Επιτυχημένη η εκτόξευση της αποστολής Artemis I από την NASA

Ο πελώριος πύραυλος SLS (Space Launch System), ύψους 98 μέτρων, φέρει τη μη επανδρωμένη κάψουλα Orion και αποτελεί το αποτέλεσμα της συνεργασίας της NASA με τις εταιρείες Boeing και Lockheed Martin, που ανέλαβαν τις υπεργολαβίες, με την πρώτη να αναπτύσσει τον πύραυλο και τη δεύτερη τη διαστημική κάψουλα.

H εκτόξευση σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη του προγράμματος Artemis της Εθνικής Διοίκησης Αεροναυτικής και Διαστήματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το οποίο έχει στόχο την επιστροφή της Δύσης στη Σελήνη για πρώτη φορά μετά το 1972, όταν και οι Αμερικανοί πάτησαν για τελευταία φορά το πόδι τους στον δορυφόρο της Γης. Να σημειώσουμε επίσης ότι είναι η πρώτη φορά που το Διαστημικό Σύστημα Εκτόξευσης (SLS) της NASA, ο πιο ισχυρός πύραυλος μέχρι σήμερα, και η διαστημική κάψουλα Orion εκτοξεύονται μαζί.

Η ανάπτυξη και η κατασκευή του SLS χρειάστηκε περισσότερο από μία δεκαετία. Αν και θεωρείται ο ισχυρότερος και πιο περίπλοκος πύραυλος που έχει κατασκευαστεί, εντούτοις πολλοί δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν «μία υπερβολική κρατικά χρηματοδοτούμενη σπατάλη για τα χρήματα των φορολογούμενων Αμερικανών πολιτών» λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες, που με σημαντικά λιγότερα χρήματα θα μπορούσαν να αναλάβουν το έργο.  

Λίγο πριν την χθεσινή εκτόξευση, υπήρξε μία στιγμή που η NASA για ακόμη μία φορά δεν ήταν σίγουρη για την εκτόξευση. Η ομάδα της διαστημικής υπηρεσίας ανακάλυψε μια διαρροή στη βαλβίδα αναπλήρωσης του υγρού υδρογόνου στον πύργο εκτόξευσης και χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να ασφαλίσουν σωστά τα μπουλόνια γύρω της. Παράλληλα, ανακαλύφθηκε και ένα πρόβλημα στο ραντάρ που προοριζόταν να «παρακολουθεί» την εκτόξευση καθώς διαπιστώθηκε ότι βρισκόταν εκτός σύνδεσης. Τελικά, το πλήρωμα εδάφους της NASA κατάφερε να επαναφέρει το ραντάρ καθώς η βλάβη προερχόταν από ένα ελαττωματικό ethernet switch.

Η Εθνικής Διοίκησης Αεροναυτικής και Διαστήματος των ΗΠΑ αναγκάστηκε για ακόμη μία φορά να καθυστερήσει την εκτόξευση της αποστολής Artemis I κατά μία περίπου ώρα, ωστόσο αυτή ήταν και η τελευταία καθυστέρηση. Τελικώς, η εκτόξευση του πυραύλου SLS με την κάψουλα Orion από τη βάση πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Η κάψουλα Orion ανέπτυξε με επιτυχία τις ηλιακές συστοιχίες της λίγα λεπτά αργότερα και οι κινητήρες του βασικού σταδίου έσβησαν για να αποσπαστεί από το υπόλοιπο όχημα και να πέσει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το δεύτερο στάδιο του πυραύλου πυροδότησε στη συνέχεια τον δικό του κινητήρα καθώς έχει στόχο να θέσει τη διαστημική κάψουλα Orion σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Σε κάποια φάση θα «αποκοπεί», αφήνοντας τη μη επανδρωμένη κάψουλα μόνη της για ένα ταξίδι τεσσάρων εβδομάδων γύρω από τη Σελήνη προτού ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την επιστροφή της στη Γη. Κάπου στην πορεία, η κάψουλα θα απελευθερώσει 10 μικρούς δορυφόρους τύπου CubeSat που έχουν σχεδιαστεί για να εκτελούν ξεχωριστές επιστημονικές έρευνες για να βοηθήσουν με μελλοντικές αποστολές στο βαθύ διάστημα.

Το Artemis I θα δώσει στη NASA τα δεδομένα που χρειάζεται για να διασφαλίσει ότι η κάψουλα Orion είναι ασφαλής για τους αστροναύτες στις επόμενες αποστολές, τόσο την περίοδο που θα βρίσκεται σε τροχιά όπως και κατά τη διαδικασία επανόδου στην ατμόσφαιρα μας (π.χ. αν η θερμική ασπίδα μπορεί να προστατεύσει επαρκώς τους αστροναύτες, τόσο κατά την είσοδο της στην ατμόσφαιρα όσο και κατά τη πτώση της στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Αν όλα πάνε καλά, η NASA θα μπορέσει να ξεκινήσει τον σχεδιασμό της αποστολής Artemis ΙΙ, η οποία θα είναι επανδρωμένη. Με την αποστολή Artemis II, που αναμένεται να εκτοξευθεί το 2024, αστροναύτες θα ταξιδέψουν γύρω από τη Σελήνη. Έναν χρόνο αργότερα (2025), η NASA σχεδιάζει την προσελήνωση μίας αποστολής στο φεγγάρι. Η αποστολή Artemis III θα βάλει τα θεμέλια ενδεχομένως για την κατασκευή μία Σεληνιακής βάσης, που θα βοηθήσει τη NASA να αναπτύξει περαιτέρω τα σχέδια της για μία διαστημική βάση στον Κόκκινο πλανήτη στις αρχές της δεκαετίας του 2040.

• nasa