελεί πηγή άγχους. Που θα πρέπει να κρύψει μπροστά της το τι αισθάνεται για την γυναίκα που έχει ερωτευτεί. Λίγο πολύ αυτό ισχύει και για τα άλλα πρόσωπα που πλαισιώνουν την ταινεία. Ο ρόλος τους αλλάζει αλλά όχι η χονδρική εικόνα που έχουν στα μάτια της πρωταγωνίστριας. Αυτό που βλέπουμε είναι δύο πραγματικότητες. Όπως τις αντιλαμβάνεται η πρωταγωνίστρια. Η οποία είναι σε σύγχυση. Και αυτή η σύγχυση προοδευτικά κορυφώνεται. Σε σημείο που δεν ξέρει τι είναι αλήθεια από αυτό που ζει και τι παράνοια.

 

Και όσο οξύμωρο και να ακούγεται, ο σκηνοθέτης θα είχε "αποτύχει" αν στο τέλος της ταινείας όλα ήταν κρυστάλλινα. Θυμήσου πως την ταινεία την είδες μεσα από τα μάτια μια γυναίκας που ζηλεύει παράφορα, έχει ξεπεράσει τα όρια της λογικής. Έχει θολώσει. Δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αλήθεια και τι όχι. Ποιος είναι ποιος. Αν το ίδιο ένιωσες και εσύ, τότε σημαίνει ότι μπήκες στο τριπάκι. Και αν όσο την έβλεπες είχες συναισθήματα περίεργα, σημαίνει ότι ταυτιζόσουν ενίοτε με την πρωταγωνίστρια.

 

Υπεραπλουστεύοντας και καταλήγοντας: Σκέψου πως σε όλες τις ταινείες που έχεις δει, έχεις παρακολουθήσει την ιστορία ενός ανθρώπου. Στη συγκεκριμένη, έχεις ζήσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Μέσα από αυτόν.

 

cheers

[epote]

sas ta elega ego oti einai prokateilhmenos?

 

exarxia:

 

den exoun na sou prosferoun **tipota** tis vlepoun mono krifogay pseytodianooymenoi gia na to paizoun morfomenoi

 

ase mas stin isixia mas tora

[Akujin]

an egw px. akousa oti o tarkovsky einai megas kai eida mia tainia tou kai den me aggikse/den mou arese kai mou dimiourgithei meta auti i aporia(ti prosferei i tainia ayti)

okay tha rwtisw kapoious pou tous exei aggiksei to film(panw katw kali wra)

kai o kathenas tha mou pei ti tou prosfere. wraia, den to prosfere se mena omws.

stin agwnia mou, me xrizw m@l@k@, akoultouro kai ta synafi. tha dw paromoies tainies ekviazontas pithanws mia areskeia? tha apomakrynthw apto dysnoito gia mena pedio?

pithanotata. otan den paei o mwameth sto vouno paei to vouno ston mwameth, omws.

den xreiazontai ''ekviasmoi''. an den sou aresei i koultoura/jazz/klassiki/poiisi den kserw egw ti, den egine tpt. pithanotata stin epomeni strofi sou na ta vreis na se perimenoun. an oxi, tote tin areskeia tin exeis vrei idi se kati allo diko sou,o,ti ki einai auto. den xreiazetai na exei diasimi ypografi i na einai estw ''symvatika'' aristourgimatiko. that's my 2 cents...

[Chinaski]

To thema mou murizei "Ellines theates". Ta xouligkania tis koulturas den blepo akoma omos :PPPPPPPPPP